Του Νίκου Κιάου
Την προηγούμενη Δευτέρα, 16 Δεκεμβρίου, κλήθηκαν από τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής (ΓΑΔΑ) τα μέλη του προεδρείου της γενικής συνέλευσης του Συλλόγου των Διοικητικών Υπαλλήλων του Πανεπιστημίου. Προσήλθαν και τους ζήτησαν «ονόματα και στοιχεία για όσα διαδραματίστηκαν στη γενική συνέλευση του Συλλόγου στις 2/12», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ της Αφροδίτης Τζιαντζή στο φύλλο της 17/12/13 της «Εφ.Συν.».
Το Δεύτερο Τμήμα Προστασίας του Πολιτεύματος της Κρατικής Ασφάλειας, έπειτα από εισαγγελική παραγγελία για επείγουσα προκαταρκτική εξέταση, είχε ζητήσει από το προεδρείο του Συλλόγου τα πρακτικά της γενικής συνέλευσης και τα ονόματα της απεργιακής επιτροπής. Και ακολούθησε η κλήση στην Ασφάλεια.
Η δικηγόρος του σωματείου Αντωνία Λεγάκη χαρακτήρισε «παράνομη» την όλη διαδικασία, μίλησε για «αναζωπύρωση του “συνδικαλιστικού” της Ασφάλειας» και είπε ότι αποτελεί «παγκόσμια πρωτοτυπία για δημοκρατικό πολίτευμα», που στόχο έχει να τρομοκρατήσει τους εργαζομένους.
Ανεξάρτητα από την άποψη που έχει κάποιος για την απεργία του κλάδου αυτού, η ενέργεια του εισαγγελέα και της Ασφάλειας, πέρα από «παγκόσμια πρωτοτυπία», είναι ανατριχιαστική, βάλλει ευθέως εναντίον του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι, αποτελεί άμεση επέμβαση στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, οδηγεί στην κατάλυσή τους.
Το «σπουδαστικό» και το «συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας είχαν ανθήσει πριν από τη δικτατορία και τον καιρό της χούντας πρωταγωνίστησαν στις διώξεις και στα βασανιστήρια αγωνιστών, μαζί με τους άλλους κατασταλτικούς μηχανισμούς (Στρατός, έκτακτα στρατοδικεία).
Η ενέργεια αυτή της Ασφάλειας, έπειτα από παραγγελία εισαγγελέα, αποτελεί άλλη μια έκφραση, ίσως αναβαθμισμένη, της επίθεσης που έχει εξαπολυθεί εδώ και μήνες από την κυβέρνηση, με όχημα και όργανο την Αστυνομία, στους πολίτες, οι οποίοι, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμά τους στη γνώμη, στις κατοχυρωμένες συνταγματικές ελευθερίες, αντιδρούν στην αποδεδειγμένη καταστροφή του περιβάλλοντος. Υπερασπίζονται τη ζωή των παιδιών τους και της κοινωνίας, υπερασπίζονται τη νομιμότητα εναντίον των δήθεν «επωφελών» επενδύσεων για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής.
Η επίθεση αυτή είχε φτάσει στα τρομακτικά επίπεδα να συλλαμβάνονται παιδιά, μαθητές 12 και 13 ετών στον δρόμο προς το σχολείο, να προχωρεί παράνομα η Αστυνομία σε εξέταση DNA, στην αναβαθμισμένη και εκσυγχρονισμένη έκφραση του φακελώματος, να εισβάλλει στις 3 το πρωί στα σπίτια και να συλλαμβάνει πολίτες, να κατασκευάζει κατηγορίες.
Πριν από εννέα ημέρες, στις 10 Δεκεμβρίου, ήταν η Παγκόσμια Ημέρα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, η γνώμη, η υπεράσπιση και η προστασία του περιβάλλοντος είναι ανθρώπινα δικαιώματα. Οι αυθαίρετες και αναιτιολόγητες συλλήψεις, οι λεγόμενες «προσαγωγές», οι έλεγχοι από αστυνομικούς χωρίς λόγο, τα χημικά, το ξύλο, τα βασανιστήρια, προφανώς καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και, δυστυχώς, δείγματα έχουμε ουκ ολίγα.
Εξίσου δυστυχώς η έκταση της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι πολύ μεγάλη.
Η Εταιρεία Ελλήνων Δικαστικών Λειτουργών για τη Δημοκρατία και τις Ελευθερίες σε ανακοίνωσή της υπογραμμίζει 10 συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων που παραβιάζονται. Τα εξής:
- Το δικαίωμα στην εργασία (άρθρο 22, παρ. 1).
