Είναι Γερμανός, ζει στη Νάξο και τα έργα του, τα περισσότερα με κυκλαδίτικο μάρμαρο, πωλούνται σ’ ολόκληρο τον κόσμο, και μάλιστα σε τσουχτερές τιμές
Του Δημήτρη Σταθόπουλου
Το φως του Αιγαίου. Μαγνήτης. Το ναξιακό μάρμαρο το μέσο. Η αποθέωση της απλότητας. Οι μορφές. Ο Γερμανός γλύπτης Ingbert Brunk γεννήθηκε στο Dannenberg, κοντά στο Αμβούργο, ζει στην Ελλάδα τα τελευταία περίπου 30 χρόνια και δημιουργεί μορφές από μάρμαρο. Μορφές που αναδεικνύουν την απλότητα και συνάμα τη δύναμη του υλικού. Τα έργα του αιωρούνται. Ο μαρμάρινος όγκος μεταμορφώνεται. Το φως του Αιγαίου διαπερνά το μάρμαρο. Εκείνο χάνει το βάρος του, αιωρείται, αναδεικνύεται! Η υφή του σκληρού υλικού γίνεται φίνα και μεταφέρει την ηρεμία και τη διακριτική κυριαρχία του υλικού. Κρυσταλλίνα Νάξου, το μάρμαρο που δουλεύει αποκλειστικά.
«Τελείωσα τις σπουδές μου στη Σχολή καλών Τεχνών Hochschule der Künste του Βερολίνου και ταξίδεψα στην Ελλάδα ως φοιτητής με το Πανεπιστήμιο. Η ποιότητα της πρώτης ύλης, βασικό πλεονέκτημα για τη δημιουργία, αμέσως με έκανε να αντιληφθώ τη σπουδαιότητα που θα είχε για εμένα η Νάξος. Η φιλοξενία των ανθρώπων, οι μαρμαράδες, οι ντόπιοι… συνετέλεσαν στην απόφασή μου να εγκατασταθώ μόνιμα στο νησί και να συνδέσω τη ζωή μου με αυτό το μέρος τόσο καθοριστικά». Στη συζήτησή μας τονίζει πόσο σημαντικό είναι για τον καλλιτέχνη να δουλεύει στον τόπο από τον οποίο προέρχεται το υλικό του.
Η πρώτη επαφή με τα έργα του Ingbert σε κάνει να αναρωτηθείς για τις ιδιότητες του υλικού που χρησιμοποιεί. Εντοπίζει το κατάλληλο πέτρωμα, με ενσωματώσεις άλλων υλικών, δίνοντας ένα μοναδικό αποτέλεσμα με διχρωμίες, κινήσεις, πολλαπλές φιγούρες. Ξεκινά από μια λεπτεπίλεπτη επεξεργασία του κομματιού που επιλέγει και, όταν ολοκληρωθεί, το κάνει λείο, σε φόρμες συμβολικές που έχουν από μόνες τους μια μεγάλη πρόκληση. Οικείες, λιτές φόρμες, (χιτώνας, σταυρός, μαξιλάρι), διαπερατές από το φως, καθηλώνουν το βλέμμα και προκαλούν να τις αγγίξεις. Η αφαιρετική του ματιά δένει άψογα με την ποιότητα του ναξιακού μαρμάρου. Παρατηρώντας τα έργα του, θεωρείς ότι έχει καταφέρει να μετατρέψει το σκληρό και άκαμπτο μάρμαρο σε ένα από τα πιο εύκαμπτα υλικά. Το μάρμαρο γίνεται ρευστό, αποκτά κίνηση, φτάνει κοντά στο διάφανο, είναι φωτεινό, αισθησιακό.
Απομονώνεται. Ψάχνει μορφές και φόρμες. Από την Αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, το σήμερα. Από τα παιδικά του χρόνια στη Γερμανία και από την καθημερινότητα που τον περιβάλλει. Κομμάτια της μνήμης γίνονται γλυπτικές οντότητες και το εφήμερο αποκτά ίχνος, πλαστικότητα. Αντλεί την έμπνευσή του από τον φυσικό κόσμο και από το ίδιο το μάρμαρο της Νάξου. Εκεί ανατρέχει για να αναζητήσει το ουσιώδες και το διαχρονικό.
Το ατελιέ της δημιουργίας
Για περισσότερο από 20 χρόνια εργάστηκε μέσα στο Μοναστήρι του Ουρσουλινών στο Κάστρο της Νάξου. Τα τελευταία πέντε χρόνια δημιούργησε το ατελιέ του στην ανατολική πλευρά του νησιού, στον Αζαλά.
Το επισκέψιμο ατελιέ του θα μπορούσε να είναι και αυτό ένα έργο τέχνης. Ενας τεράστιος, μεγάλου ύψους, κύβος χάνει και αυτός κάτι από τον όγκο του. Λες και το… μαγικό χέρι του γλύπτη τον μεταμορφώνει. Ενα άνοιγμα στην οροφή διαχέει το φως στον χώρο. Ο κυκλαδίτικος χειμωνιάτικος ήλιος δημιουργεί ένα συγκλονιστικό φως. «Η επιλογή μου να περιορίσω τα παράθυρα είναι μια πρακτική που ακολουθείται στον σχεδιασμό τέτοιων χώρων, με στόχο να διευκολύνεται το βλέμμα να εστιάζει στα έργα». Ωστόσο όμως, όπως και ο ίδιος εξομολογείται, έκανε μία παρασπονδία! «…Εδώ, δίπλα στη θάλασσα, αποφάσισα να παραβώ αυτό τον γενικό κανόνα και να αφήσω παράθυρα μόνο προς αυτή την κατεύθυνση». Το μπλε της θάλασσας αγκαλιάζει τις διάφανες μαρμάρινες μορφές και δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο.
Τα έργα του ταξιδεύουν: Ευρώπη, Αμερική, Ασία. Συχνά επιλέγει να τα τοποθετήσει ο ίδιος στον χώρο που θα… συνεχίσουν τη ζωή τους. «Θέλω να δω το φως του χώρου που θα φιλοξενήσει το έργο. Οι αντανακλάσεις του φωτός είναι αυτές που θα το αναδείξουν περισσότερο, θα του δώσουν ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση αιώρησης». «Σε όσους επιλέγουν να βάλουν ένα έργο μου στο σπίτι τους, θέλω να τους μεταφέρω το ανεξίτηλο και διακριτικά διαπεραστικό φως του Αιγαίου. Τη γραμμική λιτότητα του κυκλαδικού τοπίου».
