Λευτέρης Βογιατζής:
μας άφησε μόνους
Ο άνθρωπος που με τις παραστάσεις του άλλαξε την πορεία του ελληνικού θεάτρου, έφυγε από τη ζωή τη Μ. Πέμπτη, γεγονός που βάρυνε αμετάκλητα την ημέρα της Ανάστασης… Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός που θαυμάσαμε και αγαπήσαμε, δεν είναι πια ανάμεσά μας. Ιδιαίτερος, απαιτητικός, σχολαστικός αλλά και τρυφερός, απρόσμενος, γενναιόδωρος κυρίως όμως αφοσιωμένος στο θέατρο. Η απώλειά του, όσο κι αν μας είχε προϊδεάσει η αρρώστια του, είναι μεγάλη για τους συναδέλφους του, τους θεατρόφιλους, το κοινό, τους δημοσιογράφους, για όσους τον αγάπησαν προσωπικά και μέσα απ' τη δουλειά του.
………………………………………
Εκτορας Λυγίζος:
η ποίηση της κρίσης
Με τον παράδοξο τίτλο «Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού», ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης σάρωσε εκτός κι εκτός συνόρων: τρία βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (Καλύτερης ταινίας, Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, Α΄ Αντρικού ρόλου) και πλήθος διακρίσεις και συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ. Η ταινία, με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Γιάννη Παπαδόπουλο, γυρίστηκε με τις αρχές μιας κολεκτίβας, καθώς οι περισσότεροι δούλεψαν αφιλοκερδώς. Κι έφτασε να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην κατηγορία Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας των Οσκαρ, όπου και πάλι δεν στηρίχτηκε οικονομικά από την πολιτεία. Ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο όμως, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις κι άνοιξε συζητήσεις για τη μοντέρνα γραφή της. Κυρίως, όμως, για την ιδιαίτερη ματιά και την ευαισθησία του δημιουργού της.
……………………………………….
Γιάννης Χουβαρδάς:
μεταμόρφωσε το Εθνικό
Με μια σπουδαία τελευταία παράσταση, «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» του Ευγένιου Ο' Νιλ, ολοκληρώνοντας μια γόνιμη θητεία έξι ετών και αφήνοντας το ταμείο με θετικό πρόσημο, αποχώρησε από τη διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου. Και παρά τη σκληρή κριτική που δέχτηκε -ειδικά την πρώτη τριετία- τις γκρίνιες, την αδυναμία συνεννόησης με την πολιτική ηγεσία και τις οικονομικές δυσκολίες, ο Γιάννης Χουβαρδάς τα κατάφερε. Κατέκτησε τον τίτλο του ανθρώπου που ανανέωσε πραγματικά τον οργανισμό, αφήνοντας ισχυρό, ανεξίτηλο το στίγμα του. Δεν εκπόνησε μόνο ένα ενδιαφέρον, πλουραλιστικό ρεπερτόριο γεμίζοντας τις αίθουσες, αλλά εκτίναξε και τη φήμη του Εθνικού εκτός Ελλάδος.
…………………………………………
Τζιμ Τζάρμους:
ο Θεσσαλονικιός
Με την έμφυτη απλότητα, το καλλιεργημένο πνεύμα, την ανεξάρτητη καρδιά, τα πυκνά λευκά μαλλιά του, ο Τζιμ Τζάρμους ήταν «ο απόλυτος ένας» του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ναι, ο «πάπας» του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά ήρθε πρώτη φορά στη χώρα τον Νοέμβριο. Κι ας είναι γνωστό ότι δεν ταξιδεύει εύκολα κι αντιπαθεί τα αφιερώματα των φεστιβάλ. Το πολυπόθητο «ναι» το είπε αφενός λόγω της γνωριμίας του με τον Δημήτρη Εϊπίδη και αφετέρου λόγω του Ελληνα συμπαραγωγού της τελευταίας ταινίας του, «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», Χρήστου Κωνσταντακόπουλου.
……………………………………….
Λεωνίδας Καβάκος: πάει για Γκράμι
Οταν λέμε ότι «η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται», εννοούμε ακριβώς αυτό: ο διεθνούς φήμης βιολονίστας στην πρώτη του κιόλας συνεργασία με τον κολοσσό της κλασικής Decca εξασφάλισε μια υποψηφιότητα για βραβείο Γκράμι. Το άλμπουμ του με τις «Σονάτες για βιολί του Μπετόβεν» είναι υποψήφιο στην κατηγορία καλύτερης ερμηνείας μουσικής δωματίου – μικρού συνόλου. Στις 26 Ιανουαρίου, που θα γίνει στο Λος Αντζελες η απονομή, θα ξέρουμε αν θα γιορτάσουμε μαζί του. Αν και στην περίπτωσή του, ένα Γκράμι είναι λίγο μπροστά στην καλλιτεχνική του αξία.
……………………………………….
