Εγώ θέλω να σας πω ότι έμαθα μουσική από τον Γιάννη Πετρίδη. Ακροατής των εκπομπών του από μικρό παιδί, επαρχιώτης γαρ με την αγαπημένη μας ΕΡΤ πάντα στο τραντζίστορ, θήτευσα ως ακροατής δίπλα σε έναν μεγάλο δάσκαλο. Ολοι όσοι μεγαλώσαμε μαζί του δηλαδή, μάθαμε να ακούμε μουσική με τον σωστό τρόπο. Χωρίς παρωπίδες, δίχως στεγανά, χωρίς αποκλεισμούς. Ελληνικά και ξένα, ροκ και τζαζ, μεγάλους συνθέτες, ποπ και ντίσκο. Παντού υπάρχει καλή μουσική, αρκεί να την ανακαλύψεις.

Σας αρχίζω την κουβέντα αυτή, γιατί ως γνήσιο παιδί του ραδιοφώνου το μελέτησα πολύ το πράγμα. Και άκουσα (και γνώρισα αργότερα) σημαντικούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς που ειδικεύτηκαν σε ένα μόνο μουσικό είδος. Δεν λέω πως είναι κακό, το αντίθετο, μάλιστα, όσοι όμως μεγάλωσαν μαζί τους κολλημένοι στα ραδιοφωνάκια τους έλαβαν μια συγκεκριμένη μουσική… εκπαίδευση. Κακό; Οχι, επαναλαμβάνω, αλλά προτιμώ εκείνους που δίπλα στους Ramones ακούν με την ίδια ευχαρίστηση και λαχτάρα τον Μάνο Χατζιδάκι. Η μουσική διαχωρίζεται μόνο ανάμεσα στην καλή και στην κακή.

Ας δούμε τώρα δύο διαφορετικές οπτικές πάνω στο θέμα. Στρεβλές και οι δύο. Κατ’ αρχάς οι πιτσιρικάδες, οι περισσότεροι, όχι όλοι, ακούνε πλέον οτιδήποτε. Με ευκολία. Οχι όμως αυτά τα εκλεκτά που αναφέρω παραπάνω, απλώς με τον ίδιο χαβαλέ θα ευχαριστηθούν και τον Κωστή Μαραβέγια αλλά και τον Παντελή Παντελίδη. Αλλο να ακούς όμως όλη την καλή μουσική κι άλλο να ακούς όλη τη μουσική. Η δεύτερη στρεβλή οπτική έχει να κάνει με τον ελιτισμό μιας ολόκληρης γενιάς, αυτών που τώρα είναι 30 something και διακατέχονται από έναν ανούσιο ελιτισμό. Δείτε τα free press που αναδεικνύουν κάτι ψιλοάγνωστα ονόματα, δίνοντάς τους πολύ μεγαλύτερο ειδικό βάρος από αυτό που πραγματικά έχουν. Από το «ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει» στη δηθενιά. Βλάπτουν και οι δύο τη Συρία το ίδιο. Αύριο, σε αυτήν εδώ τη στήλη ακριβώς, θα σας πω και για την ελληνική Blogovision. Εκεί να δείτε επαΐοντες. Αύριo, λοιπόν.

Δημήτρης Κανελλόπουλος