Τώρα που ξεκινάει και η δίκη των 4 άγρια κακοποιημένων και άλλων 2 κατηγορουμένων για τη ληστεία στο Βελβεντό, οφείλει (τουλάχιστον) η Δικαιοσύνη να κρίνει χωρίς ρετούς και χωρίς photoshop τις ποινικές πράξεις. Θα το κάνει;
→Μόνο στην πρώτη δίκη 3 κατηγορούμενοι «άκουσαν» 68 χρόνια για συμμετοχή και εκρήξεις κι ένας 7 για συμμετοχή. Κι αυτό, ενώ οι μάρτυρες Χηνοφώτης και Αρσένης δήλωναν ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για ανθρώπινη ζωή
→Το 2008 γίνεται η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, με όλα τα επακόλουθα της εξέγερσης τεράστιου κομματιού της νεολαίας και των καταστροφών που προκλήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Αναλύσεις επί αναλύσεων και μονόλογοι επί μονολόγων
Των Κατερίνας Κατή, Αντας Ψαρρά
Στη σκιά της επικαιρότητας δικάζονται ή/και πρόκειται να δικαστούν τα μέλη αλλά και απλοί φίλοι των μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Με αυτόματα όπλα μέσα στο δικαστήριο, με τον αντιτρομοκρατικό νόμο σε πλήρη λειτουργία, με την απόλυτη άρνηση των ΜΜΕ να ακούσουν έστω τους κατηγορουμένους και με την ετυμηγορία σαν έτοιμη από καιρό, συνολικά δεκαεννιά νέοι άνθρωποι ταυτοποιούνται καθημερινά σαν το απόλυτο κακό.
Εμείς οι υπόλοιποι που δεν συμφωνούμε και δεν συμφωνούσαμε ποτέ με τις λογικές ένοπλων οργανώσεων, πιστεύοντας ότι δεν θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο με όπλα, βόμβες, εκρήξεις και εκτελέσεις, τι ακριβώς κάνουμε τώρα; Αν όντως θεωρούμε ότι η Δικαιοσύνη οφείλει να εφαρμόζει την ισονομία και το κράτος δικαίου να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε πώς μένουμε βουβοί μπροστά σε αδικήματα που αποκτούν μυθικές διαστάσεις, ενώ κατηγορούμενοι αντιμετωπίζονται σαν το απόλυτο κακό; Τα δικαιώματά τους δεν τους χαρίζονται, τα δικαιούνται.
Διαβάσαμε τα κείμενά τους, μιλήσαμε με δικούς τους ανθρώπους (τα λόγια τους στο κείμενο είναι σε εισαγωγικά), παρακολουθήσαμε όσο γινόταν τις δίκες τους και εκθέτουμε σήμερα, που αρχίζει η δίκη για τη ληστεία στο Βελβεντό μαζί με τις άλλες 3 δίκες που είναι σε εξέλιξη, μια εικόνα μέσα από τις καταγραφές που κάναμε.
Λίγα λόγια για το πριν
Μια παρέα παιδιών που γεννήθηκαν γύρω στο 1990, έμεναν στα ίδια βόρεια προάστια, πήγαιναν σε διπλανά ή στα ίδια σχολεία, οι οικογένειές τους ανήκουν σε μια μεσοαστική τάξη με μια λίγο ώς πολύ κοινή αντίληψη να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. «Εμείς δεν καθοδηγήσαμε τα παιδιά μας ούτε στο να κάνουνε ό,τι κάναμε εμείς ούτε και σε ό,τι δεν κάναμε εμείς. Θέλαμε να έχουν κάποιες αρχές και να νιώσουν μια ελευθερία».
