Βασίλης Χριστόπουλος:

 

η ΚΟΑ των ονείρων μας

 

Δεν είναι μόνο η η αθρόα προσέλευση κοινού που έδειξε ότι η τόλμη της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών βρήκε αποδέκτες. Δεν είναι οι μετακλήσεις ξένων καλλιτεχνών – η μία πιο ενδιαφέρουσα από την άλλη. Δεν είναι οι εξαιρετικές εντυπώσεις από τις συναυλίες. Δεν είναι οι δράσεις τους σε σχολεία και επαρχία. Δεν είναι καν τα ερμηνευτικά τους ανοίγματα και οι εύστοχες επιλογές ρεπερτορίου. Είναι όλα μαζί που αποδεικνύουν πως το καλλιτεχνικό έργο του Βασίλη Χριστόπουλου στο τιμόνι της ΚΟΑ χάρισε στη χώρα την πρώτη τη τάξει ορχήστρα που της αξίζει. Παρακάμπτοντας την κρατική αμέλεια, τη μειωμένη χρηματοδότηση και την έλλειψη ενδιαφέροντος για τις πολλαπλές θέσεις στην ορχήστρα που χηρεύουν…

 

 

……………………………………….

 

 

Γιώργος Λούκος: ο θαυματοποιός

 

Θα παραμείνει ή θα αντικατασταθεί; Ο καιρός περνούσε, το ερώτημα έμενε αναπάντητο από τον τέως υπουργό Πολιτισμού Κώστα Τζαβάρα (αν θυμάστε), ενώ ο Γιώργος Λούκος μετεωριζόταν στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών, άπρακτος και ανήμπορος να κάνει τη δουλειά του, να κλείσει δηλαδή το πρόγραμμα. Κι όταν αποφάσισαν ότι ναι, είναι αναντικατάστατος, μας είχε αγγίξει η άνοιξη. Και τότε εκείνος σε χρόνο-ρεκόρ δημιούργησε ένα αξιοπρεπέστατο πρόγραμμα, με κάποιες μάλιστα ξένες παραστάσεις εξαιρετικές. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ» όπως είπε και ο ίδιος.

 

…………………………………………

 

 

Χρ. Β. Κωνσταντακόπουλος:

 

ένας σεμνός μαικήνας

 

Ούτε για τη «Μοντ» δεν ανοίγει το στοματάκι του ο άρχων της Faliro House Productions. Από φωτογραφίες του; Μία μόνο κυκλοφορεί, αλλά θα σας γελάσουμε, εμείς ούτε θα τον γνωρίζαμε αν τον βλέπαμε στον δρόμο. Aκριβοθώρητος και σεμνός μέχρι υπερβολής είναι ο επιχειρηματίας με τη μεγάλη οικονομική επιφάνεια (αν σας λέει κάτι το ξενοδοχείο Costa Navarino, δικό του είναι) που, εκτός από όλες αυτές τις καλές ελληνικές ταινίες που στηρίζει τα τελευταία χρόνια, βάλθηκε να μας τρελάνει. Εφερε στη Μεσσηνία τον Ιθαν Χοκ και τη Ζιλί Ντελπί για το «Πριν τα μεσάνυχτα» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.

 

………………………………………..

 

 

Εθνικό Κέντρο Βιβλίου:

 

το εξαέρωσαν

 

Εν μιά νυκτί και με συνοπτικές διαδικασίες ο Κ. Τζαβάρας το κατάργησε αφήνοντας στον αέρα όχι μόνο τους εργαζομένους του, αλλά και την ηλεκτρονική βάση εκδόσεων biblionet, το πρόγραμμα «Φιλαναγνωσία» για τα σχολεία, την εκπροσώπησή μας σε διεθνείς εκθέσεις, κ.λπ. Νέα ήθη και στην πολιτική για το βιβλίο.

 

……………………………………….

 

 

Κέντρο Πολιτισμού Iδρυμα Σταύρος Νιάρχος:

 

έργο-υπόδειγμα

 

Να κι ένα εργοτάξιο που δουλεύει χωρίς χρονοτριβή: η νέα Εθνική Λυρική Σκηνή, η νέα Εθνική Βιβλιοθήκη και το Πάρκο του Κέντρου Πολιτισμού «Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος». Μια πρώτη γεύση πήραμε από το Κέντρο Επισκεπτών που δημιουργήθηκε έξω από το εργοτάξιο στο Φαληρικό Δέλτα, έπειτα από διαγωνισμό όπου βραβεύτηκαν δύο νέοι φοιτητές αρχιτεκτονικής, ο Αγις-Παναγιώτης Μουρελάτος και ο Σπυρίδωνας Γιωτάκης. Κολλητά στο Πάρκο, παραδόθηκε εν τω μεταξύ και το Δημοτικό Πάρκο Αθλητισμού και Αναψυχής που υπογράφει ο Ρέντσο Πιάνο. Σε καιρό κρίσης, η προσφορά των μαικήνων είναι καθοριστική. Το επιβεβαιώνει η πλούσια δράση του Ιδρύματος Νιάρχου που μεταξύ άλλων «τρέχει» και το πρόγραμμα Future Library για τον εκσυγχρονισμό των δημόσιων βιβλιοθηκών, με σκοπό τη σύνδεσή τους με τη νέα Εθνική Βιβλιοθήκη. Και μην ξεχνάμε ότι επικεφαλής της όλης ιστορίας, ως διευθύνων σύμβουλος, τέθηκε ο Ιωάννης Τροχόπουλος, ο άνθρωπος που έκανε διεθνές φαινόμενο τη Βιβλιοθήκη της Βέροιας.

