Ο Γιώργος Πέτρου, υπερβαίνοντας τις κομψές, «ωραίες» προσεγγίσεις της «Συμφωνίας του Διός», αντιπρότεινε μια δυναμική, τραχιά ανάγνωση διαποτίζοντας διόλου αταίριαστα το αισιόδοξο αυτό έργο με το πνεύμα του κινήματος «Θύελλα κι ορμή»
Του Γιάννη Σβώλου
Μια υπέροχη συναυλία με έργα Μότσαρτ -ίσως και την ωραιότερη και συναρπαστικότερη της χρονιάς!- έδωσε μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η Καμεράτα υπό τον Γιώργο Πέτρου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (27/12/2013). Η βραδιά στην κατάμεστη αίθουσα ξεκίνησε σε ταιριαστά λαμπερούς και ευφρόσυνους τόνους με τη «Συμφωνία αρ. 41, του Διός». Υπερβαίνοντας το ύφος των συνήθως κομψών, ανάλαφρων, «ωραίων» προσεγγίσεων ο Πέτρου αντιπρότεινε μια δυναμική, τραχιά, άγρια ανάγνωση ιστορικής ερμηνευτικής, που διαπότισε διόλου αταίριαστα –μάλλον το αντίθετο θα λέγαμε!- το αισιόδοξο αυτό έργο με το φορτισμένο πνεύμα του κινήματος «Θύελλα κι ορμή». Ιλιγγιώδεις ταχύτητες, έμφαση στις γωνιώδεις διατυπώσεις της φραστικής, ανήμερη, επιθετική ορμή, στίξεις κοφτές γεμάτες υποβόσκουσα ένταση και βεβαίως ο οξύς, γεμάτος αντιθέσεις χροιάς ήχος των οργάνων εποχής με τα στριγκά χάλκινα και τα στεγνά ξύλινα πνευστά, όλα αυτά μαζί και το καθένα χωριστά δημιούργησαν μια ερμηνεία που έσφυζε από ζωντάνια.
Ακολούθησε η ημιτελής «Μεγάλη λειτουργία», KV 427, στην εκτέλεση της οποίας συμμετείχαν η Χορωδία των Μουσικών Συνόλων του Δήμου Αθηναίων σε διδασκαλία Σταμάτη Μπερή και τέσσερις μονωδοί (Μυρσίνη Μαργαρίτη, Μαίρη-Ελεν Νέζη, Χρήστος Κεχρής, Πέτρος Μαγουλάς). Ο Πέτρου κατένειμε τις πάρτες των δύο υψιφώνων σε υψίφωνο και μεσόφωνο, εμπλουτίζοντας το ακρόαμα με ηδονικές ηχοχρωματικές αντιπαραθέσεις όταν οι δυο φωνές τραγουδούσαν μαζί («Domine Deus»). Η εκτέλεση εκτυλίχθηκε με όμοια λογική, η οποία επεκτάθηκε στην ένταξη/αξιοποίηση του ήχου της χορωδίας. Σβέλτη, εξωστρεφής διεύθυνση με υψηλές ταχύτητες, έντονες αντιθέσεις δυναμικής, τονισμένες αντιπαραθέσεις ορμητικών μερών «δράσης» και κατανυκτικών/λυρικών στιγμών, φροντίδα για την άριστη προβολή των τραγουδιστών απέδωσαν ένα στιλιζαρισμένα εκφραστικό, συναρπαστικό ακρόαμα. Εξαιρετικές ήσαν οι συνεισφορές των δύο τραγουδιστριών, καλά εστιασμένος, ακριβής, εύπλαστος και ισορροπημένος ο ήχος της χορωδίας.
Κουαρτέτο «Λουτοσλάφσκι» σε έργα 20ού αιώνα
Μια πολύ ενδιαφέρουσα αλλά αισθητά ανισοβαρή βραδιά μουσικής δωματίου με έργα 20ού αιώνα πρόσφερε το νεοπαγές κουαρτέτο εγχόρδων «Λουτοσλάφσκι» (ιδρ. 2007) σε συνεργασία με το ελληνικό σύνολο σύγχρονης μουσικής «Idée Fixe» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (18/12/2013). Η διοργάνωση έγινε σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Στο πρώτο μέρος της συναυλίας ακούστηκαν έργα δύο κλασικών του μεταπολεμικού μοντερνισμού, χαρακτηριστικά των δεκαετιών κατά τις οποίες γράφτηκε έκαστο: το μοναδικό «Κουαρτέτο εγχόρδων» (1964) του Βιτόλντ Λουτοσλάφσκι και το «Κουιντέτο με πιάνο» (1972-76) του Σοβιετικού Αλφρεντ Σνίτκε, στο οποίο συμμετείχε η Ερατώ Αλακιοζίδου.
Το πρώτο χαρακτηρίζεται από μερικώς αλεατορική γραφή, έντονα κατακερματισμένη, και σποραδικές μνήμες από Μπάρτοκ˙ προδρομικά μεταμοντέρνο το δεύτερο, είναι αδιάλειπτα φορτισμένο με κρυπτικές μουσικές/νοηματικές αναφορές και αλλοιώσεις (αίσθηση κούρασης και παρακμής, παιχνίδια παραμόρφωσης, μεταπτώσεις διαθέσεων, απόηχοι Σοστακόβιτς). Οι Πολωνοί μουσικοί υποστήριξαν τα δύο έργα με, υψηλής μουσικότητας, εξαντλητικά επεξεργασμένες αναγνώσεις, αναδεικνύοντας πλήρως τη μουσικά και εξωμουσικά επικαιρική διάσταση του καθενός.
Το δεύτερο μισό της βραδιάς καλύφθηκε από τέσσερα πολύ συντομότερα, ελάσσονος ενδιαφέροντος, έργα για κουαρτέτο εγχόρδων συν κάποιο άλλο όργανο, στις εκτελέσεις των οποίων συμμετείχαν μέλη τού «Idée Fixe». Ο Ζαχαρίας Ταρπάγκος έπαιξε στο «Fragmente II» για άλτο φλάουτο και κουαρτέτο (1989) του Ιάπωνα Τόσιο Χοσοκάουα, ο Θεόφιλος Σωτηριάδης στο «Xingu» για άλτο σαξόφωνο και κουαρτέτο (1999) του Βραζιλιάνου Λιντουίνο Πιτομπέιρα, ο Δημήτρης Λεοντζάκος στο «Κουιντέτο με κλαρινέτο» του Μάρκιν Μάρκοβιτζ και ο Κωνσταντίνος Ράπτης στα κομμάτια «Anxiety» και «Fear» για μπαντονεόν και κουαρτέτο από το «Five Tango Sensations» (1989) του Αστορ Πιατσόλα. Καλοδουλεμένες οι εκτελέσεις των τεσσάρων κομματιών πρόβαλαν ξεκάθαρα το στίγμα κάθε έργου: τα αμέσως αναγνωρίσιμα γιαπωνέζικα και βραζιλιάνικα ακούσματα των δύο πρώτων, τον α λα Σιμπέλιους λυρικο-ρομαντικό χαρακτήρα του τρίτου (σύνθεση του β’ βιολιστή του κουαρτέτου) και την ερωτική, ρυθμική φόρτιση του τάνγκο στο τέταρτο.
