Ο μικρός Μίμης μυείται στον μαγικό κόσμο της μουσικής από το βασιλιά Ντο! Το βιβλίο συνοδεύεται από CD με πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα, αφήγηση της Λουκίλας Καρρέρ. Στο CD τραγουδούν οι Φιντέ Κοκσάλ και Σπύρος Κλείσσας.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν Μίμη. Όταν πέθανε η γιαγιά Αθηνά, την οποία ο Μίμης υπεραγαπούσε, το σπίτι για έξι μήνες ζούσε στο πένθος. Το πιάνο ήταν κλειστό ώσπου ένα πρωί ο Μίμης το πλησίασε, το άνοιξε και άγγιξε τα πλήκτρα. Τότε συνειδητοποίησε πως όσο πήγαινε προς τα δεξιά ο ήχος γινόταν οξύτερος, ενώ όσο πήγαινε προς τα αριστερά γινόταν πιο βαρύς. Έτσι μπορούσε να παίζει ό,τι άκουγε.
Μαγεμένος από αυτή την κατάκτηση, θυμήθηκε ένα παραμύθι που του είχε πει ο θείος Τάκης, με την ιστορία του βασιλιά που είχε δύο γιους. Όταν ήρθε η στιγμή να αποφασίσει ποιον από τους δύο θα όριζε κληρονόμο, βρέθηκε σε δίλημμα: ο πρωτότοκος ήταν γλεντζές, επιπόλαιος, μέθυσος αλλά και ο φυσικός κληρονόμος. Ο δεύτερος ήταν σοβαρός, μελετηρός και ταλαντούχος. Ο καλύτερος θα κέρδιζε τον θρόνο. Ζήτησε, λοιπόν, και από τους δύο να ξενυχτίσουν ένα βράδυ, περιμένοντας τον ήλιο να φανεί. Όποιος ξαγρυπνούσε και τον ξυπνούσε, θα γινόταν ο βασιλιάς.
Ο πρωτότοκος πήρε τους δρόμους και τα καπηλειά και πριν φανεί ο ήλιος κοιμήθηκε. Ο μικρότερος έμεινε στο δωμάτιό του και διάβασε το αγαπημένο του βιβλίο με τους επτά σοφούς του παλιού καιρού. Μόλις φάνηκε ο ήλιος, πήγε στον βασιλιά και τον ξύπνησε. Ο πατέρας του χαρούμενος μάζεψε τους παλατιανούς για να τους αναγγείλει τη χαρμόσυνη είδηση.
Έδωσε εντολή στον ωρολογοποιό να κουρδίσει το ρολόι τις εκκλησίας και να ακούγονται μόνο οι χαρμόσυνες νότες, ζήτησε από τον αρχιμουσικό να γράψει για την μπάντα του παλατιού καινούριες μουσικές με χαρούμενες μελωδίες.
Τα χρόνια περνούσαν και ο νεαρός βασιλιάς Ντο θυμόταν το γλέντι που είχε οργανώσει ο πατέρας του, αλλά και τις συμβουλές που του είχε δώσει για τη σπουδαιότητα της μάθησης. Έδειξε έτσι μεγάλο ενδιαφέρον για τις πρώτες τάξεις του βασιλικού σχολείου και ζήτησε από τον μουσικό ΛΑ-ΛΑ Μαεστρίνι να βρει τρόπους, ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν παίζοντας.
Ο Μαεστρίνι και οι συνεργάτες του έφτιαξαν έναν φαρδύ διάδρομο με πλατιά σκαλιά: το μεσαίο σκαλί ήταν το ΝΤΟ, τα κορίτσια ανέβαιναν (ΡΕ-ΜΙ-ΦΑ-ΣΟΛ-ΛΑ) και τα αγόρια κατέβαιναν (ΣΙ-ΛΑ-ΣΟΛ-ΦΑ-ΜΙ-ΡΕ).
Παιδιά με ταλέντο ξεχώρισαν αμέσως και έτσι ορίστηκε μια επιτροπή που θα έδινε βραβείο στην καλύτερη μουσική απόδοση. Νικητές ήταν όλα τα παιδιά και στο τέλος της σχολικής χρονιάς αποφάσισαν να οργανώσουν μια μεγάλη συναυλία για να το γιορτάσουν. Και τότε, σαν από θαύμα, εμφανίστηκε η ποιήτρια Σοφία Φίλντιση και δίπλα της ο Μίμης κρατούσε ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του, εμπνευσμένο από ένα ποίημα της Σοφίας. Ο κόσμος χειροκροτούσε με ενθουσιασμό. Την άλλη μέρα οι εφημερίδες του βασιλείου, με κολακευτικές κριτικές, ανέφεραν πόσα αγαπημένα παιδικά τραγούδια είναι γραμμένα στις μουσικές αυτές νότες.
Γιατί, χωρίς μουσική, ο κόσμος θα ήταν ένα σφάλμα.
Μίμης Πλέσσας – βιογραφικό
Ο Μίμης Πλέσσας γεννήθηκε στην Αθήνα κι από τα μαθητικά του χρόνια υπήρξε ο πρώτος σολίστ του πιάνου στην Ελληνική Ραδιοφωνία. Με το κουαρτέτο και τις ορχήστρες του συνεργάστηκε με όλους τους τότε διάσημους τραγουδιστές (Δανάη, Νινή Ζαχά, Τζίμη Μακούλη, Τώνη Μαρούδα, κ.ά.).
Το 1951, νεαρός πιανίστας ακόμα, τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο Μουσικής του πανεπιστημίου της Μινεσότα, και την επόμενη χρονιά αναδείχθηκε πέμπτος κατά σειρά πιανίστας στις ΗΠΑ. Από το 1952 ασχολείται με τη σύνθεση κι έχει διακριθεί έξι φορές στη χώρα μας κι επτά φορές διεθνώς (Βαρκελώνη, Βαρσοβία, Βέλγιο, Παρίσι, ΗΠΑ, Τόκιο και Άλτο Μόντε της Ιταλίας).
Με τα τραγούδια του πρόβαλε και καθιέρωσε πολλούς διάσημους τραγουδιστές και ηθοποιούς (Ζωή Κουρούκλη, Νάνα Μούσχουρη, Τζένη Βάνου, Γιοβάννα, Μαρινέλλα, Ρένα Κουμιώτη, Γιάννη Βογιατζή, Φώτη Δήμα, Γιάννη Πουλόπουλο, Τόλη Βοσκόπουλο, Στράτο Διονυσίου, κ.ά.).
Έχει γράψει μουσική για 104 ταινίες και 70 θεατρικές παραστάσεις, για τις οποίες έλαβε πολυάριθμες ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις. Τιμήθηκε επανειλημμένα με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους, ενώ το έργο του «Ο δρόμος» (στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου) κατέχει αναμφισβήτητα την πρώτη θέση στην ελληνική δισκογραφία. Τον Ιανουάριο του 2001 ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας τού απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα για την προσφορά του στον πολιτισμό. Το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς το Hellenic College of London του απένειμε τον τίτλο του Επίτιμου Διδάκτορα της Μουσικής για την πενηντάχρονη προσφορά του. Το 2009 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Πάτρας.
Έχει διευθύνει με έργα του τις μεγαλύτερες ορχήστρες σε όλο τον κόσμο, ενώ συνθέσεις του έχουν ηχογραφηθεί στις ΗΠΑ, τη Μ. Βρετανία, τη Γαλλία, την Ολλανδία και την Ισπανία. (http://www.plessas.org)
Επιμέλεια κειμένου: Νόρα Ράλλη
