Ο διάσημος παλαίμαχος του Χόλιγουντ βρήκε ξαφνικά στα 76 του χρόνια τον ρόλο της ζωής του. Η ερμηνεία του στη «Nebraska» του συμπατριώτη μας Αλεξάντερ Πέιν τού χάρισε βραβείο στις Κάνες. Μακάρι και το Οσκαρ

Της Ερσης Δάνου

Ο Μπρους Ντερν, πατέρας της Λόρα Ντερν, κέρδισε τον ρόλο της ζωής του στα 76 του. Εχοντας καταγωγή από εύπορη οικογένεια πολιτικών (η Ελινορ Ρούσβελτ ήταν νονά του), ο Ντερν είναι γνωστός στο Χόλιγουντ εδώ και πολλές δεκαετίες. Ομως, περισσότερο από εκείνον που κέρδισε υποψηφιότητα για Οσκαρ β′ ανδρικού ρόλου («Γυρισμός» του Χαλ Ασμπι, 1978), εκείνον που τόλμησε να «σκοτώσει» τον Τζον Γουέιν («The Cowboys» του Μαρκ Ράιντελ – 1972) ή ακόμα και εκείνον που έπαιξε απέναντι στον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο «The great Gatsby» (1977), ο Ντερν είναι πάνω απ' όλα αυτός που επιβλήθηκε στον χώρο του κινηματογράφου με την επίμονη παρουσία του.

Πρόσφατα η επιμονή του δικαιώθηκε. Στην τελευταία ταινία του Αλεξάντερ Πέιν, «Nebrasκa», ο Ντερν εμφανίζεται σαν ένα παιδί με άσπρα μαλλιά, ένας ημίτρελος άντρας, ο Γούντι, που πέρασε τον χρόνο του χωρίς να το καταλάβει, άλλα θέλοντας και άλλα πράττοντας. Μια ζωή στράφι, ανούσια, στείρα – και μέσα του μια ψυχή αθώα, έτοιμη ακόμα για ταξίδια. Και να που χαρακτήρας και πρόσωπο ξαφνικά συναντιούνται, μετά από τόσα πισωγυρίσματα, σε μια μικρή πόλη της Νεμπράσκα…

• Πείτε μας για την εμπειρία σας από τη στιγμή που διαβάσατε το σενάριο.

«Εχω παίξει σε καλές ταινίες, αλλά σχεδόν ποτέ σε μια που, σαν αυτήν, δούλευε τόσο καλά στο χαρτί. Πριν από 10 χρόνια ο Αλεξάντερ (Πέιν) διάβασε το σενάριο του Μπομπ Νέλσον και ήθελε να το σκηνοθετήσει. Πήρε τότε τη Λόρα και της είπε: “Δεν έχω δει τον πατέρα σου για 17 χρόνια. Πώς είναι;”. Η Λόρα του απάντησε: “Είμαι στην ευχάριστη θέση να σου πω ότι ζει ακόμα, προσπαθεί να διατηρήσει την καριέρα του και ότι δεν συλλέγει ασφάλιστρα από την ένωση αλιέων” (γέλια). Μετά από μια εβδομάδα λαμβάνω το σενάριο. Είναι τόσο τέλειο, που αμέσως συνειδητοποιώ ότι αν θέλω να περάσω στο επόμενο στάδιο της δουλειάς μου, θα πρέπει οπωσδήποτε να πάρω τον ρόλο. Πέρασε όμως ενάμισης χρόνος και ο Αλεξάντερ γυρίζει το “Πλαγίως”. Πέρασαν άλλα δύο και γυρίζει τους “Απόγονους”. Τι γίνεται με το “Nebraska”; (γέλια) Στο τέλος όμως τον έπαιξα τον Γούντι Γκραντ κι αυτό ήταν για μένα το μεγαλύτερο έπαθλο».

• Μετά από τόσα πολλά χρόνια καριέρας;

«Οταν άρχιζα την καριέρα μου και πήγα στη Νέα Υόρκη, το έπαθλό μου ήταν να γίνω μέλος του Actors Studio και να δουλέψω με τον Καζάν. Τώρα φαίνεται πως οι ηθοποιοί δεν ενδιαφέρονται πια για το Μπρόντγουεϊ. Ερχονται κατευθείαν εδώ, στο Λος Αντζελες, αποφασισμένοι να κάνουν ο,τι περνάει από το χέρι τους για να δουλέψουν σε ταινία του Αλεξάντερ Πέιν! Ο Αλεξάντερ επιτρέπει στον ηθοποιό την ελευθερία να εξερευνά τον ρόλο του, ενώ η κάμερα γυρίζει. Και κάθεται εκεί δίπλα σου χαμογελώντας. Ξέρετε γιατί; Γιατί βλέπει την ταινία του για πρώτη φορά και το διασκεδάζει σαν να είναι σε ζωντανή παράσταση».