-Το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση (άρθρο 22, παρ. 5).
-Το δικαίωμα στην υγεία (άρθρα 21, παρ. 3 και 5, παρ. 5).
Επίσης,
- Η οικονομική ανάπτυξη της χώρας δεν φαίνεται να προωθείται αποτελεσματικά (άρθρο 106).
- Αγνοείται συχνά η αρχή της ισότητας (άρθρο 4, παρ. 1).
- Δοκιμάζεται η ειδικότερη έκφραση (της ισότητας) της συνεισφοράς των πολιτών στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους (άρθρο 4, παρ. 5).
- Αποτέλεσμα είναι να απειλείται η απόλαυση ακόμα και του ατομικού δικαιώματος της ιδιοκτησίας (άρθρο 17).
Η Εταιρεία επισημαίνει ότι η ατελής εφαρμογή στην πράξη των επίμαχων συνταγματικών διατάξεων έχει αποτέλεσμα:
- Να δυσχεραίνει ακόμη και την ανάπτυξη της προσωπικότητας των πολιτών (άρθρο 5).
- Να προσβάλλει την αξία του ανθρώπου, που αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας (άρθρο 2).
Και καταλήγει η ανακοίνωση:
-«Η υπολειτουργία του κοινωνικού κράτους δικαίου, που προβλέπει το Σύνταγμα (άρθρο 25, παρ. 1), έχει φτάσει σε οριακό πλέον σημείο, απειλεί την κοινωνική συνοχή αλλά και την ίδια τη Δημοκρατία στον τόπο μας».
Η Εταιρεία των Δικαστικών δεν είναι, βεβαίως, οργάνωση… του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δεν είναι συνεργάτης του Αλ. Τσίπρα ο επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του Συμβουλίου της Ευρώπης Νιλς Μούιζνιεκς, ο οποίος σε έκθεση για την «Προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε καιρούς οικονομικών κρίσεων» καταλογίζει άμεσες ευθύνες στις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους μεγαλοδανειστές (το ΔΝΤ) για ακραία και απάνθρωπα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Ο κ. Μούιζνιεκς είναι Λετονός, γεννημένος στις ΗΠΑ και πολιτικά κεντροδεξιός (όπως λέγονται).
Αναφέρει ότι «πολλές κυβερνήσεις στην Ευρώπη, που επιβάλλουν μέτρα λιτότητας, έχουν ξεχάσει τις υποχρεώσεις τους όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδιαίτερα τα κοινωνικά και οικονομικά των πλέον ευάλωτων, την αναγκαιότητα να διασφαλίζεται η πρόσβαση στη Δικαιοσύνη και στο δικαίωμα της ίσης αντιμετώπισης. Δυστυχώς οι διεθνείς δανειστές παραμέλησαν επίσης να ενσωματώσουν προβληματισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε πολλά από τα προγράμματα βοήθειας».
Ο επίτροπος, αφού καταλογίζει στους αξιωματούχους της Ε.Ε. ότι έχουν πολλά να πουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα εκτός Ευρώπης, αλλά ίσα που αναφέρουν τα εντός Ε.Ε., παραθέτει τις βασικές παραβιάσεις, εξ αιτίας της λιτότητας, στην Ελλάδα:
Εργασιακά δικαιώματα (εκμετάλλευση εργαζομένων, τράφικινγκ, κακομεταχείριση μεταναστών), συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση (οι ηλικιωμένοι γίνονται όλο και πιο ευάλωτοι και απειλούνται από τη φτώχεια), άστεγοι (κυρίως μετανάστες, νέοι, γυναίκες), περικοπές στην Υγεία, παραβιάσεις της ελευθερίας έκφρασης και υπερβολική χρήση βίας, ανεργία («τρομακτικές» συνέπειες στους νέους), αντισυνταγματικοί οι προϋπολογισμοί και ενάντια στην Ευρωπαϊκή Κοινωνική Χάρτα και το εθνικό Δίκαιο, απουσία ανάλυσης για τις επιπτώσεις της λιτότητας, πίεση στις δομές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης των ΜΜΕ.
Τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε όλο τους το εύρος, τίθενται υπό τον έλεγχο και την εφαρμογή (!) μηχανισμών, όπως επιτήρησης της πολιτικής λιτότητας, ελέγχου των συνταγματικών ελευθεριών, απαξίωσης της προσωπικότητας, που με μεγάλη προσπάθεια στήθηκαν μετά τη δικτατορία.