 

………………………………………..

 

 

Σωτήρης Χατζάκης:

 

επεισοδιακή μετακόμιση

 

Και εγένετο φως. Ο Σωτήρης Χατζάκης εγκατέλειψε το ΚΘΒΕ και διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, διάδοχος του Γιάννη Χουβαρδά, εν μέσω σφοδρής κριτικής . Αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί και να ανακοινώσει ρεπερτόριο… 21 έργων και άρχισαν τα παρατράγουδα. Ο πρόεδρος του Δ.Σ. Σταύρος Ξαρχάκος παραιτήθηκε διαφωνώντας με ονόματα συνεργατών προερχομένων από το εμπορικό θέατρο (Λαζόπουλος, Φιλιππίδης). Στη συνέχεια η σκηνογράφος Ελλη Παπαγεωργακοπούλου απείλησε να εγκαταλείψει τις δουλειές που της είχαν ανατεθεί επειδή λογοκρίθηκε. Και τέλος ο Δημήτρης Μαυρίκιος, το «καλό χαρτί» του ρεπερτορίου -μετά από ένα θρίλερ κωμικοτραγικών γεγονότων-, αναγκάστηκε να αποχαιρετήσει τη «Θεία κωμωδία» που θα σκηνοθετούσε. Θα γυρίσει ο τροχός;

 

………………………………………

 

 

Γιώργος Παπαλιός:

 

η οργή του ελληνικού σινεμά

 

Αποχώρησε τον Σεπτέμβριο από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, χωρίς μαντινάδες, αλλά με οργή και μια πρωτοφανή καταγγελία για τον υπουργό Πολιτισμού Πάνο Παναγιωτόπουλο, που επενέβη για να ενισχυθεί οικονομικά ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Επί εφτά ολόκληρα χρόνια ήταν το σύμβολο της κινηματογραφικής μας άνοιξης. Πόνταρε και στήριξε τους νέους σκηνοθέτες, που έπιναν νερό στο όνομά του, ακριβώς επειδή κάποτε είχε κάνει κάτι ανάλογο για τη γενιά του Αγγελόπουλου. Και έφερε, αυτός ο δραστήριος εφοπλιστής, έναν αέρα δημιουργικό και αντιγραφειοκρατικό σε έναν χώρο που είχε όλα τα κακά του Δημοσίου. Πόσο τον είχαν μισήσει οι συντεχνίες του.

 

…………………………………………

 

 

Εθνική Πινακοθήκη:

 

πώς τον λέν’ τον ποταμό

 

Εκλεισε τον Μάρτιο η Εθνική Πινακοθήκη για τις εργασίες επέκτασής της. Ωστόσο, μόλις μπήκε η μπουλντόζα ήρθε αντιμέτωπη με τα υπόγεια νερά του Ιλισού. Η τροποποίηση της στατικής μελέτης συνεπάγεται καθυστέρηση αυτού του μνημειώδους έργου, κόστους 45 εκατ. ευρώ, που πλέον αναμένεται να παραδοθεί εντός του 2016. Μέχρι τότε, μια γεύση από τα αριστουργήματα του μουσείου μπορείτε να πάρετε στην Εθνική Γλυπτοθήκη, στο Γουδή, όπου προσωρινά έχουν μετακομίσει.

 

…………………………………………

 

 

Rethink Athens:

 

για μια νέα Πανεπιστημίου

 

Πεζόδρομοι, δέντρα, κρεμαστοί κήποι και νερά… Εικόνες από το γνωστό τραγουδάκι του Φοίβου Δεληβοριά φέρνει η μελέτη του ολλανδικού αρχιτεκτονικού γραφείου Orka, που βραβεύτηκε στον διαγωνισμό «Rethink Athens» του Ιδρύματος Ωνάση. Η περίφημη βιοκλιματική ανάπλαση του άξονα της Πανεπιστημίου με στόχο μια όαση στο κέντρο της Αθήνας συνοδεύτηκε από θετικά σχόλια, αλλά και αρκετή γκρίνια τόσο για τον «ιδιωτικό διαγωνισμό» όσο και για το τελικό αποτέλεσμα. Το έργο, πάντως, ύψους 92 εκατ. ευρώ, που θα δημοπρατηθεί στις αρχές του έτους με συγχρηματοδότηση ευρωπαϊκών προγραμμάτων, έφερε στο προσκήνιο την ανάγκη αναβάθμισης των δημόσιων χώρων.