Τα παιδιά τους ήταν φίλοι, συμμαθητές και κυρίως ήταν παιδιά που δεν «χωρούσαν» στα πρότυπα της δεκαετίας της εφηβείας τους. Δεν ήθελαν ψώνια στα πολυκαταστήματα, δεν ήθελαν κουρσάρες, δεν πήγαιναν στα γυμναστήρια να κάνουν μπράτσα. Πολλά από τα παιδιά της ευρύτερης αυτής παρέας φλερτάρισαν ή και εντάχθηκαν στον χώρο των αναρχικών-αντιεξουσιαστών, όπως ήταν απολύτως δικαίωμά τους. Επίσης δικαίωμά τους ήταν να μην τρώνε ξύλο αλύπητο ακριβώς επειδή δεν προσομοίαζαν στην αποδεκτή εικόνα της «κοινής γνώμης».
Το 2008 γίνεται η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου με όλα τα επακόλουθα της εξέγερσης τεράστιου κομματιού της νεολαίας και των καταστροφών που προκλήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας. Αναλύσεις επί αναλύσεων και μονόλογοι επί μονολόγων.
–«Ηταν παρέα όλοι μαζί και στο Χαλάνδρι πήγαιναν πολλά παιδιά. Μεγάλωσαν ακούγοντας για ατιμώρητα σκάνδαλα και διαφθορά και διαπλοκές. Δεν είναι βέβαια αυτή η αιτία για τις επιλογές αυτές, όμως όλα επηρεάζουν έναν έφηβο. Ο ξεσηκωμός της νεολαίας το 2008 ήταν αποτέλεσμα και μιας κρίσης αξιών. Ο φόνος ήταν η σπίθα».
–«Με αυτοκαταστροφικούς τρόπους τα παιδιά αυτά ορίστηκαν με τις πράξεις αυτές σαν αρνητές μιας περιρρέουσας άθλιας κατάστασης και όρισαν τους εαυτούς τους σαν εχθρούς της νομιμότητας, αν νομιμότητα είναι να σκοτώνεται, για παράδειγμα, ο φίλος τους στις αγκαλιές τους. Ταυτίστηκαν με την παρανομία».
Αντιγράφουμε από προκήρυξη:
«Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Γενάρη του 2008 η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς κάνει την εμφάνισή της. Μαζί της κουβαλάει τη φωτιά από τον Προμηθέα και το χάος πυρπολώντας και ανατινάσσοντας δεκάδες στόχους της εξουσίας και της κοινωνικής μηχανής. Από τότε καταργήθηκαν οι μέρες ανακωχής για όλους εμάς που μέσα στην καρδιά μας κατοικεί ο μόνιμος πόλεμος ενάντια στο σύστημα. Εμπρησμοί, ληστείες, σαμποτάζ, συμπλοκές με μπάτσους, ανατινάξεις, πέρασμα στην παρανομία είναι οι δικές μας γιορτές στη ζωή που διαλέξαμε να ζούμε».
Πόλεμος που δεν μοιάζει με εκείνον των οργανώσεων που είχαν επιλογή τις εκτελέσεις. Μέχρι τώρα έχουν αναλάβει την ευθύνη για εκρήξεις, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και γραφεία ή αυτοκίνητα ανθρώπων που θεωρούσαν πρωταγωνιστές της διαφθοράς και της διαπλοκής, δέματα με εκρηκτική ύλη κ.λπ. Ακόμα έχουν συλληφθεί και κατηγορηθεί για ληστείες σε τράπεζες.
Ολες οι παραπάνω πράξεις είναι ποινικά κολάσιμες από τη Δικαιοσύνη και λογικά κάποιος που κρατάει όπλο στο χέρι μπορεί κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσει. Υπήρξε μάλιστα η περίπτωση ενός από τους δικαζόμενους που σε συμπλοκή με αστυνομικούς που πυροβολούσαν το χρησιμοποίησε, χωρίς ευτυχώς να χάσει τη ζωή του ο αστυνομικός.
Στα όπλα που βρέθηκαν στα σπίτια δεν υπήρχαν μαχαίρια, ρόπαλα και σιδηρογροθιές, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Οσο κι αν η όποια έννοια του συμψηφισμού με πράξεις εν ψυχρώ δολοφονιών και μαχαιρωμάτων από… άλλα παιδιά, αλλά κυρίως μεγάλους που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα (καθαρό ή βρόμικο) ακόμα και ενστόλων που βασάνισαν με μίσος πολίτες, είναι λανθασμένη πολιτικά, εν τούτοις η Δικαιοσύνη οφείλει να τα αντιμετωπίζει όλα με ισονομία.
