Της Αλλοπάρ*

Η σημερινή πολιτική κατάσταση, κυρίες και κύριοι, παρ' όλες της τις ιδιαιτερότητες, μου θυμίζει πολύ την περίοδο πριν από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, δηλαδή 1977-1981: Στις εκλογές του ’77 η Ν.Δ. του Καραμανλή (του θείου) είχε δει τη δύναμή της να μειώνεται πολύ (από το 53% του 1974, είχε πέσει στο 41%) και η τότε Ενωση Κέντρου (του Μαύρου) είχε χάσει το 50% της δύναμής της (από 20% στο 11%). Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ κάλπαζε: από το 13,5% (1974) είχε ξεπεράσει το 25% (1977) και ήταν φανερό ένα ρεύμα υπέρ αυτού σ' όλη τη χώρα. Η κομμουνιστική Αριστερά κρατούσε τις δυνάμεις της (περίπου 12% μαζί το ΚΚΕ και το ΚΚΕ εσ.), ενώ ένας εκ των ενόντων ακροδεξιός σχηματισμός (η Εθνική Συμμαχία) είχε καταφέρει να συσπειρώσει τα φιλοβασιλικά, φιλοχουντικά, ναζιστικά κ.λπ. στοιχεία και να πιάσει ένα 7,5%.

Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία, τότε, ότι όποτε ξαναγίνονταν εκλογές το ΠΑΣΟΚ θα έπαιρνε την εξουσία. Αν και δεν υπήρχαν οι δημοσκοπήσεις, ωστόσο το έβλεπες παντού, στις πόλεις και ειδικά στην περιφέρεια, ότι ο κόσμος ήθελε την αλλαγή και, μαζί, το πέρασμα στη νέα εποχή. Τότε ακριβώς ξεκίνησε ένας άγριος πόλεμος εναντίον του ΠΑΣΟΚ από τη Ν.Δ., που φαίνεται ότι και τότε κατέφυγε σ' αυτό που σήμερα λέμε «θεωρία των δύο άκρων». Κατά τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ ήταν «η αριστερά της Αριστεράς, μαζί με το ΚΚΕ», που αν εκλεγόταν θα εφάρμοζε την υπόσχεσή του για αποχώρηση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ -κάτι που θα ήταν καταστροφικό για τη χώρα.

Βέβαια, έδινε και το τότε ΠΑΣΟΚ αφορμές για να το πυροβολούν, καθώς κάτω από τη σημαία του Ανδρέα Παπανδρέου είχαν στοιχηθεί πολλές συνιστώσες -κάτι μου θυμίζει- με ακραίες απόψεις. Λόγω των ειδικών συνθηκών της εποχής εκείνης -μόλις λίγα χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας- ο Ανδρέας, ζυγίζοντας τα πράγματα, προχώρησε στην απομάκρυνση από το ΠΑΣΟΚ των «επαναστατικών στοιχείων», δίνοντας έτσι στο κόμμα του την εικόνα μιας υπεύθυνης δύναμης που θα έφερνε όχι βίαιη ανατροπή αλλά ήπια και δίκαιη αλλαγή των πραγμάτων.

Τα αποτελέσματα της κίνησης εκείνης δεν άργησαν να φανούν: Σε άρθρο του, στην «Καθημερινή», ο Γεώργιος Δρόσος -ένας συντηρητικός δημοσιογράφος- διαπίστωνε ότι «σιγά σιγά το ΠΑΣΟΚ γίνεται αποδεκτό απ' τον χωροφύλακα στην επαρχία». Ο Καραμανλής είχε αφήσει τη Ν.Δ. για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Γ. Ράλλης δεν «τράβαγε», οι ακροδεξιές κορόνες της «Εθνικής Συμμαχίας» δεν έπειθαν κανέναν και, τελικά, το ΠΑΣΟΚ έγινε εξουσία το 1981, διπλασιάζοντας -και πάλι- τα ποσοστά του: 48%. Φυσικά, η χώρα δεν βγήκε από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, οι «βάσεις του θανάτου» (που θα έφευγαν) έμειναν και παραμένουν μέχρι σήμερα και, βέβαια, δεν ήρθε ο Κατακλυσμός ούτε γκρεμίστηκαν οι εκκλησίες.

Σήμερα, οι συνθήκες είναι βέβαια διαφορετικές, αλλά η άτιμη η Ιστορία έχει πάντα την τάση να επαναλαμβάνεται. Ετσι, θεωρώ πολύ πιθανό να πούμε, σύντομα, «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε»…

* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, γλυκύτατη, αλλοπαρμένη και βασική πολιτική αναλύτρια της αγέλης της (η Κάρμεν και η Λου την ακούνε με το στόμα ανοιχτό!). Πήρε αφορμή για το σημερινό της πόνημα ακούγοντας τον… Πάγκαλο να προτρέπει τους «εχέφρονες» Ελληνες να εγκαταλείψουν τη χώρα αν πάρει την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλά, τόσa χρόνια δεν έχει διδαχτεί αυτός ο άνθρωπος;