Εχω καλά νέα απ΄ την περιοχή -μάλλον, τον οικισμό- του Μαραθώνα, στον οποίο ζούμε τη μισή βδομάδα, με την Αλλοπάρ, την Κάρμεν και την (κορακοζώητη) Λου, την πινέζα: Τρία χρόνια έχουν περάσει και δεν έχει πέσει ούτε μία φόλα! Μιλάμε για ρεκόρ, δεδομένου ότι παλιότερα, τα αδεσποτάκια της περιοχής μας έπεφταν, το ένα μετά το άλλο, θύματα δηλητηρίασης στο πιτς-φιτίλι.
Πρώτος και καλύτερος -διότι έχει επιβιώσει και από φόλες και από… κάψιμο με καυτό νερό- είναι ο Ναρσής. Δεν ξέρω γιατί του ΄χουν δώσει το όνομα του ένδοξου Αρμένιου ευνούχου και στρατηγού του Ιουστινιανού, διότι ο Ναρσής είναι αγαπητικός, μονίμως ερωτοχτυπημένος και πολύ καρπερός. Τώρα, μάλιστα, που δεν πέφτουν φόλες, έχει πάρει τα πάνω του και βολτάρει σ΄ όλον τον οικισμό με καμάρι και λεβεντιά. Πρόκειται για έναν άκακο κάτασπρο σκύλο, με κοντή εκ γενετής ουρά, που θεωρεί υποχρέωσή του να συνοδεύει όποιον κάνει βόλτα -κι όχι μόνο αυτούς που τον ταΐζουν.
Φίλος του Ναρσή -αλλά να κρατάμε και τις αποστάσεις- είναι ένας γέροντας σκύλος, 10-12 χρόνων, ελαφρώς γκρινιάρης, που κι αυτός επέζησε από σύμπτωση. Σήμερα θα τον δείτε να κοιμάται συνήθως, κατά προτίμηση στη μέση του δρόμου: Αν τύχει και περάσει κάνα αυτοκίνητο, θα σηκωθεί αργά αργά, θα πάει στην άκρη και θα… ξανακοιμηθεί, αφού αγριοκοιτάξει τον οδηγό.
Απ΄ τη νεότερη φουρνιά αδέσποτων, ξεχωρίζει ο Σούρτας -έτσι τον λέω, διότι έρχεται σουρτός να τον χαϊδέψω- ή Κανέλος, λόγω του χρώματος. Νομίζω ότι δεν ξέρω άλλον σκύλο, δεσποζόμενο ή αδέσποτο, που να τον αγαπάνε τόσο πολύ οι περίοικοι, παιδιά και μεγάλοι. Πρόκειται για έναν μεσαίου μεγέθους ημίαιμο ιρλανδέζικο σέτερ, τόσο γελαστό και χαρούμενο που είναι αδύνατον να τον φοβηθούν ακόμη κι αυτοί που υποφέρουν από οξύτατη ζωοφοβία. Το πρόβλημα με τον Σούρτα είναι ότι, λόγω του μακριού τριχώματός του, είναι μονίμως γεμάτος αγκάθια: Ο,τι αγκάθι διαθέτει ο Μαραθώνας κολλάει επάνω του. Κάθε μέρα, λοιπόν, πρέπει να του τα βγάζω, γεγονός που πολύ του αρέσει του Σούρτα: Ξαπλώνει ανάσκελα και περιμένει υπομονετικά μέχρι να τον καθαρίσω.
Στη νέα φουρνιά ανήκει κι ένας μάγκας -ανώνυμος προς το παρόν- ζωηρούλης, κομψός, με τρίχωμα τιγρέ μπόξερ. Οταν βγάζω βόλτα την Αλλοπάρ και την Κάρμεν έρχεται ορεξάτος, τις μυρίζει με ζωηρότατο ενδιαφέρον, απογοητεύεται -καθ΄ότι αμφότερες είναι στειρωμένες- και αποχωρεί με πλάγια πηδηματάκια.
Τώρα τελευταία προστέθηκαν στα αδέσποτα της περιοχής μας και πέντε τσαχπίνικα μωρά, που κάποιος ανεύθυνος -που δεν λέει να στειρώσει τη σκύλα του- θεώρησε καλό να εγκαταλείψει στον δρόμο. Ας είναι καλά κάποιοι καλοί άνθρωποι, που τα φρόντισαν, τα τάισαν και σήμερα ψάχνουν να τους βρουν σπίτια να τα δώσουν και να τα σώσουν. Υπάρχουν ελπίδες, μιας και συνεχώς έρχονται οικογένειες απ΄ την Αθήνα για να ζήσουν μόνιμα στην περιοχή μας. Και όταν ζεις στην εξοχή, ένας σκύλος είναι απαραίτητος. Μη σας πω και δύο -για να ’χει παρέα ο πρώτος!
Οπως αντιλαμβάνεστε, κανένας απ΄ τους αδεσποτάκους -όλοι αρσενικοί!- που προανέφερα δεν είναι καβγατζής και φωνακλάς και, άρα, δεν δημιουργείται πρόβλημα στους (πολλούς) που κάνουν ποδήλατο, περπάτημα ή τρέξιμο. Ο μοναδικός… παρεξηγιάρης σκύλος της περιοχής, που πράγματι δημιουργούσε προβλήματα -την «έπεφτε» σε όποιον πέρναγε έξω απ΄ το σπίτι που τον τάιζαν- στάθηκε τυχερός: Οι άνθρωποι που τον τάιζαν τον έμπασαν μέσα στην αυλή τους, για να τον προστατεύσουν από κακά ξεμπερδέματα.
