Ταξίδεψα από το Κονγκό στη Σερβία και από εκεί ήρθα στην Ελλάδα. Ηταν Ιούλιος του 2012. Μας έπιασαν όμως στα σύνορα. Μας πήγαν σε κάτι κρατητήρια και μας κράτησαν μια βδομάδα. Μας έδωσαν από ένα προειδοποιητικό απέλασης τριάντα ημερών και μας άφησαν να φύγουμε. Αυτό που μου έμεινε είναι το γεγονός ότι πολλοί δεν είχαν ούτε λεφτά ούτε τρόφιμα. Αν ήθελε κάποιος να έρθει στην Αθήνα ή να φύγει κατευθείαν από την Ελλάδα πώς θα το έκανε;

Κατάφερα να έρθω στην Αθήνα. Βρήκα κάποιους συμπατριώτες μου και έμεινα μαζί τους, πληρώνοντας ένα μερίδιο από το ενοίκιο. Ζούσαμε μέσα στο σπίτι εννιά άτομα από τα οποία κάποια ήταν γυναικόπαιδα. Είχα πάθει σοκ διότι μου θύμιζε πολύ την Αφρική. Δεν έφυγα από εκεί για να αντιμετωπίσω τις ίδιες συνθήκες.

Σκέφτηκα να φύγω να γυρίσω στη Σερβία, κατάλαβα ότι εδώ είμαστε παρατημένοι και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Με πιάσανε όμως στη Θεσσαλονίκη. Με έβαλαν σε ένα κρατητήριο μόνο με γυναίκες από διάφορες εθνικότητες, έτοιμες να απελαθούν. Υστερα, με πήγαν σ’ ένα άλλο κελί και, για εκφοβισμό, με κράτησαν ώρες γυμνό. Ηταν πολύ εξευτελιστικό. Εμεινα μια βδομάδα έγκλειστος, μου έδωσαν ξανά χαρτί απέλασης και με άφησαν ελεύθερο.

Δεν μου έμενε τίποτα άλλο παρά να κατέβω στην Αθήνα και να κάνω αίτηση για άσυλο. Είχα πολλές πιθανότητες να το πάρω. Αλλά και εκεί, ιδίως παλιότερα στην Πέτρου Ράλλη, γίνονταν καυγάδες για τη σειρά, για το ποιος θα μπει πρώτος στο κτίριο. Καυγάδες πολλές φορές άγριοι, που έληγαν με τραυματισμούς. Περίμενα μέρες για να μπω, αλλά δεν τα κατάφερα.

Αναγκάστηκα να πληρώσω εκατόν πενήντα ευρώ άλλους αλλοδαπούς που ξέρανε την κατάσταση, για να μου κρατήσουν θέση στην ουρά και να μπω να πάρω τη ροζ κάρτα. Πιστεύω πως όλοι το ήξεραν, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα. Η κατάσταση αυτή συνεχίζεται, πιστεύω πως και τώρα όλοι το ξέρουν. Κάποιες κοπέλες μάλιστα πουλάνε το κορμί τους, αν δεν έχουνε λεφτά, για μια θέση στην ουρά για να μπορέσουν να βγάλουν την κάρτα.

Από τη στιγμή που έγινα νόμιμος είναι λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Εχω καταλάβει ότι εδώ δεν είναι όπως στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που σου παρέχουν τα πάντα από τη στιγμή που θα πατήσεις στη χώρα. Εδώ δεν υπάρχει κοινωνική πρόνοια και κανείς δεν θα σε βοηθήσει. Ολα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου. Παρ’ όλα αυτά, θέλω να συνεχίσω να ζω εδώ, έχω ήδη ξεκινήσει μαθήματα ελληνικών. Θέλω να βρω δουλειά και να ενταχθώ στην κοινωνία.

Ντανιέλ (Κονγκό)