Πώς υποδέχτηκαν Αλλοπάρ και Κάρμεν το νέο μέλος της άθλιας αγέλης μας
Την περασμένη βδομάδα, κυρίες και κύριοι, η αγέλη μας αυξήθηκε κατά έναν Σούρτα. Αυτό είναι το όνομα του σκύλου που έφερα στην αυλή μας και τον παρέδωσα στην Αλλοπάρ για στρώσιμο, δηλαδή για να του μάθει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει ως μέλος της αγέλης μας. Ο Σούρτας, κρίνοντας από τα ούλα, τα δόντια κ.λπ., πρέπει να είναι 5-6 ετών. Εχει πλούσιο, ανοιχτό καφέ τρίχωμα, είναι υγιέστατος και πάντα έτοιμος για τρέξιμο και παιχνίδι. Και μονίμως γελαστός – αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν γελαστοί σκύλοι.
Τον πρωτογνώρισα πριν από 3 χρόνια ως «σκύλο εξ.», δηλαδή μονίμως αραχτό έξω από ένα συγκεκριμένο σπίτι, εδώ στη γειτονιά. Πρέπει να τον τάιζαν καλά, γι' αυτό και δεν έφευγε. Οποτε περνούσα με το ποδήλατο από εκεί, ο Σούρτας ερχόταν προς το μέρος μου με την κοιλιά στο χώμα, σουρτός – εξ ου και το όνομά του. Τον χάιδευα κι αυτός άρχιζε να τρέχει και να μου κάνει «άπες». Κάποια στιγμή σταμάτησαν να τον ταΐζουν, άγνωστο γιατί, οπότε ο Σούρτας μετακόμισε λίγο παρακάτω. Στη νέα του γειτονιά τον αγάπησαν όλοι, τον τάιζαν όλοι. Μέχρι που έγινε τετράπαχος. Σ' ένα σπίτι, μάλιστα, τον έβαζαν και μέσα στον κήπο τους κάθε Σαββατοκύριακο που έρχονταν στον Μαραθώνα.
Με το που πλάκωσαν τα κρύα φέτος, άρχισα να σκέφτομαι σοβαρά να τον υιοθετήσω. Η ιδέα ότι με αέρα, κρύο, βροχή, ο Σούρτας δεν θα είχε μέρος να προφυλαχτεί δεν μ' άφηνε σε ησυχία. Ετσι αποφάσισα να τον πάρω. Αλλωστε, με την Αλλοπάρ και την Κάρμεν τα πήγαινε πολύ καλά στις βόλτες μας στην περιοχή. Ο Σούρτας δεν είχε καμία αντίρρηση: με το που άνοιξα την καγκελόπορτα του κήπου, τσουπ! Χώθηκε μέσα, πρώτος και καλύτερος. Οταν, λίγο αργότερα, γύρισαν η Αλλοπάρ και η Κάρμεν, όλα πήγαν καλά. Τους έβαλα φαΐ, έβαλα τα μπολάκια τους στη σειρά και άρχισαν και τα τρία να τρώνε.
Τις 2-3 πρώτες μέρες όλα κύλησαν ήρεμα. Το περασμένο Σάββατο, όμως, είχαμε περιπέτειες: Καθώς έκοβα πορτοκάλια στον πίσω κήπο, άκουσα φασαρία -άγρια γαβγίσματα- από τον μπροστινό κήπο. Κατάλαβα ότι ήταν γαβγίσματα από καβγά κι έτρεξα.
Και είδα τον Σούρτα πεσμένο ανάσκελα, με την Αλλοπάρ και την Κάρμεν από πάνω του να τον βρίζουν και να τον δαγκώνουν! Εβαλα τις φωνές, οι κοπελιές σάστισαν και άφησαν τον φουκαρά τον Σουρτάκο, ο οποίος έσπευσε να απομακρυνθεί κουτσαίνοντας. Ευτυχώς δεν είχε απολύτως τίποτα: η Αλλοπάρ, ως αρχηγός αγέλης, άσκησε την κυριαρχία της επάνω του, θέλοντας έτσι να του δείξει ποιος κάνει κουμάντο στην αυλή της! (Η Κάρμεν, ως βοηθός αρχηγός αγέλης, βρήκε ευκαιρία να κάνει τον τζάμπα μάγκα…).
Θυμήθηκα ότι το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και όταν έφερα την Κάρμεν στην αυλή. Δύο μέρες μετά, άκουσα φωνές στον κήπο, πετάχτηκα έξω και είδα την Αλλοπάρ να κάθεται πάνω απ' την πεσμένη ανάσκελα Κάρμεν και να της γαβγίζει άγρια. Η Αλλοπάρ έχει θεσπίσει κανόνες, τους οποίους επιβάλλει σε κάθε… νεοσύλλεκτο.
