«Αν το «Χαστούκι» του ήταν άριστο υλικό για τηλεοπτικό σίριαλ, τότε η βασική πλοκή του «Μπαρακούντα» έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας ταινίας», γράφει η «Γκάρντιαν». Ο συμπατριώτης μας συγγραφέας Χρήστος Τσιόλκας, Ελληνας της Αυστραλίας, που το τέταρτο μυθιστόρημά του («Το χαστούκι», εκδόσεις Ωκεανίδα) έγινε παγκόσμιο μπεστ-σέλερ, έβγαλε επιτέλους το επόμενό του με τίτλο ένα σαρκοβόρο ψάρι των τροπικών θαλασσών. Η πίεση που ένιωθε λόγω της επιτυχίας τον τρόμαζε. «Ηταν σαν να έβγαζα το δεύτερο βιβλίο μου», παραδέχεται σε συνέντευξή του στην «Γκάρντιαν». Ευτυχώς οι καλές κριτικές τον χαλάρωσαν και μπορεί να εξηγήσει με την ησυχία του τι είναι το «Barracuda», που έχει και πάλι για ήρωα έναν νεαρό της Αυστραλίας, τον Ντάνι Κέλι, με ελληνικές ρίζες: μαμά Ελληνίδα, μπαμπά Σκοτσέζο.
Κατ' αρχάς είναι ένα χαστούκι στη λύσσα των Αυστραλών με τα σπορ και δη την κολύμβηση. Ο νεαρός ήρωάς του, από εργατική τάξη, παίρνει υποτροφία για ελιτίστικο ιδιωτικό σχολείο μόνο και μόνο γιατί είναι άσος στις πισίνες και υποψήφιος για την ολυμπιακή ομάδα. Νιώθει -και είναι- εντελώς διαφορετικός στο Cunts' College (έτσι το βάφτισε ο μέγας προβοκάτορας Τσιόλκας). Οι άλλοι έχουν κατάλευκο δέρμα και δόντια, είναι ψηλοί, ξανθοί, γαλανομάτες. Αριστοκράτες. Αυτός είναι κοντός, τριχωτός, αλλά και εγωιστής. Αποφασισμένος να τους μπει στη μύτη. Να γίνει ο δυνατότερος, ο ταχύτερος, ο καλύτερος.
Μη φανταστείτε, λέει η «Γκάρντιαν», ότι ο Ντάνι είναι κανένας άγγελος. Ο μόνος τρόπος που έχει για να επιβληθεί είναι η βία. Εξ ου και του κολλάνε τα παρατσούκλια «psycho Kelly» και «μπαρακούντα» – για τη συμπεριφορά του στις πισίνες. Το βιβλίο ξεκινάει με τον νεαρό Ντάνι και τελειώνει με τον ώριμο Νταν – είναι φανερό ότι ενδιάμεσα έχει κάνει φυλακή. Δεν τα κατάφερε. Το μυθιστόρημα αποκαλύπτει τι κρύβεται πίσω από τη μυθολογία των σπορ (ο Τσιόλκας ήταν κι αυτός κολυμβητής), πίσω από τις ζητωκραυγές, τα μετάλλια. Μιλάει για τη διαχείριση της αποτυχίας, της ντροπής, της ταπείνωσης. Οταν ο Ντάνι δεν σταθεί στο ύψος των προσδοκιών του, θα γίνει αμέσως αυτό που φοβόταν: ένα τίποτα.
«Με κάποια έννοια το «Barracuda» βασίζεται στην παλιομοδίτικη συνταγή του μυθιστορήματος-αισθηματική αγωγή», λέει ο Τσιόλκας. Και θυμώνει που πολλές κριτικές υπερτονίζουν το γεγονός πως ο νεαρός ήρωάς του ποθεί περισσότερο και πιο έντονα τους άνδρες και όχι τις γυναίκες. «Δεν ήθελα να γράψω ένα μυθιστόρημα για έναν καταπιεσμένο γκέι που βγαίνει φανερά και το λέει», εξηγεί. Και ο κριτικός της «Γκάρντιαν» συμφωνεί: «Είναι αλήθεια ότι ο Ντάνι δεν παλεύει μόνο με την τάξη του, τον σοσιαλιστή πατέρα του και την πιεστική μητέρα του. Προσπαθεί να συμφιλιωθεί και με τη σεξουαλικότητά του, χωρίς ποτέ να υιοθετεί την πολιτικά ορθή γλώσσα ενός κοινωνικού κινήματος».
Επιμ. Β. Γεωργ.
