→Από… καρπαζο–εισπράκτορας της Ευρώπης, στο top 16
Του Ν. Ασημακόπουλου
Εδώ που τα λέμε, κι εγώ, αν ήμουνα Μαρινάκης, τα ίδια πάνω-κάτω θα έλεγα την Τρίτη το βράδυ, από τη στιγμή που η ομάδα μου είχε περάσει στις 16 του Champions League. Την ιστορία τη γράφουν πάντα οι νικητές, οπότε μπορούν να την προσαρμόζουν στα μέτρα τους, βγάζοντας στον αφρό τα καλά και εξαφανίζοντας στο υπόγειο όσα δεν τους βολεύουν.
Καλά κάνει λοιπόν ο πρόεδρος και τονίζει ότι «αν σήμερα ο Ολυμπιακός έπαιζε για το πρωτάθλημα και έπαιρνε τρία πέναλτι και τρεις αποβολές… φαντάζεστε τι θα γράφατε όλοι». Πράγματι, όταν «ο καλύτερος κερδίζει, δεν πρέπει να του πετάνε λάσπη, αλλά να είναι παράδειγμα προς μίμηση». Δικαίωμά του επίσης να δηλώνει πως «στο ποδόσφαιρο και στη ζωή, ο καλύτερος που δουλεύει και ξοδεύει, κερδίζει και προχωράει στη δουλειά»! Κι από την άλλη έχει κάθε λόγο να κρύβει όσα γίνονται στο ελληνικό πρωτάθλημα και δεν τον συμφέρουν…
Ας σταθούμε όμως στον σημερινό Ευρωπαίο Ολυμπιακό…
Η αλήθεια είναι πως η ομάδα άργησε, αλλά ξεπέρασε το στάδιο του καρπαζοεισπράκτορα του Champions League. Του πήρε και πολλά χρόνια να πετύχει την πρώτη εκτός έδρας νίκη του. Συμπτωματικά, τη βραδιά που νικούσε την Αντερλεχτ με 3-1 συμπληρώθηκαν ακριβώς 10 χρόνια από τη νύχτα που είχε φάει το αξέχαστο, σε φίλους και εχθρούς, 7-0 από τη Γιουβέντους. Ομως, έφτασε την τελευταία 8ετία στις 16 καλύτερες ομάδες του Champions League. H αρχή, το 2007-08, αποκλείοντας τη Βέρντερ Βρέμης και τη Λάτσιο με προπονητή τον Λεμονή. Η δεύτερη, το 2009-10, αποκλείοντας την Αλκμααρ και τη Σταντάρ Λιέγης με τον Ζίκο. Και τρίτη, η φετινή, αφήνοντας έξω την Μπενφίκα και την Αντερλεχτ με τον Μίτσελ. Kαι τις τρεις τα κατάφερε χωρίς να διαθέτει κάποιον προπονητή της προκοπής που θα μπορούσε να του προσφέρει το διαφορετικό και να αλλάξει θεαματικά την εικόνα του.
Αντίθετα, με τον Βαλβέρδε στον πάγκο, έναν άνθρωπο που πραγματικά βοήθησε με ουσιαστική δουλειά στο μεγάλωμα της ομάδας, τα αποτελέσματα δεν δικαίωναν απόλυτα την προσπάθεια, ενώ και ο Μπάγεβιτς που πέρασε μια φορά, ήταν στην πρώτη του θητεία…
Αξιοπρόσεκτο, επίσης, ότι και τότε που οι συνθήκες και τα αποτελέσματα τον πετούσαν έξω από το Champions League, η πορεία του ήταν στη συνέχεια καλή στο UEFA-Europa. Τη σεζόν 2008-2009 έφτασε στους 32, αφήνοντας έξω την Μπενφίκα και τη Χέρτα. Το 2011-2012 πήγε στους 16 του Europa όπου και αποκλείστηκε από τη Μέταλιστ, ενώ πέρυσι ήταν πάλι στους 32 όπου αποκλείστηκε από τη Λεβάντε.
Μόνη φορά που δεν τα κατάφερε, η πρώτη χρονιά του Μαρινάκη, όταν, σχεδόν διαλυμένος από την απόφαση του Κόκκαλη να τα παρατήσει, αναγκάστηκε να παίξει προκριματικά και αποκλείστηκε από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ τη σεζόν 2010-2011.
Κάτι αξιοσημείωτο που διάβασα είναι ότι, αν βγάλουμε έξω τις ομάδες από τα τέσσερα top πρωταθλήματα της Ισπανίας, της Αγγλίας, της Ιταλίας και της Γερμανίας, ο Ολυμπιακός βρίσκεται μεν δύο και τρία σκαλοπάτια κάτω, αλλά απέχει μόλις μισό βήμα από Πόρτο, Μπενφίκα, Σαχτάρ Ντόνετσκ και Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.
Ολα αυτά δείχνουν σταθερότητα στην πορεία, αλλά δεν παύουν να είναι αριθμοί.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά τις φετινές εμφανίσεις, θα δούμε ότι ο Ολυμπιακός σε επίπεδο συνολικής εικόνας ήταν χειρότερος και από την Παρί που τον προσπέρασε και από την Μπενφίκα που την άφησε έξω, ενώ κινήθηκε περίπου στα ίδια κυβικά με την Αντερλεχτ.
Γι’ αυτό παραμένει ουτοπικό ή τουλάχιστον θα χρειαστεί πολλές σοβαρότερες και ακριβότερες κινήσεις, μαζί με αρκετή δόση τύχης, για να επιχειρήσει η ομάδα το επόμενο βήμα, που είναι να φτάσει σ’ έναν προημιτελικό ή ημιτελικό.
Ομως, κι ώς εδώ που έφτασε καλά είναι…
