Οπως πολλοί νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα λένε σήμερα ότι θα φύγουν λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, έτσι και εγώ σκεφτόμουν πάντα ότι θα φύγω από το Ιράν. Ημουν ήδη αποφασισμένη από μικρή να κάνω την υπέρβαση και να ανοίξω τα φτερά μου, να γνωρίσω κάτι καινούργιο, διαφορετικό.
Ξεκίνησα μαθήματα αγγλικών και αλληλογραφία με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Τότε δεν υπήρχε το Ιντερνετ και βρίσκαμε ανθρώπους να αλληλογραφήσουμε μέσω κάποιων περιοδικών που έρχονταν από το εξωτερικό με επιστολές, φωτογραφίες και διευθύνσεις ανθρώπων που ήθελαν κι αυτοί να αλληλογραφήσουν με κάποιον άγνωστο από το εξωτερικό. Βέβαια, αυτά τα περιοδικά ήταν δυσεύρετα. Μόνο εάν είχες συγγενείς στο εξωτερικό ή διασυνδέσεις μπορούσες να τα αποκτήσεις.
Και από αυτό ακριβώς ήθελα να ξεφύγω. Δεν υπήρχε ελευθερία. Πόσο μάλλον εάν ήσουν γυναίκα. Ενιωθα καταπιεσμένη. Δεν μου άρεσε το γεγονός ότι δεν μπορούσα να ακούσω στον δρόμο τη μουσική που θέλω, ότι δεν μπορούσα να μιλήσω με κάποιο αγόρι διότι θα θεωρούνταν φλερτ και θα υπήρχαν κυρώσεις. Ηταν δύσκολα και υπήρχαν περιορισμοί για όλους. Και επειδή ήμουν έφηβη, είχα τελείως διαφορετικά όνειρα για μένα και δεν ήθελα να συμβιβαστώ.
Αλληλογραφούσα εκείνο τον καιρό με μια κοπέλα από την Κορέα. Μια μέρα, βλέπω μια αγγελία από μια χώρα Greece. Εψαξα στο λεξικό την λέξη και κατάλαβα ότι ήταν η Ελλάδα. Είχα άγνοια, διότι την Ελλάδα την ήξερα μόνο ως μια αρχαία χώρα από το σχολείο -δεν γνώριζα ότι υπήρχε και σήμερα. Και από ενδιαφέρον να μάθω τι και πώς είναι αυτή η χώρα, ξεκίνησα να αλληλογραφώ με έναν Ελληνα. Για επτά χρόνια, ανταλλάζαμε γράμματα και φωτογραφίες, πολλές φορές μιλούσαμε και στο τηλέφωνο. Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου, μου έκανε πρόταση γάμου. Μου έστειλε πρόσκληση και με πολλή δυσκολία κατάφερα να πάρω βίζα και να έρθω στην Ελλάδα. Παντρευτήκαμε και ήμαστε μαζί δεκαεπτά χρόνια και έχουμε δύο παιδιά.
Ηρθα αρχές του ’97. Περνάει από το μυαλό μου πολλές φορές να φύγω από την Ελλάδα. Οχι τόσο για μένα, αλλά για τα παιδιά μου. Ομως, με έχουν κουράσει οι μετακινήσεις. Φεύγεις από μια χώρα, πηγαίνεις σε μία άλλη, και πρέπει να μάθεις τη γλώσσα, τις δομές της, να νιώθεις για μεγάλο διάστημα ξένος. Ολη αυτή η διαδρομή της μετανάστευσης μου δημιούργησε ερωτηματικά. Και πολύ περισσότερο το γεγονός ότι μου λείπει η χώρα μου, την οποία κάποτε μισούσα. Ολα αυτά με έκαναν να πάρω μια άλλη στροφή. Ετσι, μπήκα στο Πάντειο για να σπουδάσω ανθρωπολογία, επιστήμη που μου έχει προσφέρει πολλά και έχει διευρύνει τους ορίζοντές μου ακόμα περισσότερο.
Χαλιμέ (Ιράν)
