Της Αλλοπάρ*

Το χειρότερο απ΄ όλα τα παραπτώματα του τρισάθλιου Μιχάλη Λιάπη, κυρίες και κύριοι, είναι για μένα αυτό για το οποίο δεν θα δικαστεί και δεν θα υποστεί καμία συνέπεια: ο αριθμός (4000) των πινακίδων του. Για την απόκτηση του οποίου, ο τότε υπουργός Μεταφορών πήρε συνειδητά μέρος στην «κομπίνα των πινακίδων» που έχουν στήσει, χρόνια τώρα, κάποιοι υπάλληλοι του υπουργείου με κάποιους εμπόρους πολυτελών αυτοκινήτων.

Η κομπίνα έχει ως εξής: Οταν ένας ιδιώτης αγοράσει ένα ακριβό αυτοκίνητο, ο έμπορος (ή ένας υπάλληλός του) τον ρωτάει αν ενδιαφέρεται για έναν «καλό αριθμό». Κι αν ο ιδιώτης πει «ναι», τότε πληρώνει κάτι παραπάνω και εξασφαλίζει πινακίδες με αριθμούς π.χ. 1000, 2222, 4004 κ.λπ. (Το ξέρω εκ πείρας: κάποτε είχα αγοράσει ένα κάπως ακριβό αυτοκίνητο και μου είχε γίνει η σχετική πρόταση.)

Πώς ακριβώς γίνεται η κομπίνα; Οι υπάλληλοι του υπουργείου, που είναι αρμόδιοι για τη χορήγηση των πινακίδων κυκλοφορίας, πρέπει κανονικά να δίνουν τις πινακίδες με σειρά προτεραιότητας. Δεν το κάνουν όλοι όμως. Αντίθετα, κάποιοι απ΄ αυτούς κρατάνε στην άκρη τις «καλές πινακίδες», με τους «ωραίους» και στρογγυλούς αριθμούς, τις οποίες και πουλάνε. Βλέπετε, εκτός του Λιάπη, υπάρχουν, υπήρχαν και θα υπάρχουν κι άλλοι ματαιόδοξοι, που θέλουν να ξεχωρίζουν απ΄ τους κοινούς θνητούς με κάθε τρόπο -ακόμα και στις πινακίδες του Ι.Χ. τους! Και δεν τους νοιάζει να πληρώσουν κάτι παραπάνω γι΄ αυτό. Αλλωστε, όταν δίνουν π.χ. 100.000 ευρώ για ένα θηριώδες και πολυτελέστατο «τζιπ», τι ψυχή έχουν τα 100 ή 200 και 500 ευρώ για μια ωραία πινακίδα;

Τα χρήματα αυτά -το «κάτι παραπάνω»- μοιράζονται μεταξύ του κακού υπαλλήλου, του έμπορου αυτοκινήτων και του κακού δημόσιου υπαλλήλου, του αρμόδιου για τη χορήγηση πινακίδων. Δεν ξέρω, ίσως να παίρνει κάτι και κάνας προϊστάμενος, για να αφήνει να δουλεύει απρόσκοπτα το παραμάγαζο. Βλέπετε, λαμόγια υπάρχουν παντού.

Την κομπίνα αυτή -χυδαία για τον αγοραστή του Ι.Χ. και εξευτελιστική για κάθε δημόσιο υπάλληλο- ευλόγησε ο ίδιος ο υπουργός, βάζοντας την πινακίδα με αριθμό 4000 στο πανάκριβο Ι.Χ. του. Ασφαλώς ήξερε πολύ καλά ότι δεν του έπεσε τυχαία αυτός ο αριθμός. Ασφαλώς και δεν θα πλήρωσε -αυτός- «κάτι παραπάνω» για να τον αποκτήσει. Ηξερε πολύ καλά, όμως, ότι ζητώντας -ή αποδεχόμενος- έναν «καλό αριθμό», έπαιρνε μέρος στην κομπίνα και έτσι έδινε συγχωροχάρτι στους κομπιναδόρους του υπουργείου του. Πώς θα μπορούσε, μετά απ΄ αυτό, να ελέγξει τους υφισταμένους του γι΄ αυτήν ή γι΄ άλλες κομπίνες, όταν ο ίδιος τους είχε κλείσει πονηρά το μάτι;

Θα μου πείτε: Σιγά μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Κι όμως, αυτή η ψιλοκομπίνα δείχνει ακριβώς την αρρωστημένη νοοτροπία κάποιων πολιτικών. Που πιστεύουν ότι οι νόμοι είναι για το πόπολο και όχι γι΄ αυτούς, που είναι, λόγω δήθεν αξιώματος ή ονόματος, υπεράνω των νόμων. Η συνέχεια είναι απόλυτα λογική: ο υπουργός δέχεται δώρα απ΄ τη Siemens -με την οποία κλείνει τεράστιες συμφωνίες- δεν ασφαλίζει το Ι.Χ. του και του βάζει πλαστές πινακίδες. Βλέπετε, η παραβατική συμπεριφορά εκδηλώνεται παντού, στα μικρά και στα μεγάλα.

* Η Αλλοπάρ είναι σκύλα, πανέμορφη αρχηγίνα αγέλης και πολύ παρατηρητική: όσες φορές βρέθηκε στην Κηφισίας κατά τις 10-11 το πρωί, εντυπωσιάστηκε με τα πόσα πολλά πολυτελή «τζιπ» κατέβαιναν προς Αθήνα, έχοντας, τα περισσότερα, «στρογγυλούς» αριθμούς πινακίδων. Προφανώς από περίεργη σύμπτωση…