Του Γιώργου Σταματόπουλου
Το επίκαιρο είναι πάντα διαχρονικό και ας κηρύσσουν το αντίθετο ιδεολογικά και μηντιακά ρεύματα. Μπορεί να καταντά ειρωνικό και ανερμάτιστο στο βάθος του χρόνου, το γεγονός όμως ότι συνέβη στον χρόνο το καθιστά ιστορικό. Είτε το θέλουμε είτε όχι, τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που αναλογούν στον κάθε ταλαίπωρο διαμορφώνουν την πορεία της ανθρωπότητας και ας χάνονται στη χοάνη του χρόνου. Ετσι κι αλλιώς δεκαπεντάλεπτοι κήρυκες της ματαιοδοξίας (και δοκησισοφίας) είμαστε οι πλείστοι. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό.
Ολα τα θρασίμια έχουν τον δικό τους χρόνο, τη δική τους δόξα. Οταν αυτά διαρκούν πάνω από δεκαπέντε λεπτά, δεν ευθύνονται τα θρασίμια αλλά όλοι εκείνοι που κατασκεύασαν εκείνη την κοινωνία που αποδέχεται τα αγαπητά σε πολλούς αυτά θρασίμια. Ούτε ο Σφακιανάκης ούτε η Βανδή φταίνε γι’ αυτήν την αλλοπρόσαλλη υμνωδία τού δήθεν. Κύριοι φταίχτες είναι όλοι εκείνοι οι δημοσιογράφοι που τους παρουσίασαν κάποτε σαν καλλιτέχνες, έστω μιας υποκουλτούρας, που θεωρείται απαραίτητη (από ποιους δεν δύναμαι να γνωρίζω) στον χώρο της πολυπλόκαμης και πολύτροπης τέχνης.
Θυμάμαι κάτι δισέλιδες συνεντεύξεις τού εν λόγω αοιδού στην πάλαι ποτέ αγλαή «Ελευθεροτυπία»· θυμάμαι επίσης ότι η Ενωση Συντακτών καλούσε στην ετήσια γιορτή για τα παιδιά των μελών της την κείμενη στην έσχατη διχογνωμία καλλίφωνη (;) καλλιτέχνιδα για να διασκεδάσει γονείς και τέκνα με τα άσματά της.
Το life style στο μεγαλείο του. Ελάτε τώρα, αγαπητοί συνάδελφοι, δώστε χώρο σ’ ελαφρολαϊκά ακούσματα, δεν είναι βδελύγματα, είναι έκφραση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας (και λοιπά αφοπλιστικά της στοιχειώδους λαϊκότητας). Οποιου εκ των δύο πάρει το μέρος η γραφίδα θα γράψει λάθος, ειδικά η εξυπνακίστικη γραφίδα, ημιεγγράμματη αλλά αυθάδης (πληθύνονται τελευταία τέτοιες γραφίδες· ε, επιζητούν κι αυτές τη δεκαπεντάλεπτη αίγλη τους…).
Απαιτείται αιδώς και σύνεση από τους κρίνοντες και, επίσης: ανάγνωση κειμένων περί την τέχνη, την κουλτούρα, την παράδοση, τον πολιτισμό, την πολιτική. Ανάγκη πάσα οι κρίνοντες να έχουν βιώματα, διότι το βίωμα ενίοτε είναι υπέρ την τέχνη. Ψιλά γράμματα για τους εμπόρους των λέξεων, για τους αρνητές της πρωταρχικής σημασίας των εννοιών. Η αυτογνωσία όλο και απομακρύνεται από τους νέους δημοσιογράφους που γράφουν περί τον πολιτισμό, ή, μάλλον, ουδέποτε την επεδίωξαν. Τι είναι εξάλλου ο πολιτισμός μπροστά στη σπουδαιότητα της γραφής τους και στον σκωπτικό, δήθεν ακομμάτιστο χαρακτήρα της; Τα δεκαπεντάλεπτα περνούν γρήγορα αλλά στιγματίζουν όσους τα κυνηγούν μετά μανίας. Επιστροφή στα επιχειρήματα. Τίποτε άλλο.