 

………………………………………..

 

 

Πέτρος Θέμελης:

 

αρχαιολόγος για το σήμερα

 

Μετά από 2.300 χρόνια σιωπής, το Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης δέχτηκε τους πρώτους θεατές του το πρώτο Σάββατο του Αυγούστου. Γεγονός διεθνούς επιπέδου, γιορτάστηκε με ένα γκαλά όπερας κι αποθεώθηκε ο αρχαιολόγος που βρίσκεται πίσω από την αναστήλωσή του. Ο Πέτρος Θέμελης το έφερε πόντο πόντο στην επιφάνεια. Επί των ημερών του συνεχίστηκαν οι ανασκαφές της αρχαίας Μεσσήνης αποκαλύπτοντας την καλύτερα σωζόμενη πόλη της ελληνιστικής περιόδου. Εκείνος, πάντως, δηλώνει «ένας απλός άνθρωπος που αγαπάει τη δουλειά του».

 

…………………………………………

 

 

Γιώργος Κουρουπός:

 

το μεγάλο στοίχημα

 

Σε μια εποχή που το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με την πλάτη στον τοίχο, αναζητούσε λύσεις για τη βιωσιμότητά του, έμοιαζε η πιο καίρια επιλογή για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Μετά από 22 χρόνια παρουσίας, ο Οργανισμός έχει ανάγκη τη σιγουριά και την ψυχραιμία του, τον ρεαλισμό και τις νέες του ιδέες, τις φιλοδοξίες και τις ανησυχίες του. Γιατί, όπως είπε κι ο ίδιος, «εγώ, που είμαι πιο παλιός, ξέρω καλά πώς ήταν το μουσικό τοπίο της χώρας πριν από την έλευση του Μεγάρου». Ας το θυμόμαστε κι εμείς κάπου κάπου.

 

………………………………………..

 

 

Ετος Καβάφη: στα μαχαίρια

 

«Είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία». Τουλάχιστον ένας στίχος έμεινε για να θυμόμαστε το Ετος Καβάφη. Μέρος της μεγάλης καμπάνιας του Ιδρύματος Ωνάση, κυκλοφόρησε στα βαμμένα κόκκινα αστικά λεωφορεία, προκαλώντας από δημόσιους διαπληκτισμούς περί «πολιτικής παρέμβασης» και απόψεις για την «ψιλοκομμένη ποίηση» μέχρι τρολάρισμα στο facebook. Αν μη τι άλλο, ο Καβάφης ζει και προκαλεί.

 

………………………………………

 

 

Μετρό Θεσσαλονίκης:

 

το Βυζάντιο στις ράγες

 

Είναι η ανακάλυψη που κάθε βυζαντινολόγος εύχεται να κάνει. Κι όμως το σύνολο των αρχαιοτήτων στον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη έχει διχάσει μια πόλη, ένα υπουργείο, έχει σταματήσει την ολοκλήρωση του μετρό, έχει φτάσει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κι έχει κάνει τον γύρο της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Η απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού να αποσπάσει τα ευρήματα για να εκτεθούν κάπου αλλού είναι για τους αρχαιολόγους ό,τι «πιο τρελό» έχουν ακούσει. Μαζί με τον Γιάννη Μπουτάρη και χιλιάδες υπέρμαχους δίνουν μάχη ώστε να διατηρηθούν και να αξιοποιηθούν στον τόπο τους. Η υπόθεση εκδικάζεται στις 15 Ιανουαρίου στο ΣτΕ. Για να δούμε.

 

…………………………………………

 

 

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης:

 

μια κρύο, μια ζέστη

 

Το «opening» του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης είναι το μεγάλο έργο που όλοι περιμένουμε. Να ανεβάσει τον πήχη της προσωπικής μας ευχαρίστησης και να μας βγάλει «ασπροπρόσωπους» προς τα έξω… Κι όμως, βγήκε για άλλη μια φορά εκτός χρονοδιαγραμμάτων. Ούτε το κτίριο παραδόθηκε το φθινόπωρο ούτε η λειτουργία του φαίνεται εφικτή την άνοιξη. Τι στοιχειώνει την ολοκλήρωσή του δεκατρία χρόνια; Κι είναι να απορεί κανείς με τη διαχείρισή του από το σύνολο της ηγεσίας της Μπουμπουλίνας κατά την τελευταία δεκαετία. Τόσο δύσκολο να «πάρει κάποιος επάνω του» τις αποφάσεις για ένα εθνικό έργο που έχει προχωρήσει στο 80% μπας και το δούμε τελειωμένο;