Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

Συνεπής και γενναία. Αν έπρεπε κάποιος να διαλέξει δυο λέξεις μόνο από τις χιλιάδες που χρησιμοποίησαν οι σύντροφοί της για να τη ζωγραφίσουν, αυτές οι δυο μοιάζουν να αποδίδουν την ψυχή της Κίττυς Αρσένη. Παρόλο που η ίδια μπορεί και να μην ένιωθε καθόλου άνετα με μια τέτοια συνάντηση νοσταλγίας, για όλους εμάς που βρεθήκαμε στην εκδήλωση μνήμης που έγινε χτες στην Ανοιχτή Πόλη, ήταν ένα ταξίδι όχι μόνο συναρπαστικό, αλλά και δραματικά επίκαιρο.

Σε μια χώρα που βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στην ανθρωπιστική κρίση, οι μνήμες και τα βιώματα ανθρώπων που έζησαν σε ακόμα αγριότερες εποχές είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμες: είναι από εκείνα τα ελάχιστα που μπορούν να μας κρατήσουν όρθιους και μάχιμους.

Συνεπής

«Οταν τη γνώρισα σκεφτόμουν, μπορεί αυτό το ντελικάτο πλάσμα να βασανίστηκε τόσο πολύ; Είχε όμως έναν σκελετό δύναμης», είπε η ιστορικός Ελενα Πατρικίου. «Ηταν συνεπής και ως ηθοποιός και ως αντιστασιακή, αυτή η συνέπεια σφράγισε τη στάση της. Κι ο αντιδικτατορικός της αγώνας ήταν συνέπεια της καλλιτεχνικής στάσης αντίστασης (…) Είχε συνείδηση της άσκησης και του ασκητισμού στον οποίο υποτάσσει τη ζωή του ο καλλιτέχνης». Για τη συνδικαλίστρια, τη γενική γραμματέα του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών είχε μιλήσει νωρίτερα ο Ρήγας Αξελός: «Ηταν απόλυτη, κάθετη, έπρεπε να επιστρατεύσεις επιχειρήματα για να την πείσεις». Μαχόταν για τις ιδέες της σε εποχές που παίζαμε ξύλο. Ηταν ένας πολύ γενναίος άνθρωπος, ποτέ δεν εκμεταλλευόταν τη θέση της, τη ζωή της, τις ταλαιπωρίες που πέρασε. Είχε μια απίστευτη αίσθηση προσφοράς κι ανιδιοτέλειας, πολεμούσε πάντα για τον άλλο και ποτέ για τον εαυτό της».

Ο Αριστείδης Μανωλάκος γνώρισε την Κίττυ Αρσένη τον Μάη του ’67 και συνεργάστηκαν πάνω από 3 μήνες ώς τη σύλληψή της τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου: «Η Κίττυ προσχώρησε στην οργανωμένη Αριστερά από εσωτερική ανάγκη να συμμετάσχει στον αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας. Από τα εφηβικά της χρόνια, όπως μαρτυρούν οι παλιές συμμαθήτριες και φίλες της από το Γυμνάσιο, έπαιρνε πρωτοβουλίες για συμπαράσταση και βοήθεια σε οικογένειες εξορίστων και φυλακισμένων του Εμφυλίου. (…)

Μετά την πτώση της δικτατορίας δεν έδειχνε να την απασχολεί η μεταπολιτευτική αγωνιστική ρητορική για τη χουντική επταετία. Στρατευμένη πια οργανικά στο κίνημα της Αριστεράς, είχε πολλά να κάνει κυρίως μέσα από την εκπλήρωση των πρωταρχικών της ενδιαφερόντων -το θέατρο- χωρίς να πάψει και την άλλη κομματική της δράση. Ισως, μ’ αυτήν της τη σιωπή να στέρησε στοιχεία και πηγές για τις μεταπτυχιακές εργασίες και τις διδακτορικές διατριβές των νεότερων ιστορικών, αλλά αυτή ήταν η Κίττυ: πρόσωπο προσφοράς και ανιδιοτέλειας».