→Ο πανεπιστημιακός και διανοούμενος διεθνούς κύρους, ο οποίος, με τη στοχοποίησή του από το κράτος των ιδιώνυμων αδικημάτων, πλήρωσε την πολιτική καταγωγή του από την εξωκοινοβουλευτική Εργατική Αυτονομία
Του Φώτη Παπούλια
«Η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό: να αλλάζουμε τον κόσμο, να τον μετασχηματίζουμε, να τον επινοούμε. Να τον αναστατώνουμε…».
Αυτή την απάντηση είχε δώσει στη Γαλλίδα ψυχαναλύτρια Αν Ντιφουρμαντέλ ο Αντόνιο Νέγκρι, ο και αποκαλούμενος cattivo maestro (κακός δάσκαλος), όταν του είχε ζητήσει να σηματοδοτήσει την έννοια ζωή στο βιβλίο της «Τόνι Νέγκρι, Η ζωή μου από το Αλφα ώς το Ωμέγα». Ο γεννημένος στη Πάδοβα την 1η Αυγούστου 1933, καθηγητής Κοινωνιολογίας και Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της γενέτειράς του, συνέδεσε το όνομά του με το θεωρητικό – πολιτικό ρεύμα που εξέφρασαν οι οργανώσεις «Εργατική Εξουσία» και «Εργατική Αυτονομία», κυρίαρχες στον χώρο της ιταλικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς τη δεκαετία του ‘70. Υπήρξε από τους ιδρυτές του εργατιστικού κινήματος στη γείτονα χώρα. Τα δύο βιβλία του (μαζί με τον Μίκαελ Χαρτ), «Αυτοκρατορία» και «Πλήθος», θεωρούνται ακόμα και σήμερα μια προφητική, στα όρια του κλασικού, ανάλυση των κοινωνικών κινημάτων.
Ονομα- θρύλος στην Ιταλία, στα ταραγμένα χρόνια της κοινωνικής έντασης και της ανόδου των Ερυθρών Ταξιαρχιών. Στις 7 Απριλίου του 1979 συνελήφθη ως εγκέφαλος των Ερυθρών Ταξιαρχιών, σε μια προσπάθεια των ιταλικών διωκτικών αρχών να ταυτίσουν την ηγεσία της οργάνωσης «Εργατική Εξουσία» (Potere Operaio) με την τρομοκρατία. Χωρίς επαρκείς αποδείξεις είχε κατηγορηθεί και, υπό το καθεστώς αυθαιρεσίας των διωκτικών αρχών και ειδικής νομοθεσίας, καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε δύο φόνους. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Αλντο Μόρο (9/5/1978) και είχε πέσει στο κενό η προσπάθεια για τον περίφημο ιστορικό ιταλικό συμβιβασμό, δηλαδή για κυβέρνηση Χριστιανοδημοκρατών – Κομμουνιστών, το όραμα του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Το 1983, ο καθηγητής που αγαπά την κρέμα καραμελέ της γιαγιάς του και είναι φανατικός οπαδός της Μίλαν, εκλέχτηκε βουλευτής και μετά την άρση της ασυλίας του κατάφερε να διαφύγει στη Γαλλία, όπου παρέμεινε 14 χρόνια προστατευόμενος από το «δόγμα Μιτεράν», το οποίο απαγόρευε τις απελάσεις διωκομένων για πολιτικά εγκλήματα. Εκεί δίδαξε στο Πανεπιστήμιο VIII του Παρισιού και στο College International de Philosophie, μαζί με τους Ζ. Ντεριντά, Μ. Φουκό, και Ζ. Ντελέζ.
Η επιστροφή του στην Ιταλία το 1997, έπειτα από συμφωνία με τις ιταλικές Αρχές και μείωση της ποινής του σε 13 χρόνια, τον οδήγησε στη φυλακή με το ειδικό καθεστώς της ημιελευθερίας (μπορούσε να διαμένει σπίτι του, αρκεί να μην κυκλοφορούσε από τις 7 μ.μ. έως τις 7 π.μ.). Σήμερα μοιράζει τον χρόνο του μεταξύ Βενετίας και Παρισιού, μαζί με τη σύζυγό του Γαλλίδα φιλόσοφο Τζούντιθ Ρεβέλ, και επιμένει να ισχυρίζεται: «Στο κάτω κάτω της γραφής, τι είναι η ελπίδα; Η ελπίδα είναι συμβάν ή όχι; Συμβάν είναι».