Ρόμπερτ Ουίλσον: Διπλός και ανυπέρβλητος
Τελικά ο Τεξανός σκηνοθέτης Μπομπ Ουίλσον… ευεργέτησε το ελληνικό θέατρο με δυο σπουδαίες παραστάσεις. Εκτός από την «Οδύσσεια» που σκηνοθέτησε για το Εθνικό Θέατρο -και βραβεύτηκε πρόσφατα στο Μιλάνο ως καλύτερη ξένη παράσταση- μας έφερε μέσω του Φεστιβάλ Αθηνών στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το αριστούργημα «The Old Woman» με πρωταγωνιστές δυο εκπληκτικούς καλλιτέχνες που μάγεψαν κυριολεκτικά το κοινό: τους Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και Γουίλαμ Νταφόε. Θέλουμε κι άλλο…
…………………………………………
Mistero Buffo:
η υποκριτική είναι θρησκεία
Χωρίς σκηνικά, χωρίς κοστούμια, χωρίς φωτισμούς. Μια παράσταση στηριγμένη μόνο στην δεξιοτεχνία των ηθοποιών. Ο Θωμάς Μοσχόπουλος βασίστηκε στο καυστικά σατιρικό σπονδυλωτό έργο «Mistero Buffo» του Ιταλού νομπελίστα Ντάριο Φο. Οι Αννα Καλαϊτζίδου, Αννα Μάσχα, Κώστας Μπερικόπουλος, Αργύρης Ξάφης, Θάνος Τοκάκης, Γιώργος Χρυσοστόμου, Μανώλης Μαυροματάκης αφηγούνται μοναδικά ιστορίες για γέλια και για κλάματα, για θαύματα, εσταυρωμένους, λωποδύτες και Μαντόνες. Και, ναι, ο Θεός ήταν μαζί τους…
………………………………………..
Πάτι Σμιθ: Ηρώδειο has the power
Δεν ήταν η πρώτη συναυλία της στην Ελλάδα, έχει παίξει αρκετές φορές, ήταν η πρώτη της όμως στο Ηρώδειο. Την είδαμε τον Ιούνιο, καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθηνών. «Είναι απίστευτο να βρισκόμαστε αυτή τη φωτεινή νύχτα εδώ, σε αυτό τον χώρο με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Υπάρχει τόση νέα ενέργεια και υπέροχη ιστορία σε αυτό το μέρος, όπου τραγούδησαν η Μαρία Κάλλας και ο Παβαρότι. Είμαι τόσο ευτυχισμένη» είπε, έχοντας πλήρη συναίσθηση του χώρου στον οποίο βρισκόταν. Αλλά και της κατάστασης στην Ελλάδα: «Μπορεί να μην κερδίζουμε πάντα τις μάχες, αλλά πρέπει να συνεχίζουμε τον αγώνα. Υπάρχουν δυσκολίες στη χώρα σας, αλλά βοηθώντας ο ένας τον άλλον, ανταλλάσσετε ενέργεια, που σας κάνει δυνατούς» είπε στο κατάμεστο από κόσμο αρχαίο ωδείο. Και αμέσως μετά έπαιξε το «People have the power», ήτοι «Ο λαός έχει τη δύναμη».
…………………………………………
Χαρούλης etc:
ελληνικό τραγούδι με απίλ
Δεν είναι πια μικροί σε ηλικία, αν και παραμένουν ακόμα νέοι. Αλλά πλέον είναι καθιερωμένοι. Το 2013 μοιάζει σαν το έτος μέσα στο οποίο πέρασαν σε άλλο επίπεδο. Γιάννης Χαρούλης, Νατάσσα Μποφίλιου, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Κωστής Μαραβέγιας, Μαριέττα Φαφούτη. Ολοι τους με μεγάλη επιτυχία, ο καθένας στον χώρο του. Sold out όπου εμφανίζονται, μοναδικά, παραδείγματος χάριν, τα δύο συνεχόμενα live του Χαρούλη στον Λυκαβηττό το καλοκαίρι, με 7 χιλιάδες κόσμο το κάθε βράδυ.
……………………………………….
Spotify: η δισκοθήκη του μέλλοντος
Από τον Σεπτέμβριο άλλαξε ο τρόπος με τον οποίον ακούμε μουσική. Ηρθε κι εδώ το Spotify, η παγκόσμια πλατφόρμα ακρόασης της μουσικής. Τίποτε δεν είναι ίδιο πια. Η μουσική έγινε προσβάσιμη απ' όλους. Πανεύκολα, μέσω υπολογιστή. Τέλος οι απέραντες δισκοθήκες με την κοπιαστική ταξινόμηση των άλμπουμ, τέλος τα cd και οι δίσκοι, αρκεί μία μικρή μηνιαία συνδρομή των 4 ή των 7 ευρώ και είσαι καλυμμένος. Αν είναι το ίδιο γοητευτικό το Spotify με την ακρόαση ενός κανονικού cd και όσα συνεπάγεται αυτό (εξώφυλλο, στίχοι, artwork κ.ο.κ.); Οχι, αλλά στη σημερινή εποχή η γοητεία έχει υποχωρήσει μπροστά στην τεχνολογία.
…………………………………………
Διονύσης Σαββόπουλος:
σε ρόλο Αριστοφάνη
Εστησε στην Επίδαυρο ένα πολύχρωμο και φασαριόζικο σκηνικό και με μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα μουσικών κι ηθοποιών (Μουτούση, Λούλης, Κουρής, Παπαδημητρίου) μίλησε για τον «Πλούτο». Τον Αριστοφανικό αλλά και τον σύγχρονο. Της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και τον σημερινό, της αρπαχτής. Κρατάμε το «Μέρες καλύτερες θα ’ρθουν/ το λέει το ένστικτό μου…». Τραγουδιστικός επίλογος της παράστασης και ευχή.