«Ισως τα παιδιά νομίζουν ότι για να μπουν επιτέλους τα πράγματα σε μια σειρά χρειάζεται και η βία όταν όλα κρύβονταν πάντα από την πολιτική ελίτ κάτω από το χαλί. Τα παιδιά κόβουν μια φέτα από την πραγματικότητα και την κραδαίνουν στο χέρι. Μια πραγματικότητα που συνεχώς τα εξωθεί στα άκρα».
Τι κάνει το ποινικό σύστημα; Ενοχοποιεί συλλήβδην για όλα όλους, τους φίλους, τους γνωστούς και τους συμπαραστάτες των ανθρώπων που έφτασαν να έχουν συγκροτήσει την οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, τραβάνε τις ενδείξεις από τα μαλλιά, ονομάζουν τα σπίτια τους γιάφκες ακόμα κι αν εκεί δεν βρέθηκε τίποτα και με χιλιάδων σελίδων βουλεύματα τους προφυλακίζουν ξεπερνώντας σε χρόνο κάθε νόμιμο όριο με «νέες» υποθέσεις, διαχωρίζουν κατά το δοκούν τις υποθέσεις με τις ίδιες κατηγορίες, με αποτέλεσμα να δικάζονται συνεχώς αυτοί οι άνθρωποι για τα ίδια αδικήματα με προστιθέμενες ποινές. Μόνο στην πρώτη δίκη 3 κατηγορούμενοι «άκουσαν» 68 χρόνια για συμμετοχή και εκρήξεις κι ένας 7 για συμμετοχή.
Κι αυτό ενώ οι μάρτυρες Χηνοφώτης και Αρσένης δήλωναν ότι δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος για ανθρώπινη ζωή. Καταδικάστηκαν ταυτόχρονα για ηθική αυτουργία και για απλή συνέργεια, ενώ τους περιμένουν κι άλλες δίκες.
–«Τα παιδιά αυτά ακόμα και στη ληστεία δεν περιλαμβάνουν ακραία βία κατά της ζωής των άλλων. Μπορεί να το λένε, αλλά δεν το έχουν κάνει, αυτό που έκαναν τέτοιες οργανώσεις στο παρελθόν. Η λύσσα που επικαλούνται δεν τους οδήγησε σε τέτοιου είδους βία. Υπάρχουν στοιχεία, ακόμα και στα κείμενά τους δεν λένε ότι θα κάνουν εκτελέσεις».
–«Στο Βελβεντό τούς άφησαν όλους να φύγουν μόλις μια κυρία τούς είπε ότι έπρεπε να πάει να φροντίσει έναν ηλικιωμένο. Τον οδοντίατρο που έπιασαν στη ληστεία και μετά τον συνέλαβαν οι αστυνομικοί κι άρχισαν να τον χτυπάνε, φώναζαν «μην τον χτυπάτε, αφήστε τον, δικός σας είναι»! Στη ληστεία είχαν μαζί τους όπλα και κανείς δεν τα χρησιμοποίησε ούτε για να διαφύγει ούτε εναντίον κάποιου».
Αλληλεγγύη, πράξη ενοχής
«Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, όχι το κόλπο μας».
Είναι έξω από κάθε προηγούμενο σε δίκες κατηγορουμένων με βάση τον Ν.187 ο βαθμός αλληλεγγύης και η αλληλοϋποστήριξη που εκφράζουν οι φερόμενοι ως μέλη των Πυρήνων, είτε αποδέχονται είτε δεν αποδέχονται την κατηγορία, και πραγματικά αποτελεί αυτό έκπληξη για κάθε δικαστικό συντάκτη.
«Τα 6 παιδιά του Βελβεντού είπαν σε ανακοίνωσή τους πως ό,τι κι αν γίνει μέσα στο δικαστήριο, ό,τι υπερασπιστική γραμμή ακολουθήσει ο κάθε δικηγόρος και το όποιο αποτέλεσμα, η δική μας φιλία ποτέ δεν θα χαλάσει».
