ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ φτάσουμε στο σωτήριον έτος 2013 και μάλιστα κοντά στην εκβολή του για να πληροφορηθούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποιοι από τους αντιπροσώπους του έθνους, παρά την άλλοτε ανθηρά και επί σειρά ετών ευημερούσα αντιπροσωπεία τους, μετέρχονται τώρα πια μεθόδους φτωχών βιοπαλαιστών για να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές δυσκολίες και να επιβιώσουν. Το παξιμάδι ήταν ανέκαθεν αγαπημένη τροφή και παρηγοριά των Κρητών κτηνοτρόφων που παρέμεναν καιρό μακριά από το σπίτι φροντίζοντας τα κουράδια (τα εν Κρήτη ποίμνια -εκ της αρχαίας κουράς).

Ετσι και οι βουλευτές μας -βορειοελλαδίτες, νησιώτες και λοιποί επαρχιώτες (εξαιρούνται για ευνόητους λόγους οι δυναστείες και τα «τζάκια»)- μετακινούμενοι από χωρίου εις χωρίον, προς άγραν ποιμνίου, διαβιούν επί πολύ στην ύπαιθρο χώρα. Μακριά από την εστία τους, αλλά φέροντας αυτοδικαίως την έδρα τους, αναγκάζονται να παρασκευάζουν παξιμάδι για να σιτίζονται. Αξιέπαινοι, αν μη τι άλλο, αφού τούτες τις δύσκολες ώρες στηρίζουν τον λαό και τις παραδόσεις του. Με τη σειρά τους βρίσκουν στήριγμα, έμπνευση και φωτεινό παράδειγμα ανδρός, τον ηγέτη τους, ο οποίος κατάγεται από παραμεθόριον επαρχία και έχοντας καταναλώσει εξ ανάγκης άπαντα τα ποιητικά του δεύτερου εγχώριου Νόμπελ, εγκύπτει όλως αιφνιδίως τώρα στο έργο του μεγάλου βάρδου -κι όταν σου κάτσει μεγάλη αρρώστια, λέει εκείνος, ούτε που νοιάζεσαι για ένα απλό κρυολόγημα.

Πιστεύω ως εκ τούτου ότι τα παξιμάδια των βουλευτών μας θα ’ναι εξίσου θρεπτικά και νόστιμα με τα κρητικά. Το μόνο που μένει ν’ ακούσουμε από επίσημα χείλη είναι το τελικό σκωρ κι αν αυτό μπορεί να συμβάλει εκτός της παραγωγής αποξηραμένου άρτου στην ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών ενέργειας.

Μ. Θερσίτης