Χωρίς τον κινηματογράφο το όνομά του θα ήταν γνωστό μόνο στους συμπατριώτες του και στους φίλους της κλασικής μουσικής. Ο Πολωνός, όμως, συνθέτης Βόιτσεκ Κίλαρ, που πέθανε την Κυριακή στο Κατοβίτσε σε ηλικία 81 χρόνων, είχε την τύχη τα απλά μοτίβα του και το ρομαντικό αίσθημα της μουσικής του να γίνουν ανάρπαστα από κορυφαίους σκηνοθέτες, με αποτέλεσμα να γράψει το σάουντρακ σε πάνω από 130 ταινίες. Εκείνος που κυρίως τον ανέδειξε ήταν ο επίσης Πολωνός Ρόμαν Πολάνσκι: «Ο θάνατος και η κόρη» το 1994, «Η ένατη πύλη» το 1999 και «Ο πιανίστας» το 2002, που του χάρισε και μια υποψηφιότητα για BAFTA.

Oταν τον ρωτούσαν με ποια κριτήρια αποδεχόταν τις προτάσεις, απαντούσε: «Το όνομα του σκηνοθέτη, η αμοιβή και το σενάριο». Ετσι συνεργάστηκε με κορυφαία ονόματα. Τον Φράνσις Φορντ Κόπολα στον «Δράκουλα» («πώς γράφεται μια τέτοια μουσική;», τον ρώτησε κι αυτός απάντησε, «πρέπει να ζεις στο Κατοβίτσε»), την Τζέιν Κάμπιον στο «Πορτρέτο μιας κυρίας» με τη Νικόλ Κίντμαν, αλλά και με τους Κριστόφ Κισλόφσκι, Αντρέι Βάιντα, Κριστόφ Ζανούσι. Ο Ζανούσι, μάλιστα, γύρισε κι ένα ντοκιμαντέρ για τον Κίλαρ.

Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στην Πολωνία, εμπνεύστηκε από τη δουλειά των Ντεμπισί, Ραβέλ αλλά και του συμπατριώτη του Κάρολ Σιμανόφσκι, την πολωνική παραδοσιακή μουσική και τη μουσική της Καθολικής Εκκλησίας. Οι συνθέσεις του έχουν μεγάλο εύρος: από αβαντ-γκάρντ μέχρι χορωδιακά κομμάτια. Κάποτε είχε πει: «Θα ’θελα να με θυμούνται σαν έναν καλό άνθρωπο, που έφερε λίγη ευτυχία, ελπίδα και σκέψη στη ζωή και τον κόσμο, ίσως και λίγη πίστη».