Ανάληψη ευθύνης, και κάθε σύγκριση εδώ είναι αναπόφευκτη! «Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάληψη ευθύνης σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Το να αναλάβει κανείς την ευθύνη για τη δράση του, δεν είναι ούτε τίτλος τιμής ούτε παράσημο. Είναι συνέπεια του πολέμου. Είναι η οριστική απόφαση ότι έχουμε κόψει όλες τις γέφυρες με το παρελθόν μιας ήσυχης και ειρηνικής ζωής. Αρνούμαστε να σκύψουμε το κεφάλι, να πέσουμε στην ντροπή και στη σιωπή για να ζητιανέψουμε μια ανάπηρη ελευθερία ή πιο ευνοϊκές ποινές στις καταδίκες των δικαστηρίων μας. Δεν θα κάνουμε αυτά που κάποτε κοροϊδεύαμε και χλευάζαμε. Βέβαια η αντίφαση κρατάει τα σκήπτρα των επικριτών μας», γράφουν σε κείμενό τους και συνεχίζουν:
«Σε αυτή τη δίκη υπάρχουν τέσσερις διαφορετικές πλευρές. Η πλευρά των δικαστών, η πλευρά των δικηγόρων, η πλευρά των κατηγορουμένων που είναι αθώοι και η δικιά μας πλευρά, η πλευρά όσων αναλάβαμε την ευθύνη για τη δράση μας στο δίκτυο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Μιλάμε για μια παράσταση που δεν κρατάει τα προσχήματα ούτε του δικού της δημοκρατικού σεναρίου».
Η αντίφαση αυτή είναι πάντοτε εμφανής σε αυτές τις δίκες όπου η ανάληψη ευθύνης είναι στοιχείο ενοχής, αλλά και η μη ανάληψη ευθύνης είναι επίσης στοιχείο ενοχής!
Περιμένοντας τη Δικαιοσύνη
«Δεν περιμένουμε τίποτα από τα δικαστήρια, αλλά να δουν έστω το τι έγινε, γιατί έγινε και το πώς έγινε. Θα ήταν σημαντικό έστω να καταλάβουν οι δικαστές και τον συμβολισμό των πράξεων, τουλάχιστον αυτό. Από τα ΜΜΕ δεν περιμένουμε τίποτα, αν και δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι. Αν όμως με βαριές καταδίκες και μόνο νομίζουν ότι θα λύνουν όλα αυτά τα προβλήματα, κάνουν λάθος».
……………………………………………………………………………………………………………………………………..
Τα τέσσερα κακοποιημένα πρόσωπα
«Σε βάρος των τεσσάρων προαναφερομένων ασκήθηκε ποινική δίωξη για τις αξιόποινες πράξεις της εγκληματικής οργάνωσης, της ληστείας από κοινού κατά συρροή….» (ΕΛ.ΑΣ., 2.2.2013)
«Για ποιους λόγους η Ελληνική Αστυνομία δημοσίευσε φωτογραφίες των βασανισμένων συλληφθέντων [κατηγορούμενοι για μια ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, 2.2.2013] και μάλιστα με μία τόσο εξόφθαλμη παραποίηση στοιχείων, μένει να απαντηθεί από το αρμόδιο υπουργείο και τον κ. Δένδια. Προς το παρόν, τηρείται σιγήν ιχθύος για το τόσο ξεκάθαρο ζήτημα της καταπάτησης των δικαιωμάτων και της δημοκρατίας.
»Το ερώτημα δεν θα μπορούσε να απαντηθεί με όρους κοινωνικού κόστους αυτής της τακτικής της Αστυνομίας. Πρόκειται για μια τακτική που παράγει φρίκη και αντίσταση και απονομιμοποιεί το κράτος ως φορέα δικαίου. Αλλά φαίνεται ότι πια το κράτος μπορεί και θέλει να αναλαμβάνει το κόστος της άσκησης εξουσίας ανώτατης αρχής, να γίνεται επικίνδυνο για τον εαυτό του επιδεικνύοντας την επικινδυνότητά του στους πολίτες.
