Της Αλλοπάρ*
Εάν είχα παιδιά -που δεν θα κάνω, καθότι στειρωμένη- θα τους μάθαινα τη δουλειά μου, ώστε, όταν εγώ φύγω, να σταδιοδρομήσουν ως καλά και αγαπημένα σκυλιά σε κάποια αυλή, όπως κι εγώ. Τι το πιο φυσικό; Κοιτάζοντας γύρω μου, εδώ στον Μαραθώνα, αυτό κάνουν όλοι: ο φούρναρής μου, γιος φούρναρη κι ο ίδιος, έχει στη δουλειά του τους τρεις γιους του. Ο φαρμακοποιός μου έκανε φαρμακοποιό την κόρη του και δουλεύουν μαζί το φαρμακείο. Στην αγαπημένη μου ψαροταβέρνα ο πατέρας-ταβερνιάρης ξεκουράζεται και έχει αναλάβει ο γιος. Ο φαναρτζής έκανε τον γιο του φαναρτζή, ο χασάπης έκανε τον γιο του χασάπη και ο μανάβης έμαθε τη δουλειά στις κόρες του, που τώρα κρατάνε το μαγαζί. Παλιότερα, πριν εφευρεθούν οι αναπληρωτές, επίκουροι κ.λπ., οι καθηγητές στα πανεπιστήμια ήταν κάτι σαν θεοί. Κάποιοι μάλιστα δεν άφηναν το πόστο τους παρά μόνον όταν ο γιος τους γινόταν π.χ. γιατρός, οπότε και γινόταν αυτός καθηγητής στη θέση του πατέρα του. Αν τύχαινε και δεν είχε γιο ο καθηγητής, πάντρευε την κόρη του μ' έναν γιατρό, στον οποίον έδινε προίκα την έδρα. Και αν δεν είχε καθόλου παιδιά, τότε… υιοθετούσε έναν πιστό μαθητή του, στον οποίο έδινε το όνομά του και την έδρα του!
Τα γράφω αυτά για να δείξω ότι η πρακτική αυτή είναι παλιά -ο Κίμων ήταν επιφανής Αθηναίος, ο γιος του Μιλτιάδης επίσης και ο γιος του, ο Κίμων, στρατηγός κι αυτός- καθ' όλα νόμιμη και ηθική. Και φυσιολογική απολύτως. Γι' αυτό δεν μπορώ να καταλάβω -και να υιοθετήσω- την κριτική που ασκείται σε πολλούς πολιτικούς, ότι «βάζουν τους κλώνους τους στη θέση τους», όταν αυτοί αποχωρούν από την ενεργό δράση. Αντίθετα, θεωρώ ότι πρόκειται για μια απολύτως φυσική εξέλιξη:
Αλλωστε, τίποτα δεν εγγυάται πως ένας νέος πολιτικός, που δεν κρατάει από «τζάκι», θα είναι έντιμος και αποτελεσματικός. Οι Τσοχατζόπουλος, Μαντέλης, Τσουκάτος, Παυλίδης, Μαγγίνας, Παπαντωνίου κ.λπ. δεν βγήκαν από πολιτικά τζάκια, αλλά ως νέοι και «άφθαρτοι» μπήκαν στην πολιτική. Και τα 'δαμε τα χάλια τους.
Μακάρι λοιπόν να φτάσουμε στο σημείο να μην εκλέγουμε κάποιους με κριτήριο το όνομα που κουβαλάνε, αλλά να μη θεωρούμε και ότι είναι στίγμα να φέρει κάποιος ένα γνωστό όνομα. Να «μετράμε» δηλαδή τον άνθρωπο, τις γνώσεις του, τις πράξεις και τις ιδέες του, κι έτσι ν' αποφασίζουμε. Κι όχι τις πράξεις και τις ιδέες του μπαμπά ή του θείου του…
* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, αλλοπαρμένη και ορκισμένη εχθρός κάθε μύγας στην αυλή της. Στα καλά καθούμενα της κατεβαίνουν περίεργες ιδέες, τις οποίες επεξεργάζεται, τις συζητάει με την Κάρμεν και μας τις ξεφουρνίζει. Εδώ καράβια χάνονται, κι αυτή ασχολείται με τον επαγγελματικό προσανατολισμό των Ελλήνων…
