Υπάρχουν εκείνοι που ο ήχος της ρακέτας τούς εκνευρίζει –και πανηγύρισαν για τον καλοκαιρινό εξοβελισμό του παιχνιδιού από τις παραλίες. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που τον ίδιο αυτόν ήχο τον αντιλαμβάνονται περίπου σαν μουσική.

Κατασκευασμένες από carbon, οι ελληνικές ρακέτες απορροφούν τους κραδασμούς και είναι πολύ ελαφριές

Του Βαγγέλη Κύρκου

«Η ιστορία του αθλήματος αρχίζει με κάποιους που έφτιαξαν ξύλινες ρακέτες για να παίξουν, μια και τα οικονομικά τους δεν τους επέτρεπαν να μπουν στα τένις κορτ. Το μαγευτικό στην υπόθεση είναι ότι ανακάλυψαν έναν τρόπο για να δημιουργήσουν ένα θεαματικό άθλημα με ρακέτα χωρίς φιλέ ενδιάμεσα. Το λεγόμενο greek style. Το οποίο συνδυάζει τρεις κινήσεις: την άμυνα, την επίθεση και το απλό στρώσιμο για να καρφώσει ο συμπαίκτης. Αυτές οι κινήσεις δημιουργούν μια χορογραφία απίστευτα θεαματική», μας εξηγεί ο Νίκος Καρδαμάκης.

Πρώην αθλητής του στίβου ο ίδιος (στο άλμα εις μήκος, το οποίο –και αυτό- έχει… άμμο!) μαζί με τον φίλο και συνεργάτη του Γιώργο Τζάνο δημιούργησαν το 2011 την ΤΖΑΚΑΡ, με σκοπό την κατασκευή τεχνολογικά προηγμένων ρακετών και απώτερο στόχο την ανάδειξη, εξέλιξη και διάδοση του συναρπαστικού αθλήματος της συναγωνιστικής αντισφαίρισης (Beach Racket). Η σημερινή γκάμα τους περιλαμβάνει 20 μοντέλα (όσα και τα χρόνια απουσίας του Οδυσσέα από την Ιθάκη), που βασίζονται σε ένα δικής τους έμπνευσης «ελληνικό μοντέλο» σχεδιασμού και κατασκευάζονται στην Ταϊβάν, σε ένα εξειδικευμένο εργοστάσιο με εμπειρία 40 ετών, μια και στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο.

«Οπως όλοι, έτσι κι εγώ άρχισα να παίζω με ξύλινες ρακέτες. Εμαθα πολύ καλά το παιχνίδι αλλά, ως αθλητής, ήθελα να το εξελίξω. Ο συνεταίρος μου, ο οποίος έπαιζε με συνθετικές ρακέτες του beach tennis, κάποια στιγμή μού πρότεινε να δοκιμάσω με αυτές. “Εδώ είναι το μέλλον”, του είπα. Φτιάξαμε μια ρακέτα ειδικά για το παιχνίδι που παίζουμε. Με τη λαβή και την ακαμψία που θα σου επιτρέψει να παίξεις το γνωστό αντικριστό παιχνίδι σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο. Με ταχύτητα, ακρίβεια και μικρότερη σωματική καταπόνηση, συνδυάζοντας τη φιλικότητα προς τον χρήστη με τις καλύτερες επιδόσεις».

Ανθρακας ο θησαυρός

Κατασκευασμένες από carbon, πανάλαφρες (με βάρος όχι μεγαλύτερο από 350 γραμμάρια) και με διαστάσεις που ποικίλλουν προκειμένου να προσφέρουν μεγαλύτερη δύναμη ή έλεγχο, η Aeolus, η Circe και οι άλλες ρακέτες της σειράς δεν κουράζουν –όπως οι ξύλινες- και, απορροφώντας τους κραδασμούς που δημιουργούνται από τα δυνατά χτυπήματα, προστατεύουν τους χρήστες από πόνους στον καρπό, στους τένοντες του πήχη και του αγκώνα. Σε τι επίπεδο βρίσκεται αυτήν τη στιγμή το άθλημα στην Ελλάδα; ρωτάμε: «Ακόμη σε ερασιτεχνικό –παρόλο που πλέον έχει βρεθεί τρόπος μέτρησης των επιδόσεων και γίνονται αγώνες, στους οποίους λαμβάνονται υπ’ όψιν η ταχύτητα, η πυκνότητα και η συχνότητα μπαλιών. Πρόκειται για ένα άθλημα που απαιτεί φυσική κατάσταση, αντίληψη, ταχύτητα και αερόβια ικανότητα. Που δεν είναι ανταγωνιστικό αλλά συνεργατικό. Και σου μαθαίνει να συνεργάζεσαι και να επικοινωνείς με τον συμπαίκτη σου χωρίς εγωισμούς, προκειμένου να παράγεις ένα κοινό αποτέλεσμα. Εχω προσωπικά την αίσθηση πως, αν καταστεί επίσημο, με δική του Ομοσπονδία κ.λπ. θα εξελιχθεί ακόμη περισσότερο. Θα γίνει πιο γρήγορο, πιο θεαματικό και θα το μάθει ακόμη περισσότερος κόσμος».

Μια ζωή παραλία

Ζούμε σε μια χώρα, στην οποία το καλοκαίρι διαρκεί… περίπου όσο θέλεις. Οποιος ακόμα και στα τέλη Οκτωβρίου έκανε μια βόλτα από κάποια ελληνική παραλία, θα μπορούσε να το διαπιστώσει. Μα και να δει ανθρώπους που ακόμα και τους φθινοπωρινούς –ή και τους χειμερινούς- μήνες διασκεδάζουν παίζοντας ρακέτες.

Οσο παντός καιρού και αν είναι το παιχνίδι, βέβαια, το να ξεκινήσει κανείς μια καινοτόμο επιχειρηματική προσπάθεια στην Ελλάδα της κρίσης είναι ένα άλλου τύπου ρίσκο. «Ξεκινήσαμε» μας λέει ο Νίκος Καρδαμάκης «το 2011, σε χαλεπούς καιρούς δηλαδή. Κάποιοι ίσως και να θεωρούσαν πολύ γρήγορο το βήμα που έγινε, μια και μεταξύ άλλων υπάρχει η προκατάληψη ή η πεποίθηση ότι το παιχνίδι πρέπει να παίζεται με ξύλινες ρακέτες. Λένε κάποιοι ότι με τις συνθετικές ρακέτες χαλάει η παράδοση. Ωστόσο, δεν έχουν καταλάβει ότι η παράδοση είναι στον τρόπο που παίζεται το άθλημα!»

Ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας, πάντως, για τη διάδοση του σπορ δεν είναι άλλος από την τιμή του! «Δυστυχώς, το κόστος κατασκευής είναι πολύ μεγάλο, επειδή η ποιότητα είναι αρκετά υψηλή. Παρότι ως εταιρεία έχουμε συμπιέσει τα περιθώρια κέρδους μας, συχνά ακούμε κάποιους να λένε “σιγά μην δώσω 120 ευρώ για μια ρακέτα”. Βεβαίως, στο τένις οι ανάλογες ρακέτες έχουν πολύ πιο υψηλές τιμές! Και οι λάτρεις του αθλήματος δεν διστάζουν να δώσουν τα ανάλογα χρήματα. Γιατί ξέρουν ότι, σαν άθλημα, βοήθησε πολύ η εξέλιξη της τεχνολογίας για να εξελιχθεί κι αυτό αναλόγως».