»Η δημοσιοποίηση της χρήσης εξατομικευμένης και στοχευμένης βίας δείχνει ότι η κεντρική εξουσία δεν ενδιαφέρεται να πειθαρχήσει επί των σωμάτων των κρατουμένων ή των διωκωμένων, αλλά να κυριαρχήσει επί του πληθυσμού, ως εξουσία ανώτατης αρχής: να παρουσιάσει τα βασανισμένα σώματα ως μια ηλεκτρονική τελετουργική πράξη καθυπόταξης. […]
»Το πέρασμα του ορίου της κυριαρχίας ως τροπικότητα της εξουσίας, ένα κατώφλι προετοιμασμένο από καιρό, σφραγίστηκε τον Φεβρουάριο 2013 όταν το photoshop στα πρόσωπα των συλληφθέντων του Βελβεντού έγινε τόσο άκομψα, λες και έγινε για να αποκαλύψει και όχι να κρύψει τα σημάδια του βασανισμού. Το κράτος ήθελε να είναι ερασιτεχνικό για να δείξει αποφασιστικά ότι μπορεί να ασκεί βασανισμό επαγγελματικά» (Μ. Εμμανουηλίδης- Α. Κουκουτσάκη, «Χρυσή Αυγή», εκδ. Futura 2013, σ. 87).
……………………………………………………………………………………………………………………………
Η περίπτωση Τάσου Θεοφίλου
Στη πιο σκληρή από άποψη κατηγορίας δίκη που διεξάγεται συγχρόνως με τις άλλες, όπου ο φερόμενος ως δολοφόνος του οδηγού εμπλέκεται λόγω γνωριμίας με άλλους κατηγορουμένους και με τους ΣΠΦ, υπάρχει ένα μόνο στοιχείο (;) DNA στον σκούφο που έπεσε από έναν από τους ληστές της Πάρου κι ένα… ανώνυμο τηλεφώνημα. Ο κύριος μάρτυρας, αστυνομικός της Αντιτρομοκρατικής, είπε στο δικαστήριο: «Μπορεί να μην είναι, ώς ένα μέρος δεν γνωρίζω εάν είναι αλήθεια. Μπορεί να μην ήταν ο άνθρωπος στη ληστεία». Ο δεύτερος μάρτυρας της Αντιτρομοκρατικής κατέθεσε ότι δεν γνωρίζει τίποτα. Ο τρίτος, ενώ κατέθεσε ότι γνώριζε τον Θεοφίλου από παλιότερες παρακολουθήσεις, δεν τον αναγνώρισε στις φωτογραφίες της ληστείας που του επιδείχτηκαν. Τέλος, στους πραγματικούς αυτόπτες μάρτυρες της Πάρου δεν έδειξαν ποτέ φωτογραφίες του Θεοφίλου. Τίποτε απολύτως δεν βρέθηκε στο σπίτι του ούτε και προέκυψε με οποιοδήποτε στοιχείο η συμμετοχή του οπουδήποτε μέχρι τώρα. Χαρακτηριστικό ήταν το σχόλιο-ερώτηση ενός από τους δικαστές απευθυνόμενου στο στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής:
-«Πώς κρίνετε τώρα, ένας λογικός άνθρωπος, ο οποίος κάνει έναν φόνο, κουρεύεται, παρ' ότι στο σπίτι του βρέθηκαν πολλά υλικά μεταμφίεσης, δεν αλλάζει για να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του, κυκλοφορεί ανέμελα στον Κεραμεικό με έναν σάκο που γράφει ΠΑΡΟΣ και πάει ανέμελος; Πώς το κρίνετε εσείς ως άνθρωπος; Μια υπόθεση κάνω». Σημειώνεται εδώ ότι 9 κουκουλοφόροι με αυτόματα «φυλάνε» τον Τ. Θεοφίλου μέσα στη δικαστική αίθουσα.
