Του Πέτρου Μανταίου

Δεν είναι βέβαια για χρονιάρες μέρες ο σημερινός μας τίτλος. Αλλά και δεν ξέρω, εάν συμβαδίζει κανείς και συμπάσχει με όσα συμβαίνουν στη χώρα και στον κόσμο, αν μπορεί να μιλάει, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, για χρονιάρες μέρες. Και εν πάση περιπτώσει, το να πιστεύει κανείς στον Θεό είναι δικαίωμά του. Οπως είναι, νομίζω, δικαίωμα του καθενός και να μην πιστεύει. Αλλά όταν ο Θεός, όπως συμβαίνει στην περίπτωσή μας, επικουρείται από τον στρατό και την αστυνομία, τότε… ο Θεός να βάλει το χέρι του.

Προσωπικά, ουδέποτε συμπάθησα τα τριαδικά σχήματα∙ είτε άγιες τριάδες ήταν είτε τριαδικοί συνωμοτικοί πυρήνες. Αν ένιωθα ασφαλής, μου έφερναν γέλιο. Αν ήμουν στις μαύρες μου, μου προκαλούσαν τρόμο∙ για σκέψου, αναρωτιόμουν, και άγιες τριάδες να υπάρχουν, που να σε κρίνουν κατά τα έργα σου και, αναλόγως, να σε βαθμολογούν (εν ζωή ή μετά θάνατον), αλλά και να ευοδωθούν οι σκοποί τριαδικών συνωμοτικών πυρήνων, να σε κάνουν με το στανιό ευτυχισμένο μέλος κοινωνίας άσηπτης, αποστειρωμένης με μέλλον… εγγυημένο.

Γι’ αυτό, από νέος αριστερός, όταν άρχισα να καταλαβαίνω πέντε πράγματα, έβαζα πάνω από την Αριστερά τη δημοκρατία με τα όποια κουσούρια της, κι ας έβαζαν, φίλοι και σύντροφοι, διάφορα πρόσημα σ’ αυτή τη δημοκρατία, και την ονόμαζαν αστική ή ταξική ή αστικοφιλελεύθερη… έτσι που να φτηναίνει στα μάτια μου.

Κράτησα κι εγώ μέσα μου τη δημοκρατία που μου αρέσει και όπως μου αρέσει. Ετσι δεν μπήκα –και ελπίζω, δεν θα μπω ποτέ– στα… τριαδικά διλήμματα των λογής δικτατόρων, είτε πατρίς-θρησκεία-οικογένεια λέγονται αυτά είτε… πίστη σε Θεό-στρατό-αστυνομία, όπως ζήτησε από τους Αιγύπτιους την Πέμπτη ο κοσμικός δικτάτορας, αρχηγός στρατού, που ανέτρεψε (εγκαθιστάμενος πρόεδρος διά των όπλων) τον θρησκευτικό δικτάτορα (αιρετός πρόεδρος αυτός!), μιας χώρας ιστορικής που έχει πλέον να «διαλέξει» μεταξύ δύο δικτατοριών…