Μύθοι που επανεμφανίστηκαν, ανερχόμενοι που έδειξαν τα δόντια τους και ναι, ήταν μια καλή χρονιά. Οσο για το +1 του τίτλου αναφέρεται στα «σκαθάρια»

Της Μαρίνας Κουβέλη

Στα πολλά που θέλουμε να ξεχάσουμε για πάντα από το 2013, η μουσική έχει το μικρότερο μερίδιο. Γιατί, παρά τα απανωτά απειλητικά μηνύματα που εκπέμπει η μουσική βιομηχανία, τους τελευταίους 12 μήνες κυκλοφόρησαν πολλοί και καλοί δίσκοι. Θριαμβευτικές επιστροφές, ντεμπούτα που μας ιντρίγκαραν, δίσκοι που επιβεβαίωσαν την ωριμότητα παλιών αγαπημένων. Ιδού οι δίσκοι που θα μας θυμίζουν για πάντα τη χρονιά που εκπνέει.

• Vampire Weekend – «Μodern vampires of the city»

Από τους δίσκους που περιμέναμε περισσότερο. Γι' αυτό και οι προσδοκίες ήταν ψηλά. Στο πρώτο άκουσμα το άλμπουμ «Μodern vampires of the city» λίγο μας άγχωσε, καθώς δεν ήταν έρωτας με την πρώτη «ματιά», αλλά απαίτησε περισσότερες ακροάσεις. Η συγκίνηση παραμένει ίδια. Οπως και η μεγάλη αγάπη στο πρόσωπο του τραγουδιστή τους, του καταπληκτικού Ezra Koenig. Χαλάλι τους.

……………………………………….

• Daft Punk – «Random Access Memories»

Aπογείωση και νοσταλγία. Οι δύο ευφυείς Γάλλοι επανέφεραν τους χορευτικούς ήχους, τους κέντησαν με καταιγιστικούς ρυθμούς, έμπλεξαν με τον πιο γοητευτικό τρόπο την ντίσκο με την ηλεκτρονική τους τρέλα. Εξαιρετικός όλος ο δίσκος, αλλά το τρίτο κομμάτι -φόρος τιμής στον Τζόρτζιο Μόροντερ, στο οποίο ο παραγωγός- θρύλος διηγείται τη ζωή του- είναι μακράν η κορυφαία στιγμή του δίσκου.

……………………………………….

• Jon Hopkins – «Immunity»

Eκεί γύρω στις αρχές Ιουνίου ακούσαμε το νέο, τέταρτο, προσωπικό άλμπουμ του Aγγλου παραγωγού και συνθέτη. Οχτώ τραγούδια μόλις με πολύ προσεγμένες ενορχηστρώσεις, χωρισμένα στα δύο: τα τέσσερα πρώτα μέσα σε έναν ηχητικό και πολύβουο τέκνο στρόβιλο, τα τέσσερα τελευταία πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά, με πρωταγωνιστή ένα πολύ σοφιστικέ πιάνο. Διαλέγετε και παίρνετε.

……………………………………….

• Julia Holter – «Loud city song»

Tρίτο άλμπουμ για την Αμερικανίδα τραγουδίστρια. To «World» ήταν το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε. Επειτα κολλήσαμε και με τα υπόλοιπα. Σκοτεινό κι εξομολογητικό, πολύ ενδιαφέρον μουσικά, και με μια φωνή -τη δική της- να ερμηνεύει κομμάτια σαν να υποδύεται ρόλους. Από τα πιο αιθέρια φωνητικά της χρονιάς.

…………………………………………

• Eminem – «The Marshall Mathers LP 2»

To άτακτο αγόρι τού χιπ χοπ επέστρεψε με το «The Marshall Mathers LP 2» και αναμετρήθηκε με την ιστορία του, καθώς ο δίσκος αποτελεί τη συνέχεια του άλμπουμ «The Marshall Mathers LP» που παραμένει μια εξαίρετη χιπ χοπ δημιουργία. Γεμάτος αυτοπεποίθηση, πιο ώριμος από ποτέ, με ορμή, αλλά χωρίς αυτήν την αναίτια βία των πρώτων τραγουδιών του, ο Εμινεμ λίγο πριν από το φινάλε φώναξε: «Είμαι κι εγώ εδώ».

………………………………………..

• Arctic Monkeys – «AM»

Πάντα θα αναρωτιόμαστε τι θα προσθέσουν στις μουσικές τους και πάντα θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα. Το βρετανικό indie rock συγκρότημα λοξοκοιτώντας προς το παρελθόν παρουσίασε ακόμα ένα εξαίρετο άλμπουμ με 12 φρέσκα κομμάτια (με πρώτα και καλύτερα τα «Do I Wanna Know?» και «R U Mine?») που είχαν μια μοναδική ικανότητα να γίνονται μανία.

……………………………………….

• David Bowie – «The next day»

Φέτος ήταν η χρονιά του. Οχι μόνο γιατί το μουσείο Victoria and Albert τον τίμησε με μια μεγάλη έκθεση, αλλά και γιατί δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο του δίσκο επέστρεψε αναζητώντας την επόμενη μέρα του στη μουσική. Το πρώτο τραγούδι από το «The Next Day» είχε τίτλο «Where are we now?» και ανέβηκε στην ιστοσελίδα του απροειδοποίητα, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Μην παραλείψουμε να θυμίσουμε πως, ανεξάρτητα από τη μουσική, τα βιντεοκλίπ που είδαμε ήταν όλα μίνι κινηματογραφικά αριστουργήματα.

………………………………………..

• Laura Marling – «Once I Was An Eagle»

Από ανερχόμενη πιτσιρίκα η Λόρα Μάρλινγκ έγινε πρόσωπο της χρονιάς. Κυκλοφόρησε αυτόν τον δίσκο και με τη γνωστή κρυστάλλινη φωνή της η τραγουδίστρια από το Χαμσάιρ της Αγγλίας απέδειξε πως η βρετανική σκηνή μπορεί να υπολογίζει στο ερμηνευτικό της εύρος, την ωριμότητά της, τον τρόπο που χειρίζεται τις επιρροές της από την Τζόνι Μίτσελ αλλά και τον Μπομπ Ντίλαν.

……………………………………….

• London Grammar – «If You Wait»

Eχεις πάντα την αίσθηση ότι κάτι σου θυμίζουν. Και συνήθως καταλήγεις ότι παραπέμπουν πολύ στους Florence & the machine. Αλλά οι αναφορές ξεχνιούνται γρήγορα από τα αισθησιακά φωνητικά, τη δημιουργική θλίψη των τραγουδιών, την αίσθηση ότι η βρετανική indie pop δεν ξεμένει ποτέ από φρέσκες προτάσεις.

……………………………………..

• Beatles – «On Air – Live at the BBC Volume 2»

Για συναισθηματικούς λόγους. Γιατί όταν όλοι πασχίζουν να δουν το αύριο, εκείνοι τους δείχνουν τον δρόμο με μια συλλογή ηχογραφημένη από τον Μάρτιο του 1962 ώς τον Ιούνιο του 1965 στο BBC. Η νέα διπλή συλλογή, με υλικό που παρέμενε στα συρτάρια επί χρόνια, περιέχει 37 ακυκλοφόρητα τραγούδια, πολλά λατρεμένα, καθώς και αποσπάσματα με ομιλίες των τεσσάρων. Πόσα χρόνια επιτέλους πρέπει να περάσουν για να μειωθεί λίγο η συγκίνηση;