Ακούσαμε το «High Hopes». Οχι μόνο εμείς αλλά κι ο μισός πλανήτης. Περίπου μία εβδομάδα πριν από την επίσημη κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ το αφεντικό της ροκ μάς άφησε να τρυπώσουμε για λίγο στα κομμάτια που επέλεξε για τον νέο του δίσκο. Μέσω Ιντερνετ έγινε η ευτυχής διαρροή. Η αλήθεια είναι πως έχοντας ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη με τις τρεις τελευταίες δισκογραφικές απόπειρές του [«Magic» (2007), «Working on a Dream» (2009) και «Wrecking Ball» (2012)] το να ακούς το «High Hopes» δημιουργεί μια πρώτη αμφιβολία. Ολα, όμως, εξανεμίζονται όταν αρχίζουν να παίζουν τα κομμάτια.

Το «High Hopes» είναι ο 18ος δίσκος του σημαντικού Αμερικανού τραγουδοποιού. Συνολικά περιλαμβάνει δώδεκα τραγούδια, ανάμεσά τους διασκευές παλαιότερων τραγουδιών του και κομμάτια που είχαν κοπεί τελευταία στιγμή από προηγούμενα άλμπουμ και για τα οποία έχει συνεργαστεί με παλαιότερα μέλη τής E-Street Band. «Δεν είναι κομμάτια μικρότερης αξίας, αλλά τραγούδια που απλώς δεν ταίριαζαν με την ιστορία που ήθελε εκείνη την εποχή να διηγηθεί ο Μπρους», διευκρίνισε ο παραγωγός του Ρον Ανιέλο στο «Rolling Stone» δικαιολογώντας την ύπαρξη παλαιότερων ηχογραφήσεων σε ένα άλμπουμ του 2014.

Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι το πρώτο σινγκλ και ίσως το δυνατότερο κομμάτι από όλα. Γράφτηκε το 1990 και ηχογραφήθηκε από τον Σπρίνγκστιν έξι χρόνια μετά. Ενδιαφέρον πάντως έχει η νέα εκδοχή που ακούσαμε στο «The Ghost of Tom Joad», το οποίο ερμήνευσε σε ντουέτο με τον σπουδαίο κιθαρίστα Τομ Μορέλο των Rage Against the Machine. Η συμβολή του Μορέλο είναι καθοριστική από την πρώτη στιγμή που ακούς και τα οκτώ τραγούδια στα οποία συμμετέχει. Οι δυο τους δεν προσγειώθηκαν τυχαία μια μέρα σε ένα στούντιο αλλά περιόδευσαν μαζί και το «δέσιμό» τους είναι φανερό. Ο Μορέλο, βλέπετε, είναι εκείνος που κλήθηκε στην τελευταία παγκόσμια περιοδεία του Μπρους να αντικαταστήσει τον Στίβεν Βαν Ζαντ, όταν εκείνος αποφάσισε να αποχωρήσει για λίγο από την μπάντα του «Αφεντικού». Πολύ ωραίο επίσης το τελευταίο κομμάτι του δίσκου «Dream baby dream» (του νεοϋορκέζικου ηλέκτρο ντουέτου Suicide) που ο Μπρους αγαπάει πολύ. Oσο για το «American Skin» (41 shots) δεν είναι πολύ διαφορετικό από τις live εκδοχές που έχουμε ακούσει στις συναυλίες του.

Οσο υπάρχει ακόμα ο Μπρους, όσο ακόμα αντέχουν οι ώμοι του και η κιθάρα του, οι χρονιές θα ξεκινούν με καλούς δίσκους. Και με «Υψηλές προσδοκίες»!

Μ.Κ.