Του Γιώργου Σταματόπουλου
Η ένθυμη, πολλώ δε μάλλον εύθυμη, λογική είναι όρος ανύπαρκτος για τους άτεγκτους που έχουν «τετράγωνα» μυαλά. Να όμως που ο όρος παρεισφρέει στην κάθε μέρα μας σχεδόν και αυτό φαίνεται να οφείλεται στη δημοτική παράδοση, τα λαϊκά τραγούδια, την απροσδόκητη βιοσοφία που εκχέεται αφειδώς και στον πιο απόκρημνο ορεινό όγκο τούτης της χώρας. Αίσωπος, Ομηρος, παροιμίες, τραγούδια, φιλοσοφία, πάθη και φιλότιμο (φιλότιμο;) γίνονται ένας κυκεώνας που συνεχώς διίσταται. Αντε να βρεθεί άκρη. Φταίει ο ήλιος, φταίνε τα σώματα που χορεύουν, φταίει τάχα η εναλλαγή του τοπίου ανά περιοχή; Ο,τι και να φταίει, υπάρχει κάτι που, χωρίς να αντιπαρέρχεται διαφωτισμούς και νόμους, κατεστημένα και Συντάγματα, σιγοσφυρίζει αμέριμνο και ατίθασο για το ανερμήνευτον της ύπαρξής του, ίσως, ακόμη, και για την ανυπαρξία του!
Θυμός έλλογος δεν υπάρχει μήτε και λογικό συναίσθημα, άρα άρες μάρες κουκουνάρες. Ελα όμως που δεν είναι έτσι ακριβώς. Υπάρχουν φίλοι που σκέφτονται και γράφουν ακριβώς, αλλά κείνται έξω από κάθε ακρίβεια (του νου). Συμπάσχουν, άρα δεν συμπεριφέρονται λογικά. Και τι είναι η λογική σε τελική (όχι και τόσο) ανάλυση; Η εκλογίκευση των παθών, αυτό είναι, η δικαιολόγηση με νομικές έννοιες του απύθμενου εσωτερικού κόσμου, του σκοταδιού του.
Δεν φαίνεται να υπάρχουν ιδέες ικανές να τιθασεύσουν την προαιώνια κραυγή του απροστάτευτου ζώου. Λέμε τώρα. Μπορεί όλα να είναι μια υπόθεση. Εως και ο Νίτσε δεν κατάφερε να σκεφτεί ελληνικά. Αυτό δεν σημαίνει, προς Θεού, κάτι (να σκέφτεσαι δηλαδή ελληνικά). Ερμηνεύτηκαν (;) η τραγωδία και το τραγικό, προσεγγίστηκαν εννοείται, αλλά πέραν τούτου ουδέν· το κάτι παραμένει και περιμένει να αναλυθεί. Χαιρετίσματα στους δικούς μας. Ποιος είναι ο εχθρός; Ο φασισμός ή ο καπιταλισμός; Το ένα δεν είναι υποχείριο του δευτέρου; Ο εχθρός είναι παντού. Στις λαϊκές αγορές, στον φούρνο της γειτονιάς, στα αστικά λεωφορεία, στην αίγλη των ποιμένων, στα διακρατικά σύνορα. Εκεί και η θυμοσοφία που λέγαμε. Αμα πάρεις φόρα, κατηφόρα, εννοείται τίποτε δεν σε εμποδίζει να φτάσεις στον γκρεμό, στα έγκατα, που ίσως κρύβουν και ένα νόημα. Ολα τα άλλα είναι απλώς… συρριζαϊκά (εντάξει, χάριν ιλαρότητος του κειμένου). Στο μεταξύ ο πολιτικός αγώνας στη χώρα διογκούται. Ναι;
