Επιμέλεια: Δημήτρης Κανελλόπουλος
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς «λατέρνατιβ» από τις εκδόσεις «Ροδακιό», ο Πίτερ Εϊμς Κάρλιν, δημοσιογράφος των «New York Times» και συγγραφέας μπεστσέλερ, παρακολουθεί όλη την τροχιά της φαντασμαγορικής καριέρας του Μπρους Σπρίνγκστιν και εξερευνά τις εσωτερικές διεργασίες ενός καλλιτέχνη που κατάφερε να επαναπροσδιορίσει ολόκληρες μουσικές γενιές. Το βιβλίο «Μπρους», απόσπασμα του οποίου δημοσιεύουμε σήμερα, κυκλοφορεί τη Δευτέρα. Τη μετάφραση έκανε ο Γιώργος Μιχαλόπουλος, με το εξώφυλλο να είναι φιλοτεχνημένο από τον Γιάννη Καρλόπουλο, βασισμένο σε σκίτσο της Εφης Παπαϊωάννου.
«Η τέλεια σωματική διάπλαση του Μπρους σε συνδυασμό με την ικανότητά του να απογειώνει τις συναυλίες του για να νιώθει το κοινό σαν να βρίσκεται στη «Μητρόπολη του Ροκ» –έτσι έγραψε ο Φλίπο στο People– του έδιναν την αύρα ενός σούπερ ήρωα: μια επιβλητική φιγούρα που διασφάλιζε στον κόσμο την αλήθεια, την ομορφιά και την εξαγνιστική φουσκονεριά του ροκ εν ρολ. Το κόκκινο, λευκό και μπλε σκηνικό που κυριαρχεί σε ολόκληρο το Born in the U.S.A. και τα τραγούδια του για την εργασία, το σπίτι και την οικογένεια συνθέτουν το ιδανικό προφίλ του Αμερικανού ήρωα. Οπως το έθεσε ο Φλίπο στα σαράντα εκατομμύρια των εβδομαδιαίων αναγνωστών του People: «Ο απόλυτος λαϊκός ήρωας με τις μπότες του μηχανόβιου, τα στενά τζιν, τη μαντίλα στο μέτωπο και μια κοντομάνικη αθλητική μπλούζα με μανίκια γυρισμένα για να φαίνονται φουσκωτοί και λαμπεροί οι δικέφαλοί του».
Σε μια χρονιά προεδρικών εκλογών όπου μεσουρανούσαν οι ντελικάτες διαφημίσεις τύπου «Ξημερώνει στην Αμερική» προωθώντας την επανεκλογή του Ρόναλντ Ρίγκαν, το κρυφό νόημα της αστερόεσσας στη δημοφιλή εικόνα του Μπρους λειτούργησε σαν μεγάλο δόλωμα για πολιτικούς ελιγμούς και χειρισμούς. Το πρώτο κυματάκι εμφανίστηκε στο προφίλ του People όταν ο Φλίπο περιέγραψε το ομώνυμο τραγούδι του Born in the U.S.A. ως έναν ύμνο περηφάνιας με τη φωνή ενός βετεράνου κατεστραμμένου από τον πόλεμο του Βιετνάμ που υπομένει καρτερικά «κάθε άδικη μεταχείριση που μπορείς να φανταστείς, αλλά παραμένει ένας 'ψύχραιμος μπαμπάς που ροκάρει’». Πώς ένας καλλιεργημένος μουσικός δημοσιογράφος όπως ο Φλίπο κατάφερε να ακούσει την οργή αυτού του τραγουδιού και να σκεφτεί ότι ο τελικός, κτηνώδης βρυχηθμός του αφηγητή ήταν κάτι άλλο πέρα από πικρή ειρωνεία είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Αλλά το χειρότερο δεν είχε ακόμα συμβεί.
Η κατάσταση έγινε ακόμα πιο πολύπλοκη μια εβδομάδα αργότερα, όταν ο Ρίγκαν έκανε μια προεκλογική στάση στο Χάμοντον του Νιου Τζέρσεϊ και κέρδισε τον κόσμο στο νότιο Τζέρσεϊ δηλώνοντας πως «το μέλλον της Αμερικής βρίσκεται στα χιλιάδες όνειρα που έχετε στην καρδιά σας· βρίσκεται στο μήνυμα ελπίδας των τραγουδιών ενός άντρα που τόσοι πολλοί νέοι Αμερικανοί θαυμάζουν: του Μπρους Σπρίνγκστιν, που είναι γνήσιο τέκνο του Νιου Τζέρσεϊ. Και η δική μου δουλειά είναι να σας βοηθήσω να πραγματοποιήσετε αυτά τα όνειρα». Και να τα μπαλόνια, να τα χειροκροτήματα, να το σύνθημα για να ξεκινήσει η προεδρική πομπή αυτοκινήτων για το Air Force One κι από κει να πάνε κατευθείαν στον επόμενο σταθμό της προεκλογικής περιοδείας. «Εβγαζε φωτογραφίες με κόκκινα, λευκά και μπλε μπαλόνια, ενώ ανέφερε το όνομά μου», λέει ο Μπρους. «Ημουν μέρος της λίστας με τα ψώνια που χρειαζόταν για να μαγειρέψει τις ειδήσεις των έξι. Δεν ήθελα όμως να είμαι μέρος της λίστας, καταλαβαίνεις;».
Πηγαίνοντας προς τον επόμενο σταθμό της περιοδείας στο Πίτσμπουργκ, ο Μπρους κι ο Λαντάου συμφώνησαν πως έπρεπε να πει κάτι για να εμποδίσει το εγχείρημα του Ρίγκαν να κατοχυρώσει πνευματική συγγένεια. Μετά τα πρώτα πέντε τραγούδια, ο Μπρους πήγε κοντά στο μικρόφωνο με την ακουστική κιθάρα στο χέρι και είπε ότι ο πρόεδρος τις προάλλες αναφέρθηκε σε αυτόν. «Ξέρεις, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι ο αγαπημένος του δίσκος μου», είπε. «Δε νομίζω να είναι το Nebraska. Δε νομίζω ότι θα άκουγε κάτι τέτοιο». Υστερα συνέχισε με μια έντονη εκτέλεση του «Johnny 99″, της ιστορίας ενός άνεργου εργάτη σε αυτοκινητοβιομηχανία που κορυφώνεται σ' ένα φονικό λουτρό αίματος. Μιλώντας για τα μνημεία πολέμου που είχε δει στην Ουάσινγκτον και τα άλλα που έβλεπε καθώς μεγάλωνε στο Φρίχολντ, ο Μπρους φρόντισε να μην αναφέρει ονομαστικά τον Ρίγκαν, αλλά και πάλι τράβηξε μια σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του προέδρου και των δικών του προοδευτικών ιδανικών. «Είναι μακρύς ο δρόμος ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που αντιπροσωπεύει υποτίθεται όλο το λαό και στη φάση όπου… πολλά πράγματα αφαιρούνται από πολλούς ανθρώπους, ενώ δε θα έπρεπε», είπε. «Μερικές φορές είναι δύσκολο να θυμάσαι πως αυτή εδώ η χώρα ανήκει σ’ εμάς. Πως αυτή εδώ είναι η πατρίδα μας»».