• Τι έχετε να πείτε για το βραβείο ερμηνείας στις Κάνες;

«Εζησα την πιο αυθόρμητη αντίδραση του κοινού. Μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους, οι 2.000 θεατές ξέσπασαν σε θερμά χειροκροτήματα. Ο Αλεξάντερ μού είπε: “Την έπιασαν την ταινία, κι αφού την κατάλαβαν εδώ με υπότιτλους, θα την καταλάβουν και στην Αμερική”. Εφυγα από τις Κάνες πριν από τα βραβεία, δεν πίστευα ότι υπήρχε περίπτωση να βραβεύσουν τη μικρή μας “Nebraska”, τουλάχιστον όχι εμένα. Κοιμάμαι, λοιπόν, όταν μου τηλεφωνεί η Λόρα και της λέω: “Εντάξει, τώρα μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι δεν κερδίσαμε τίποτα”. “Δεν είμαι σίγουρη γι' αυτό”, μου λέει. “Γιατί, ξέρεις κάτι άλλο”; “Οχι πολλά”, μου λέει, “απλά ότι πήρες το πρώτο βραβείο” (γέλια). Μετά από λίγο με πήρε ο Αλεξάντερ για να με συγχαρεί, αλλά του είπα ότι δεν είναι δικό μου το βραβείο – είναι δικό του».

• Εχετε δουλέψει με Τζον Γουέιν, Ρόμπερτ Μίτσαμ, Μπέτι Ντέιβις, Τζακ Νίκολσον. Πώς θυμόσαστε τα παλιά καλά χρόνια;

«Οταν η γενιά μου έφτασε στο Χόλιγουντ, είχαμε ακόμα την ευκαιρία να δουλέψουμε με τους “θρύλους”. Και γιατί τους λέμε θρύλους; Γιατί ήταν πραγματικά bigger than life. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για μας. Δεν μπορείς πια να κρυφτείς από τη δημοσιότητα. Εκείνοι ζούσαν μυστήριες ζωές. Δεν τους άγγιζε ο Τύπος. Στα γυρίσματα του “Hush hush sweet Charlotte”, η δις Ντέιβις άνοιγε κάθε εβδομάδα το σπίτι της για όλους τους συμμετέχοντες, Παρασκευή μεσημέρι, για 36ωρο πάρτι! Κι όταν τέλειωσαν τα γυρίσματα, μας πήγε με ένα σχολικό λεωφορείο στο ιαπωνικό εστιατόριο Yamashiro πάνω από το Χόλιγουντ. Ηταν μαγικά! Μας παρότρυναν να φτάνουμε στα άκρα!»

• Kι όταν «σκοτώσατε» τον Τζον Γουέιν;

«Την πρώτη μέρα του γυρίσματος ήρθε και μου είπε: “Θέλω να μου δώσεις να το καταλάβω (kick my ass)”. “Εντάξει”, του λέω, “αλλά γιατί;”. “Γιατί θέλω τα παιδάκια να νιώσουν τρόμο για σένα, να σκεφτούν ότι μπορεί να κάνεις κακό στον Τζον Γουέιν!”. Τη μέρα που ήταν να τον πυροβολήσω, ήρθε και μου ψιθύρισε –η αναπνοή του μύριζε ουίσκι: “Θα πονέσει;”. “Ναι”, του λέω, “και καλύτερα να φορέσεις κάτι πιο προστατευτικό από αυτό που φοράς τώρα”. “Ω, πόσο θα σε μισήσουν γι' αυτό!” απάντησε. Και με πιάνει από τον ώμο και με δείχνει στους συνεργάτες του λέγοντας: “Γι' αυτό τον έχω στην ταινία μου, γιατί καταλαβαίνει τους κακούς!”»

• Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει τον Αλεξάντερ Πέιν;

«Είναι 100% προσιτός κι αυτό δεν το είχε κανείς άλλος σκηνοθέτης από όσους γνώρισα. Μπορείς να τον πλησιάσεις οποιαδήποτε στιγμή. Θα βάλει το χέρι του στον ώμο σου, ακόμη και αν είσαι ο… καθαριστής. Αγαπάει όλους όσοι δουλεύουν στην ταινία. Τη μέρα που ήρθε σπίτι μου να μιλήσουμε για τον ρόλο, ήξερα δυο πράγματα: είχα βρει έναν άσο-σκηνοθέτη και ένα φίλο παντοτινό».

……………………………………………………………………………

* H ταινία βγαίνει στις αίθουσες 23 Ιανουαρίου