Με αγκαλιές και χειραψίες αντιμετωπίζουν άνδρες των δυνάμεων καταστολής συλλαλητήριο εργαζομένων για τα μέτρα λιτότητας. «Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας και στηρίζουμε τη διαμαρτυρία των πολιτών που ζητούν να σταματήσει άμεσα ο στραγγαλισμός και η εκμετάλλευση των συμπατριωτών μας», αναφέρει ανακοίνωση του σωματείου των αστυνομικών. Ολα αυτά δεν μπορεί να διαδραματίζονται στο Ελλαδιστάν. Συμβαίνουν ολίγον δυτικότερα, στην Ιταλία, όπου τα τελευταία εικοσιτετράωρα έμποροι, βιοτέχνες και φορτηγατζήδες διοργανώνουν μαχητικές διαδηλώσεις κατά των φορολογικών βαρών που πέφτουν στις πλάτες τους. Τη Δευτέρα Ιταλοί ΜΑΤατζήδες, έξω από σιδηροδρομικό σταθμό στο Τορίνο, έβγαλαν επιδεικτικά τα κράνη τους και αγκάλιασαν τους συγκεντρωμένους σε ένδειξη συμπαράστασης. Η ηγεσία της Αστυνομίας με δηλώσεις τύπου ΔενΔια-σπείρω ψευδείς ειδήσεις, υποστήριξε ότι είχε λήξει η βάρδιά τους και έβγαλαν τα κράνη για να πάρουν αέρα, εκδοχή που διαψεύστηκε κατηγορηματικά από το συνδικάτο των οργάνων της τάξης.
Αυτά είναι ΜΑΤ. Για την ακρίβεια ρουά ματ στις πολιτικές λιτότητας. Οι δικοί μας αντίθετα κλαίγονται διαρκώς διότι δέχονται αλλεπάλληλες περικοπές στις ήδη χαμηλές αποδοχές τους, αλλά δεν παραλείπουν να σαπίζουν στο ξύλο τους πολίτες που διαμαρτύρονται για παρόμοιους λόγους. «Τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε» δηλαδή. Δεν πρέπει να υπάρχει σύνθημα με τόση διαχρονική ισχύ σ’ ολόκληρο τον πλανήτη καθώς φωνάζεται αδιαλείπτως στους ελληνικούς δρόμους και τα πεζοδρόμια από τη δεκαετία του 1950, διατηρώντας πάντοτε τη μακάβρια επικαιρότητά του. Τα δικά μας ΜΑΤ ΔενΔια-νοούνται να αρθρώσουν τη λέξη ρουά (βασιλιάς) για τον απλούστατο λόγο ότι είναι και παραμένουν πιόνια. Βλέπεις νεαρά αμούστακα παιδιά με βλέμμα αγελάδας πίσω απ΄ τα κράνη, που οι επιεικείς το χαρακτηρίζουν αγνό και αθώο, κι όμως ακόμα και πρωτόπειροι φυσιογνωμιστές ξέρουν πως πρόκειται για τη ματιά του άβουλου και φοβισμένου ηλίθιου.
Τρέμουν τις κρίσεις των ανωτέρων τους, τις μεταθέσεις και περισσότερο τη γυναίκα τους. Υπακούουν σαν πιστά σκυλιά στις διαταγές του διοικητή ξεσπώντας με υπέρμετρη βία στους λογής λογής διαμαρτυρόμενους πολίτες, ιδίως στους πιο ευάλωτους και ανυπεράσπιστους. Βομβαρδίζουν με δακρυγόνα ολόκληρες περιοχές κι όποιος διαδηλωτής γλιτώσει απ΄ τα αναπνευστικά προβλήματα, δέρνεται ανηλεώς αν πέσει στα χέρια τους ή μάλλον στα κλομπ τους. Ιδιαίτερο ζήλο επιδεικνύουν προς στους συνταξιούχους, τις γυναίκες και πρόσφατα στα δεκαπεντάχρονα παιδιά. Ενας απ΄ αυτούς δεν δίστασε προ ολίγων ετών να στείλει στο νοσοκομείο τον Μανώλη Γλέζο. «Δεν τον ήξερα», δικαιολογήθηκε. Τα άσπρα μαλλιά του όμως τα είδε. Αδιαφορούν για το ότι, στις μαύρες εποχές των μνημονίων, τα αιτήματα των εργαζομένων που κτυπούν αφορούν και τις δικές τους ζωές. Αλλά εδώ είναι Ψωροκώσταινα· καμία σχέση με τη γειτονική Ιταλία. Οι δικοί μας ΜΑΤατζήδες έχουν κακό χειμώνα στο κρανίο τους, σαν κι αυτόν που πλήττει ολόκληρη τη χώρα και περιγράφεται εκτάκτως στις σελίδες 42-43 της εφημερίδας μας.
Μετέωρος [email protected]
