«Σκέφτομαι ότι εγώ δεν έζησα τις συνηθισμένες αλλαγές του περάσματος από την παιδική ηλικία στην εφηβεία. Ο Μποντλέρ κάπου έχει πει ότι “η ευφυΐα είναι η παιδική ηλικία που την ξαναβρίσκεις με τη θέλησή σου”. Το πρώτο μου έργο το έγραψα, λοιπόν, για ένα κουφό αγόρι…».

Ολα αυτά είναι λόγια του Ρόμπερτ Ουίλσον. Τα έχει πει και σε μας σχετικά πρόσφατα, από τη σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Και όποιος έχει δει παραστάσεις του, ξέρει ότι ο φανταστικός του κόσμος έχει πάντα έντονο το στοιχείο του παιχνιδιού, της χαράς του και της τρέλας του. Πόσω μάλλον όταν αποφασίζει να ανεβάσει στη σκηνή ένα θεατρικό έργο για παιδιά, που από τότε που γράφτηκε, αρχές 20ού αιώνα, μέχρι σήμερα παραμένει παγκόσμιος μύθος. Τον «Πίτερ Παν» του Βρετανού Τζέιμς Μπάρι. Η παράσταση, μια παραγωγή του Μπερλίνερ Ανσάμπλ, με το οποίο ο Ουίλσον συνεργάζεται πολύ συχνά, πρωτοανέβηκε στο Βερολίνο και τώρα κάνει την ευρωπαϊκή της βόλτα με στάση στο Παρίσι (Theatre de la Ville), που γενικά αυτήν την εποχή έχει παραδοθεί στον Τεξανό σκηνοθέτη με εκδηλώσεις ακόμα και στο Λούβρο.

Οι κριτικές είναι εξαιρετικές. Δεν έχει, βέβαια, ο «Πίτερ Παν» το βάθος του αριστουργηματικού «The Old Woman» με Μπαρίσνικοφ και Νταφόε, που είδαμε κι εμείς το καλοκαίρι στο Φεστιβάλ Αθηνών. Ετσι γράφει η «Μοντ». Είναι, όμως, ένα θέαμα λεπτής φαντασίας, γεμάτο με εικόνες εκθαμβωτικής ομορφιάς και με μια μουσική που σε υπνωτίζει, γραμμένη από τις αδελφές Κασάντι, του διάσημου συγκροτήματος CocoRosie.

O Πίτερ Παν του Ουίλσον είναι «ένα είδος Ντέιβιντ Μπάουι με πράσινο δερμάτινο μπουφάν». Η Γουέντι «μια ορφανή που έρχεται από τον αμερικάνικο βουβό κινηματογράφο φορώντας άσπρο νυχτικό». Η νεραϊδούλα Τίνκερμπελ μοιάζει με «ηλεκτρική ξεκούρδιστη κούκλα». Ολα, πάντως, είναι στη θέση τους. Η παράσταση ενός έργου για τα παιδιά, που φτάνουν στη Χώρα τού Ποτέ επειδή κανείς δεν τα αγαπά ή επειδή δεν θέλουν να μεγαλώσουν, έχει και τους πειρατές και τον Κάπτεν Χουκ και τις Σειρήνες και τους Ινδιάνους και τον κροκόδειλο. Τα παιδιά πετάνε προς τη Χώρα τού Ποτέ πάνω σε άρματα σπρωγμένα από σύννεφα, οι Σειρήνες αναδύονται από μια θάλασσα που κυματίζει όπως στα όνειρα, γράφει η «Μοντ».

Και καταλήγει: «Αυτή η μουσική κωμωδία φλερτάρει χαρούμενη με το γερμανικό καμπαρέ χάρη στους εξαίρετους ηθοποιούς και τραγουδιστές τού Μπερλίνερ Ανσάμπλ. Δεν είναι απλά βιρτουόζοι, έχουν στο αίμα τους τη βερολινέζικη, ραφιναρισμένη και μελαγχολική ειρωνεία, που αγαπάμε πάνω απ’ όλα».

Επιμ. Β.Γεωργ.