Αγαπημένοι ίσαμε εκεί που δεν παίρνει, ερωτευμένοι ώς τα μπούνια πά' να πει, περνούσαν τον καιρό τους η Αλκυόνη, κόρη του θεού των ανέμων Αίολου, με τον Κήυκα, τον εκλεκτό της καρδιάς της. Κοινώς είχαν καταπιεί αμάσητη τη λαμαρίνα κι ο ένας κι η άλλη, κι ήταν τόση η οίηση που τους προκαλούσε η εφήμερη ευτυχία τους, ώστε παρομοίαζαν εαυτούς με τον Δία και την Ηρα· κι ας ήξεραν πως το ζευγάρι των θεών τρώγονται σαν τον σκύλο με τη γάτα. Μόλις το 'μαθε η θεά, τρέλανε στην κρεβατομουρμούρα τον νεφεληγερέτη, ζητώντας του να τιμωρήσει παραδειγματικά τους θνητούς για την ασέβειά τους.
Υπέκυψε ο πατέρας των θεών και, για να κατευνάσει την οργή της άσπλαχνης συζύγου του, μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, του τη φύλαγε και μια μέρα που ανύποπτος ο ερωτευμένος αρμένιζε μεσοπέλαγα με το καΐκι, τον κεραυνοβόλησε -για να μην ξεχνάει και το άθλημα- με αποτέλεσμα να τον καταπιεί η μαρμάγκα, και μάλιστα καλομασημένο. Εψαχνε η Αλκυόνη να τον βρει, μου την κοπάνησε σου λέει, ίδιοι είναι όλοι οι άντρες, αχαΐρευτοι, πήρε σβάρνα ακρογιάλια, βουνά και κάμπους, αλλά ο συμβίος είχε γίνει άφαντος. Τι θα απογίνω μια γυναίκα μόνη στους πέντε ανέμους, αναρωτιόταν και θρηνούσε απαρηγόρητη την κακή της μοίρα.
Γαλαντόμος όμως ο Ζεύς, τη συμπόνεσε κάνοντάς την ένα πανέμορφο θαλασσοπούλι με άλικο στήθος, γαλάζια ράχη και ράμφος μακρύ, που να χωρά τους αναστεναγμούς του κόσμου όλου. «Εβγαλα φτερά κι έγινα πουλί» τραγουδούσε κατάπληκτη η καλλικέλαδος κόρη, ωστόσο τα βάσανά της δεν είχαν τελειωμό. Τ' άλλα πετούμενα του ουρανού γεννούσαν τις ξανθές μέρες της άνοιξης κι εκείνη η καψερή μες στον κακό Γενάρη. Τα μανιασμένα κύματα παρέσυραν αυγά και νεοσσούς συνθλίβοντάς τα στα κοφτερά βράχια. Και δώσ' του πάλι κλάμα. Προστάζει τότε ο Δίας τα μετέωρα και 15 μέρες τον Γενάρη κοπάζουν οι αέρηδες, λιακάδες ζεσταίνουν τη φύση, ώστε να κάτσει η Αλκυόνα στ' αυγά της, να ξεπεταχτούν τα κλωσόπουλα.
Αθάνατη ελληνική ψυχή, που μεταμορφώνει τους φυσικούς νόμους σε σαγηνευτικούς μύθους. Γιατί επιστημονικά οι αλκυονίδες ημέρες, που κατά τα φαινόμενα κάνουν την εμφάνισή τους από σήμερα, θερμαίνοντας τις καρδιές και κυρίως το κοκαλάκι μας -ελλείψει πετρελαίου- οφείλονται στην εξίσωση της βαρομετρικής πίεσης μεταξύ Βορείου και Νοτίου Ευρώπης. Οι Αλκυονίδες μάς μεταφέρουν το συμβολικό και αισιόδοξο μήνυμα του ερχομού της άνοιξης. Oπως έλεγαν και οι Αρχαίοι: «Συν Αλκυόνη και χείρα κίνει».
Μετέωρος [email protected]
