Απρίλιος 2012. «Εσείς τι κάνατε όταν έφτιαχναν στρατόπεδα συγκέντρωσης;» Το ερώτημα παραπέμπει σαφώς στη συλλογική ενοχή των Γερμανών της ναζιστικής περιόδου και στα συνακόλουθα ερωτήματα που μια μερίδα της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς έθετε στους γονείς της κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 (1). Αναλογία εύστοχη, καθώς ο μετανάστης -ιδίως ο μουσουλμάνος- έχει αντικαταστήσει στον ακροδεξιό λόγο των ημερών μας τον Εβραίο, ως προνομιακό στόχο του συλλογικού μίσους και της επαγγελλόμενης εθνωφελούς εκκαθάρισης. Η «εβραϊκή συνωμοσία» παραμένει φυσικά ενεργός στο ακροδεξιό φαντασιακό, συνδέεται όμως πολύ λιγότερο με τους ίδιους τους (λιγοστούς πλέον) Εβραίους, ως φυσικά πρόσωπα, και περισσότερο με τα υποτιθέμενα σχέδια σκοτεινών κύκλων, προσωποποιημένων συνήθως στη μορφή του φιλελεύθερου κοσμοπολίτη Σόρος, να «αλλοιώσουν» την εθνοθρησκευτική μας ταυτότητα διά του μεταναστευτικού «εποικισμού». Μοναδική ορατή απόληξη του φανταστικού αυτού «σχεδίου», ο μετανάστης μπορεί έτσι να συγκεντρώνει τη βία ενός ρατσισμού μεταμφιεσμένου σε εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, με τον ίδιο τρόπο που εκατομμύρια απλοί Ευρωπαίοι πολίτες (μικροαστοί κυρίως ή προλετάριοι) στάλθηκαν στα κρεματόρια ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για την ημιαποικιακή μεταχείριση της Γερμανίας από τους ιμπεριαλιστές νικητές του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου.
Δεν μπορούμε, βέβαια, να γνωρίζουμε από σήμερα αν η Αμυγδαλέζα θα καταγραφεί τελικά στην ιστορία του μέλλοντος ως το πρώτο βήμα μιας ανθρωποβόρας εξέλιξης που θα καταστήσει το όνομα του Ελληνα συνώνυμο του γενοκτόνου, φορτώνοντας στις επερχόμενες γενιές ένα άγος σαν κι αυτό από το οποίο προσπαθούσαν μέχρι πρόσφατα ν’ απαλλαγούν οι Γερμανοί. Το μόνο βέβαιο είναι πως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αποτελούν ήδη στίγμα για τον (όποιο) πολιτισμό μας, κι ότι οι φωνές για την κατάργησή τους περιορίζονται στις συνήθεις υπερευαίσθητες δημοκρατικές μειοψηφίες. Μετά τις πρώτες αλλεπάλληλες εξεγέρσεις αυτής της νέας κατηγορίας «διοικητικά εκτοπισμένων», στα τέλη της περσινής χρονιάς, η ίδια συλλογικότητα αυτόνομων αντιφασιστικών ομάδων κυκλοφορεί και νέα αφίσα, υπενθυμίζοντας τόσο τα προφανή (τον διάχυτο ρατσισμό της ελληνικής κοινωνίας) όσο και τα λιγότερο προφανή: ότι η φυλάκιση με συνοπτικές διαδικασίες ενός τμήματος της εργατικής τάξης που απλώς «περισσεύει», προετοιμάζει την ελληνική κοινωνία να δεχτεί ακόμη μεγαλύτερες δόσεις βαρβαρότητας ενάντια και στα «δικά της» μέλη που δεν θα χωρούν στο υπό διαμόρφωση κοινωνικό σχέδιο μιας μεσογειακής Βουλγαρίας (2).
