«Ζω με τον καρκίνο, αλλά δεν είμαι αυτό». Μια συγκλονιστική οπτικοακουστική εγκατάσταση των Τζον Γουίν και Τιμ Γουαϊνράιτ, στην οποία μιλούν γυναίκες με προχωρημένο καρκίνο του μαστού και είναι μέρος μιας πανευρωπαϊκής καμπάνιας ενημέρωσης, ήρθε και στην Αθήνα. Πλαισιώνεται από έργα δέκα Ελληνίδων εικαστικών
Της Νόρας Ράλλη
Οταν οι καθημερινές ιστορίες γίνονται προσωπικά βιώματα, αποκτούν άλλη αξία. Αλλο βάθος. Είναι διαφορετικό να λες «το έχω ακούσει» και άλλο να λες «το έζησα» ή «το ζω». Πόσο μάλλον όταν από προσωπικό βίωμα γίνεται παράδειγμα, αλληλέγγυος αγώνας και πηγή γνώσης. Αυτό ακριβώς είναι το έργο του πανελλήνιου συλλόγου γυναικών με καρκίνο του μαστού, «Αλμα Ζωής», ο οποίος μαζί με τη NOVARTIS Oncology (από τις κορυφαίες φαρμακευτικές εταιρείες παγκοσμίως) και διεθνούς κύρους Ελληνες και ξένους καλλιτέχνες, εγκαινίασαν χθες το βράδυ την πρωτοποριακή οπτικοακουστική εγκατάσταση «I am not the cancer» (Δεν είμαι εγώ ο καρκίνος), στο Gazarte, στο Γκάζι. Την πλαισιώνει έκθεση με θέμα «10 Ελληνίδες εικαστικοί αφουγκράζονται», σε επιμέλεια της Ιριδας Κρητικού.
Τα έργα τους «μιλούν» για μια γυναικεία υπόθεση που μας αφορά όλους και για μια περιπέτεια ζωής που συνεχίζεται: για την εμπειρία της φθαρτότητας, τον φόβο της θνησιμότητας αλλά κυρίως, για την ελπίδα της ζωής που οδηγεί στην αυτογνωσία.
Ερευνες απέδειξαν πως οι Ελληνες υπολείπονται σε γνώση πάνω σε θέματα όπως ο μεταστατικός καρκίνος του μαστού, συγκριτικά με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. «Γι' αυτό είναι μια τέτοια έκθεση τόσο σημαντική. Είναι σχεδόν αναγκαία», εξηγεί η Ιρις Κρητικού. «Οταν στο εξωτερικό έχουμε ακόμα και σίριαλ που βάζουν στην πλοκή τους έναν χαρακτήρα με καρκίνο του μαστού και δείχνουν τον τρόπο να τον διαχειριστείς, εμείς το κρατάμε κρυφό, αόρατο, ξένο.
Γι' αυτό και αποφασίσαμε να γίνει αυτή η έκθεση, πράγμα διόλου εύκολο ή απλό για μένα. Προσπάθησα να βρω καλλιτέχνιδες σκεπτόμενες και ευαίσθητες, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να διαχειριστείς ένα τέτοιο ζήτημα μόνον από την οπτική μιας άρτιας αισθητικής. Δεν θα μπορούσε να είναι μια καλολογική έκθεση. Φυσικά, δεν θέλαμε να είναι αποκρουστικό το αποτέλεσμα, αλλά όταν προσεγγίζεις κάτι τόσο λεπτό και ανθρώπινο, πρέπει, αν μη τι άλλο, να σταθείς απέναντί του, όχι μόνο με «κομψότητα», αλλά με ευαισθησία και σοβαρότητα. Ευτυχώς, όλες οι εικαστικοί που λαμβάνουν μέρος, προέταξαν τη σκέψη, την αυτογνωσία, την αλληλεγγύη και τη συνύπαρξη, πέρα από το ταλέντο τους, και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε – αν μπορεί κανείς να πει κάτι τέτοιο, όταν πραγματεύεται ασθένειες όπως ο καρκίνος».
Η οπτικοακουστική εγκατάσταση, με τίτλο «I am not the cancer», των διακεκριμένων καλλιτεχνών Τζον Γουίν και Τιμ Γουαϊνράιτ αποκαλύπτει πραγματικές εμπειρίες από τη ζωή γυναικών με προχωρημένο καρκίνο του μαστού και τις ανείπωτες, μέχρι τώρα, ιστορίες τους: «Σκοπός μας ήταν να κάνουμε ορατό το αόρατο», δήλωσαν. Το έργο είναι πολύ συγκινητικό και ανθρώπινο. Οι γυναίκες δεν μπορούν να μιλήσουν κατευθείαν στην κάμερα. Η φωνή τους ακούγεται, αλλά το πρόσωπό τους ή κρύβεται ή απλά υπάρχει στο κάδρο. «Εχω απομακρυνθεί από τα παιδιά μου», λέει μια γυναίκα από τη Γαλλία: «Το μόνο που θέλω είναι να ταξιδεύω, γιατί νιώθω πως αφήνω τον καρκίνο πίσω, στο Παρίσι. Δεν μπορώ να ζήσω φυσιολογικά στην κοινωνία, γιατί νιώθω πως είμαι φορέας θανάτου». Μία άλλη από την Αγγλία εξομολογείται: «Πώς να συνεχίσεις τη ζωή σου, πώς να αγωνιστείς για την καριέρα σου, όταν ξέρεις πως μπορείς να πεθάνεις σε έναν χρόνο; Κάτι σε διαπερνά, σε σχίζει. Το μόνο που ακούς είναι ανίατος, ανίατος…».
Η ασθένεια είναι ανίατος, αλλά όχι επάρατος. Ο καρκίνος δεν έχει γίνει ακόμα χρόνια ασθένεια, αλλά είναι θεραπεύσιμη. «Η αλήθεια είναι πως ζω μ' αυτό. Δεν είμαι αυτό… I am not the cancer».
INFO: Διάρκεια από σήμερα έως την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου. Gazarte, Βουτάδων 32-34 (Σταθμός Κεραμεικού), 2ος όροφος (Παρ./Σάββ. 11.00 π.μ. – 10.00 μ.μ., Κυρ. 11.00 π.μ. – 6.00 μ.μ.). Είσοδος ελεύθερη.
- Η δράση πλαισιώνεται από τη δημιουργία τριών ειδικών εντύπων και την ιστοσελίδας www.αgonizomai.gr, μιας συνεχούς πηγής έγκυρης ενημέρωσης για τη μεταστατική νόσο με στόχο την άρση των προκαταλήψεων και τη δημιουργία ενός διαύλου επικοινωνίας μεταξύ των ασθενών.