Το καλό μ' αυτούς τους θεσμικούς καβγάδες είναι ότι ξεχνιούνται αμέσως: λίγα λεπτά μετά τη συμπλοκή, Αλλοπάρ, Κάρμεν και Σούρτας ήταν όλοι τους μες στην καλή χαρά. Την Κυριακή, τα πήγα όλα στον πίσω κήπο, τα χάιδεψα, παίξαμε λίγο κι έφυγα για Αθήνα, ελπίζοντας ότι την Τρίτη που θα γυρίσω θα είναι όλα εντάξει. Αυτό θα σημαίνει ότι ο Σούρτας πήρε το μάθημά του κι έμαθε τη θέση του στην αγέλη μας.
Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς κι αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνση [email protected]
……………………………………………………………………………………………………………………………
Της Αλλοπάρ*
Η υποδοχή ενός νέου μέλους στην αγέλη, κυρίες και κύριοι, δεν είναι κάτι το απλό. Αντίθετα, με ευθύνη του αρχηγού της -ή της αρχηγίνας της- το νέο μέλος πρέπει να μάθει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματά του, ώστε η αγέλη να συνεχίσει να λειτουργεί σωστά και, επίσης, το νέο μέλος να πάρει τη θέση του σ' αυτήν, να μάθει δηλαδή τα όριά του. Στην περίπτωση της Κάρμεν, αυτού του άθλιου πλάσματος που μου φέρανε πριν από δύο χρόνια, τα πράγματα για μένα ήταν πολύ εύκολα: μαθημένη να ζει μαζί με πολλά άλλα σκυλιά -την πήραμε από το κυνοκομείο της Χαλκίδας- προσαρμόστηκε αμέσως. Μια φορά, απ' ό,τι θυμάμαι, χρειάστηκε να της κάνω «κυριαρχία», ξέρετε τώρα, να τη ρίξω κάτω και να την πατήσω με τα «χέρια» μου στο στήθος και την κοιλιά της. Από τότε πήρε το μάθημά της και κατάλαβε ποιος κάνει κουμάντο στην αυλή. Με τον Σούρτα -αυτός είναι το νέο μέλος της αγέλης μας- τα πράγματα μάλλον δεν θα είναι τόσο απλά. Βλέπετε, ο σκύλος αυτός είναι μαθημένος στην αλητεία – «αλήτης» θα πει «περιπλανώμενος» και, επομένως, «αλητεία» είναι η περιπλανώμενη ζωή. Είναι φυσικό, λοιπόν, να δυσκολευτεί να αποδεχτεί τη νέα του, οργανωμένη ζωή και να εφαρμόσει τους κανόνες της. Από την άλλη, ο Σούρτας, ως αρσενικός, είναι λογικό να αντιδράσει βλέποντας εμένα, μια σκύλα, να του δίνω εντολές! Ετσι, τη δεύτερη κιόλας μέρα του Σούρτα στον κήπο μας, χρειάστηκε να πάρω μέτρα. Αυτό συνέβη διότι τόλμησε να τρέξει πρώτος στα κάγκελα του κήπου και να γαβγίσει έναν σκύλο που περνούσε έξω, στον δρόμο! Οσοι έχετε σκύλους -από δύο και πάνω- γνωρίζετε ότι ο αρχηγός -ο κυρίαρχος της αγέλης- είναι αυτός που πρέπει πρώτος να τρέξει και να γαβγίσει τους περαστικούς, σκύλους ή ανθρώπους. Και ότι αν τολμήσει να το κάνει κάποιο άλλο μέλος της αγέλης, τότε έχουμε σκυλοκαβγάδες, καθώς ο αρχηγός θεωρεί ότι του αμφισβητούν τα πρωτεία.
Γι' αυτό κι εγώ χίμηξα πάνω στον Σούρτα, τον έριξα κάτω και, μαζί με την Κάρμεν -που είδε τζερτζελέ κι ήρθε- τον σπάσαμε στο ξύλο. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα και ελπίζω να 'ναι και το τελευταίο. Για το καλό του και για να 'μαστε αγαπημένοι. Μετά φάγαμε και πήγαμε βόλτα κι όλα ήταν μια χαρά…
*Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη, αλλοπαρμένη και γενικά σωστό τρελοκομείο. Ως αρχηγός αγέλης, όμως, είναι πολύ αυστηρή και αποφασισμένη να αποδείξει ότι τα γαλόνια δεν τα πήρε με μέσον. Ειδικά σε κάτι αγοράκια που πάνε να της το παίξουν «μάτσο» και να της πάρουν τον αέρα…
