Ολα είναι προς πώληση, αλλάζουν χέρια, τιμές. Αισθήματα, αναμνήσεις, ρόλοι, κοσμήματα, πάθη, σώματα, πνεύμονες, καρδιά, στομάχι, όνειρα, ηλιοβασιλέματα, μετοχές, σπίτια βγαίνουν στο σφυρί στη διάρκεια μιας φρενήρους δημοπρασίας «στη σκηνή του θεάτρου, στης Ευρώπης τον πάτο». Ενας άντρας σε παραλήρημα, κατειλημμένος από τη μανία των αριθμών. Εχει ξεχάσει λέξεις, σκέψεις, ιδέες, θεούς. Τα χέρια του πληκτρολογούν με ηδονή, ακατάπαυστα. Το βλέμμα του ακολουθεί πυρετικά τους δείκτες σε μια αόρατη οθόνη. Το στόμα του πλημμυρίζει από νούμερα, δεκαδικούς αριθμούς, τραπεζικούς όρους, χρηματιστηριακά ύψη, επιτόκια, βαθμούς οίκων αξιολόγησης. Το αφιονισμένο golden boy πολλαπλασιάζει, διαιρεί, αγοράζει, ξεφορτώνεται.
Διαγώνια απέναντί του μια γυναίκα, στην «τρύπα» της -μισοβυθισμένη πριν σφραγιστεί και εξαφανιστεί οριστικά στον «κάδο» της-, περιμένει, σαν άλλη «Γουίνι», το τέλος. Παραδομένη, με την ίδια λαχτάρα αφανισμού, θα κοστολογηθεί, θα πουληθεί, θα αγοραστεί. Θα εξαερωθεί, δεν θα μείνει από το είναι της ούτε ίχνος. Οι δυο τους, γενετήσιες άκρες του νήματος που ορίζει το σύστημα, θύτες και θύματα της ζωής τους και εκείνης που κληρονομούν, εγκαταλείπονται στο έλεος ενός οριστικού ξεπουλήματος. Αδειοι, χωρίς καμιά επιθυμία ή ελπίδα, χωρίς πνοή παρά μόνο για ένα τελευταίο ουρλιαχτό. Και την έκκληση για αγάπη, που αναδύεται σπαραχτική από το σκοτεινό βάθος της μνήμης τους: Amor.
Ο Θόδωρος Τερζόπουλος επιχειρεί στη σκηνή του «Αττις» μια σκηνική εγκατάσταση, ακραία αισθητικά, οξύτατα πολιτική στο περιεχόμενο. Ενα ευφάνταστο, πικρό, αλλά και χιουμοριστικό σχόλιο πάνω στις δραματικές αντιθέσεις που έφερε η παγκοσμιοποίηση, η χρηματοπιστωτική οικονομία. Με όχημα το κείμενο του Θανάση Αλευρά, στηριγμένος στην απόλυτη υπακοή δυο έμπειρων και ταλαντούχων ηθοποιών, δημιούργησε μια ποιητική, στιλάτη παράσταση με ελάχιστο κείμενο και εκατοντάδες ανείπωτα «λόγια». Η Αγλαΐα Παππά, μπεκετική φιγούρα, φωτίζει το σκηνικό σύμπαν με την ένταση του λόγου, με την πιο ανεπαίσθητη κίνησή της, το χαμόγελο, την απορία, την απόγνωση, αλλά και τη μικρή αχτίδα ελπίδας που λάμπει στο βλέμμα της. Ο Αντώνης Μυριαγκός, σε τεντωμένο σχοινί επί μία ώρα, παλεύει και νικά στον πιο πρωτότυπο θεατρικό μονόλογο. Συναρπαστικό θέαμα, μετρημένο αυστηρά στον ρυθμό του μετρονόμου, με την αυξομειούμενη δυναμική ενός καυτού θέματος.
Εφη Μαρίνου
