Ο σκηνοθέτης του «Σπιρτόκουτου» έγινε πιο απλός και σαφής, στηρίχτηκε σε μια γερή ελληνο-γερμανική παραγωγή και κατέκτησε το διαγωνιστικό τμήμα του μεγάλου φεστιβάλ με το αγαπημένο του θέμα, τον υπόκοσμο
Της Βένας Γεωργακοπούλου
Ο «Στράτος» σε χαρακτηριστική σκηνή
Τριγυρισμένος από μαφιόζους, δολοφόνους, πρεζέμπορους, Ανθρώπους του Σκότους, αλλά και μερικούς μικροαστούς με μια δόση σκοταδιού, ο Γιάννης Οικονομίδης ήταν πανευτυχής το μεσημέρι της Παρασκευής. Κι εκείνοι το ίδιο. Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί της ταινίας που θα εκπροσωπήσει τη χώρα μας στο Φεστιβάλ Βερολίνου, πρώτη φορά μετά το 2004 και το «Λιβάδι που δακρύζει» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μαζεύτηκαν και άνοιξαν τα χαρτιά τους μπροστά στους δημοσιογράφους. Μοιράστηκαν τη χαρά τους. Προσπάθησαν και να εξηγήσουν γιατί το «Μικρό Ψάρι» (ή στα αγγλικά απλώς «Stratos» από το όνομα του κεντρικού ήρωα) κέρδισε ήδη μια τόσο μεγάλη διάκριση, όπως είναι η συμμετοχή στο διαγωνιστικό της 64ης Μπερλινάλε (6-16 Φεβρουαρίου 2014).
Λίγα λόγια μόνο για την υπόθεση (ο Στράτος, ένας επαγγελματίας δολοφόνος, αποφασίζει να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς) και φύγαμε.
«Είναι η πιο ανοιχτή, η πιο σαφής και αυστηρή δραματουργικά ταινία μου, με καθαρούς χαρακτήρες και πλοκή», δήλωσε ο Γ. Οικονομίδης. «Η παραγωγή τη διαφημίζει σαν μια “ατμοσφαιρική γκανγκστερική περιπέτεια”, αλλά εγώ θα πρόσθετα ότι είναι και η εσωτερική περιπέτεια ενός ανθρώπου, του Στράτου. Εχει, επίσης, φως και χρώμα, σαν ένα μεσογειακό νουάρ. Ηθελα, δηλαδή, χωρίς να κάνω παραχωρήσεις, να γυρίσω μια ταινία διασκεδαστική, να μπορεί το κοινό να ταξιδέψει μαζί της». Και δεν δίστασε να παραδεχτεί πόσα χρωστάει στους Ελληνες και Γερμανούς συμπαραγωγούς, αλλά και στους ηθοποιούς του, ακόμα και για το καθαρά καλλιτεχνικό μέρος της δουλειάς του. «Συνδημιουργούς» τους αποκάλεσε. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χρήστος Κωνσταντακόπουλος της Faliro House Productions, αλλά και ο πρωταγωνιστής του, ο Βαγγέλης Μουρίκης, συνυπογράφουν το σενάριο.
Αυτόν τον «άλλο Οικονομίδη», τον διαφορετικό από τις προηγούμενες ταινίες του, επιβεβαίωσε και ο Μουρίκης, που στην τρίτη συνεργασία μαζί του κρατάει σχεδόν όλο το «Μικρό Ψάρι» στους ώμους του. Γύρω του ένα καστ με γνωστά ονόματα (Γιάννης Τσορτέκης, Γιάννης Αναστασάκης, Μαρία Καλλιμάνη, Ομηρος Πουλάκης), αλλά και ερασιτέχνες και εκπλήξεις. Κυρίως η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, που για να κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση ως Τζενούλα, σύζυγος τοκογλύφου και ανθρώπου της νύχτας, πέρασε από οντισιόν, έμαθε και να βρίζει.
«Δεν είχα ποτέ μου βρίσει. Στήθηκα, λοιπόν, μπροστά στον καθρέφτη και άρχισα να δοκιμάζω διάφορα μπινελίκια, καριόλα και τέτοια… Μ' άκουσε ο γιος μου και ταράχτηκε. “Πήρες τίποτα, μαμά;”, με ρώτησε. “Οχι, παιδί μου, πρόβα κάνω”». Η Σόνια Θεοδωρίδου έλαμπε στη συνέντευξη Τύπου. «Χρωστάω στον Γιάννη το πιο όμορφο ταξίδι που έκανα τα τελευταία δέκα χρόνια», είπε. «Δοκίμασε τα όριά μου, μου άνοιξε ένα δρόμο που εγώ ήξερα ότι είχα μέσα μου, αλλά κανένας άλλος δεν το είχε καταφέρει», είπε. Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν για τον σκιτσογράφο στην «Εφ.Συν.» Πέτρο Ζερβό, που παίζει τον καλύτερο φίλο του Μουρίκη, δεύτερο μεγαλύτερο ρόλο της ταινίας, αλλά και για τη δημοσιογράφο Πόπη Τσαπανίδου, που βρέθηκε να κάνει μια μαφιόζα, επειδή έχει «χαρακτήρα», όπως εξήγησε ο σκηνοθέτης. Ακόμα και η Βίκυ Παπαδοπούλου, ανερχόμενη ηθοποιός με αρκετή πείρα, που, όχι, αυτή δεν ανήκει στον υπόκοσμο, μια απλή γειτόνισσα του εκτελεστή Στράτου σε «ήσυχη, μικροαστική γειτονιά» είναι, πέρασε από πολύτιμη διαδικασία αλλαγής. «Εγινα ξανθιά, έμαθα πολεμικές τέχνες και έβγαλα από πάνω μου -πάντα ήθελα να το κάνω- την ιδέα της ωραίας γκόμενας», είπε.
Η «ισχυρή ελληνική ομάδα παραγωγής» ήταν παρούσα. Η Ειρήνη Σουγανίδου της Feelgood, που έχει αναλάβει και τη διανομή σε Ελλάδα και Κύπρο, τόνισε ότι «πίσω από το πρότζεκτ υπήρχε πάντα μια διάθεση επικοινωνίας με το κοινό, εδώ και στο εξωτερικό». Τίποτα, τελικά, δεν είναι τυχαίο. Για να φτάσει στην Μπερλινάλε ένας σημαντικός σκηνοθέτης με τόσο ισχυρή άποψη και προσωπικότητα, όπως είναι ο Γιάννης Οικονομίδης, ίσως να μην αρκούσε η δική του αλλαγή, αυτή η «ωρίμανση», που ανέφερε ο Μουρίκης ή η «λαϊκότητα, που πιάνει όλους τους θεατές, από 15 μέχρι 105», όπως είπε ο Γιώργος Γιαννόπουλος. Ισως να ήταν απολύτως απαραίτητη και «η αίσθηση ότι ο παραγωγός δεν είναι εχθρός και εξουσία, αλλά μέλος της παρέας», όπως είπε ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
