Του Νικόλα Μιτζάλη*
Διάβασα προσεκτικά την προκήρυξη των Μαχόμενων Λαϊκών Επαναστατικών Δυνάμεων όπως και τις ανακοινώσεις που προηγήθηκαν από διάφορες φωνές. Ομολογώ ότι παραμένω προβληματισμένος και ως προς τη χρονική επιλογή της τρομοκρατικής πράξης και ως προς την αυθεντικότητα του κειμένου. Μη θέλοντας όμως να προκρίνω το σενάριο της παρακρατικής προβοκάτσιας που κάποιοι, έπειτα από το τρομοκρατικό χτύπημα στο Νέο Ηράκλειο, εκθύμως έσπευσαν να υιοθετήσουν, θα κάνω κάποιες παρατηρήσεις θεωρώντας το κείμενο αυθεντικό όπως και την προηγηθείσα πράξη.
Η γραφή είναι σαφώς κατώτερη των προσδοκιών όσων είχαν συνηθίσει τον λόγο άλλων οργανώσεων είτε με βαθυκόκκινο πρόσημο (17Ν, ΕΛΑ) είτε με μαύρο (Ε.Α., ΣΠΦ, Σέχτα) και κυρίως δεν προσδιορίζει την ιδεολογική τους (;) ταυτότητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει και πως θα έπρεπε, ιδίως δε εάν συνεκτιμήσουμε πιθανολογώντας το νεαρό της ηλικίας των ατόμων που συμμετείχαν. Οι γενικές τοποθετήσεις του κειμένου, η οργάνωση «[…] με ολιγομελείς, αυτοτελείς, ευέλικτες δυνάμεις» (σ. 3), το «[…] να εξοπλιστούν και να εφορμήσουν σε επίθεση κατά μέτωπο» (σ. 18) και κυρίως η προσέγγιση της βίας ως μεθοδολογικού εργαλείου συγκλίνουν προς τον εξεγερτικό αναρχισμό ή τον νιχιλιστικό αναρχισμό, η δυναμική των οποίων υποβαθμίζεται διαρκώς και από τα αστικά κόμματα και από την Αριστερά, η επαναστατικότητα της οποίας απορρίπτει εξ αρχής τη βία των καταπιεσμένων ως εργαλείο δράσης.
Κι όμως, 117 χρόνια πριν, ο Δημήτριος Ματσάλης -η μονογραφία του οποίου μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος με συγγραφέα τον Κώστα Γαλανόπουλο-, ένας αναρχικός, βιοπαλαιστής υποδηματοποιός στην Πάτρα της Μπελ Επόκ, αποφασίζει να υιοθετήσει την εγκληματική βία ενάντια στις ειρηνικές προσεγγίσεις των τότε κοινωνιστών αλλά και της αναρχικής τάσης που εκπροσωπούσε η εφημερίδα «Επί τα Πρόσω» και να δολοφονήσει έναν επιχειρηματία και να τραυματίσει άλλον έναν στο κέντρο της πόλης. Ηταν η πρώτη τρομοκρατική πράξη ατομικού αναρχισμού στην Ελλάδα με αντηχήσεις και συνέπειες σε όλη την επικράτεια. Μια πράξη που παρέκκλινε από τις συνηθισμένες πράξεις εναντίωσης και διαμαρτυρίας όσων υπόκεινται σε εκμετάλλευση οι οποίες περιορίζονταν σε περιστασιακές απεργίες και ακόμα σπανιότερα σε πορείες.
Επιστρέφοντας λοιπόν στις ΜΛΕΔ, οι φωνές που εφορμώντας από τη γραφή τους (και ίσως όχι αναίτια) την κριτικάρουν, δείχνουν να είναι περισσότερο εξοικειωμένες με συνηθισμένες/τυποποιημένες πρακτικές του παρελθόντος (λ.χ. έγκαιρη ενημέρωση πριν από το τρομοκρατικό χτύπημα για την αποφυγή «ατυχημάτων», δράση συμβολική προκειμένου να μην ενοχληθεί η κοινή γνώμη, αναλυτική περιγραφή της οργάνωσης, της όλης ενέργειας κ.λπ.) και έναν λόγο που διευρύνει θεωρητικά την κοινωνική πρόσληψη της ενέργειας παραβλέποντας το γεγονός ότι οι πράξεις βίας με ιδεολογικό/πολιτικό περιεχόμενο δεν μπαίνουν σε καλούπι. Η «αδιανόητη» πράξη του Ματσάλη παρέκκλινε ως προς την «κανονικότητά», της παραμένει όμως μια αυθεντική, πολιτική, εγκληματική δράση.
Οι Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις με έναν αδέξιο, ίσως και αντιφατικό, λόγο αλλά με μια επιδέξια πρακτική, φαίνεται ότι αποφάσισαν να ξεκινήσουν τον ένοπλο αγώνα προσανατολιζόμενες στην επίθεση ενάντια σε μια οργάνωση που θεωρούν ότι αποτελεί φασιστικό πλοκάμι ενός κράτους-εξουσιαστή, ελπίζοντας ότι αυτή θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για μια «αντεπίθεση που θα συμπαρασύρει τους προλετάριους στην Ευρώπη» (σ. 7).
Ξεπερνώντας τον κίνδυνο που εμπεριέχει ο ετεροκαθορισμός από μια μονόπλευρη αντιφασιστική δράση που διαφαίνεται από τις προθέσεις του κειμένου της προκήρυξης, θα εμμείνω στην επιλογή της πράξης και στην αποτελεσματικότητά της (κυρίως ως προς τη μετακύλιση του φόβου) η οποία έρχεται να συνταχθεί με την προπαγάνδα της πράξης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Η πράξη τους, επιδρώντας επείσακτα στις πολιτικές εξελίξεις, δεν φαίνεται να έχει λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά στο κράτος και μάλλον έχει ενισχύσει το επιχείρημα της αναγκαστικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και του κυβερνητικού δόγματος «νόμος και τάξη» που έχει επιβληθεί σε όλη την κοινωνία. Συμβάλλει λοιπόν στη διαιώνιση της επίπλαστης κυβερνησιμότητας και της ρητορικής που υποστηρίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση είναι ο μόνος εγγυητής της αστικής νομιμότητας.
Τώρα, για το εάν πρόκειται για παρακρατική/πρακτορική ενέργεια ή για μια μεμονωμένη έκφραση νευρωσικής αντεκδίκησης, αυτό θα αποδειχθεί περίτρανα και απλά με το εάν θα υπάρξει επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα.
………………………………………………………………………………………….
*Δρ αρχιτεκτονικής ΕΜΠ