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Η συζήτηση περί «βίας» και «άκρων» δεν παρακάμπτει μόνο τις επάλληλες εκδοχές έννομης (ή πρακτικά ατιμώρητης) βίας που εκπορεύεται από τους φορείς του σχετικού κρατικού μονοπωλίου, από προϊσταμένους, εργοδότες και όσους άλλους βρίσκονται στην κοινωνικά πλεονεκτική θέση να έχουν διασφαλισμένη τη σιωπή των θυμάτων τους. Εξίσου επιλεκτική είναι όσον αφορά και τη διαχείριση των όποιων φυσικών ή λεκτικών κρουσμάτων, όταν αυτά προκύπτουν από υποκείμενα με αυξημένη νομιμοποίηση απέναντι στο εκάστοτε πλέγμα εξουσίας. Μια δυναμική παρέμβαση ακροαριστερών ή αναρχικών φοιτητών σε μια εκδήλωση περί «ασφάλειας» καταγγέλλεται ως άσκηση τρομοκρατίας και περιστολής της ελευθερίας του λόγου στο εσωτερικό των ΑΕΙ, η πολύ πιο βίαιη διάλυση μιας εκδήλωσης αριστερών φοιτητών του ΑΠΘ για λεπτά «εθνικά» ζητήματα από το νεοδημοκράτη αντιπρύτανη και τους «φουσκωτούς» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δεν αναπαράγεται καν ως είδηση.
Εθνικός συνθέτης και πολιτικός που πέρασε -ως «συνεργαζόμενος»- απ’ όλα λίγο πολύ τα κόμματα του εγχώριου πολιτικού φάσματος, με τελευταία επίσημη ιδιότητά του αυτήν του υπουργού επικρατείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη (1990-92), ο Μίκης Θεοδωράκης διαθέτει συνήθως το ακαταδίωκτο για τις κατά καιρούς δημόσιες δηλώσεις του. Κανείς δεν σκέφτηκε έτσι να τον καταγγείλει ως «άκρο», όταν τον Μάιο του 2011 αυτός και η πολιτική οργάνωσή του καλούσαν τον ελληνικό λαό (όχι ν’ ανατρέψει την πολιτική των μνημονίων) αλλά «να καθαρίσει τα καθάρματά του».
………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο της 8ης Μαρτίου 2007, ενάντια στην ψήφιση του νόμου Γιαννάκου. Λίγο πριν από την πρώτη μετωπική σύγκρουση διαδηλωτών – αστυνομίας μπροστά στη Βουλή από το Πολυτεχνείο του 1980. Το φρέσκο σύνθημα στο σταυροδρόμι προειδοποιεί για την επικείμενη κατάργηση του θεσμού-συμβόλου της Μεταπολίτευσης από τη συμμαχία της κυβέρνησης με τους (κατά τον τότε πρωθυπουργό) «νταβατζήδες». Τελικά οι αλλαγές που επέφερε ο νόμος Γιαννάκου περιορίστηκαν στην τεχνική διευκόλυνση της άρσης του ασύλου, με μετάθεση της σχετικής ευθύνης από τα συλλογικά όργανα, Σύγκλητο και τριμελή επιτροπή, στο πρόσωπο του πρύτανη. Η ολοσχερής κατάργησης του θεσμού θα πραγματοποιηθεί μόλις το 2011 από τον νόμο Διαμαντοπούλου με τις ψήφους ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ, σύγκληση που επισφράγισε την προσχώρηση του Αντώνη Σαμαρά στο μνημονιακό μπλοκ και αποτέλεσε τον προάγγελο για την «οικουμενική» κυβέρνηση Παπαδήμου. Τα αποτελέσματα αυτής της οπισθοδρόμησης έγιναν ορατά πριν από λίγες μέρες, όταν ακόμη και για μια απλή εκπομπή των απολυμένων της ΕΡΤ από τον χώρο του ΕΜΠ χρειάστηκε η μετωπική αναμέτρηση εργαζομένων, φοιτητών και πρυτανείας, με την Ελληνική Αστυνομία να απειλεί να εισβάλει στον χώρο – και να τιμήσει, με τον δικό της τρόπο, την τελευταία ιστορική νίκη της επί του εσωτερικού εχθρού.
