Ωραία είναι αυτά τα crossover που πραγματοποιεί η ΚΟΑ, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, το άνοιγμα δηλαδή και σε άλλα μουσικά είδη. Και είναι άκρως ενδιαφέροντα. Σας είχαμε πει και παλιότερα σχετικά, για τις συναυλίες της στο Gazarte. Ωραίες κινήσεις, πέραν του συνηθισμένου, πέραν του στενού πλαισίου της κλασικής μουσικής που άλλους τους γοητεύει κι άλλους τους αποτρέπει να την ακούσουν. Ετσι, Παρασκευή και Σάββατο, η ΚΟΑ έπαιξε μαζί με τον Χρήστο Ραφαηλίδη, τον σπουδαίο βιμπραφωνίστα από τη Νέα Υόρκη – Ελληνας είναι, απλώς στη Νέα Υόρκη ζει μόνιμα, μην μπερδεύεστε. Τους είδα στον Πειραιά, στο ανακαινισθέν Δημοτικό Θέατρο. Tο οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, είναι όμορφο κι έχει και πολλά θεωρεία -αυτό μου έμεινε περισσότερο- νιώθεις πως βρίσκεσαι σε άλλη εποχή, σαν να παίζεις στο «Περηφάνια και Προκατάληψη» ή, ακόμα καλύτερα, στις «Επικίνδυνες Σχέσεις» του Στίβεν Φρίαρς.

Λοιπόν, για να επανέλθουμε στα της μουσικής, όταν η ΚΟΑ θέλει να το «παίξει» λίγο πιο ανοιχτή στους ορίζοντές της, καλό είναι και να το υποστηρίζει κιόλας. Σαν να τον άφηναν μόνο του τον Χρήστο Ραφαηλίδη (και την μπάντα του) να… παλεύει έμοιαζε προχθές η φάση. Οι μουσικοί της ΚΟΑ εμφανώς βαριεστημένοι, ένιωθες να κάνουν αγγαρεία. Μόνο την ώρα στο ρολόι τους δεν κοίταξαν, αλλά και πώς να το κάνεις αν παίζεις βιολί. Ασύνδετοι, χωρίς ειρμό, χωρίς χημεία. Οκ, μπορεί και να μην ταίριαξε το όλο πράγμα, ίσως ο τζαζ αέρας της Νέας Υόρκης να μην εντυπωσιάζει τους επαγγελματίες της κλασικής μουσικής. Υπάρχει άλλωστε και η γνωστή πάλη των (μουσικών) τάξεων, μία εκατέρωθεν καχυποψία. Και μία υπεροψία σε ορισμένες περιπτώσεις.

Οι συναυλίες όμως δεν είναι ασκήσεις δεξιοτεχνίας, είναι συναίσθημα. Είναι η επαφή, το πάθος, το κοίταγμα, το κλείσιμο των ματιών. Ενα ταξίδι είναι.

Δημήτρης Κανελλόπουλος