Του Βασίλη Χειρδάρη*

Είναι γεγονός ότι το νομοθετικό πλαίσιο των αδειών των κρατουμένων είναι πεπαλαιωμένο, με αποτέλεσμα να χρειάζεται μια πλήρη προσαρμογή στις σύγχρονες απαιτήσεις. Κατ’ αρχήν ο θεσμός της χορήγησης αδειών στους κρατουμένους είναι σωφρονιστικά ορθός και αναγκαίος και αποσκοπεί στη σταδιακή επανένταξή τους στην κοινωνία και ουσιαστικά είναι ένα δοκιμαστικό στάδιο και γι’ αυτούς αλλά και για την κοινωνία, που χρειάζεται να ενσωματώσει πιο προσαρμόσιμους και κοινωνικοποιημένους κατάδικους, ώστε να εξασφαλίζεται μεγαλύτερη κοινωνική ειρήνη.

Ο ίδιος θεσμός εφαρμόζεται σε διεθνές επίπεδο με επιτυχές αποτέλεσμα. Ομως ο εκσυγχρονισμός του στη χώρα μας είναι αναγκαίος. Οι αλλαγές δεν πρέπει να επηρεάσουν ούτε τη φιλοσοφία του θεσμού, ούτε και τη βασική αρχική της ισότητας των κρατουμένων. Πρέπει λοιπόν να κινηθούν προς δύο κατευθύνσεις.

Η πρώτη θα πρέπει να είναι η διαφοροποίηση των κρατουμένων σε βαρυποινίτες και μη, κάτι που ισχύει σε πολλές, ευρωπαϊκές και μη, χώρες. Για τους πρώτους, ισχύοντας το ίδιο καθεστώς προϋποθέσεων χορηγήσεως αδειών με τους λοιπούς κρατουμένους, να εφαρμοστεί υποχρεωτικά ο εντοπισμός τους με ηλεκτρονικά μέσα ως απαραίτητος όρος χορήγησης της αδείας. Ο όρος αυτός ισχύει και σήμερα αλλά απαιτείται η ρητή συναίνεση του κρατουμένου. Η δεύτερη να είναι η απαγόρευση χορήγησης οιασδήποτε μορφής αδείας (τακτικής ή εκπαιδευτικής) σε περίπτωση μη δικαιολογημένης παραβίασης της χορηγηθείσης αδείας και η αλλαγή των όρων της υφ’ όρων απόλυσης προς το δυσμενέστερο για όσους παραβιάζουν την άδεια. Αυτό σημαίνει ότι ανάλογα με τον χρόνο και τη μορφή της παραβίασης της άδειας, εφαρμόζοντας την αρχή της αναλογικότητας, να επαυξάνεται ο χρόνος πραγματικής έκτισης στις φυλακές.

………………………

*Ποινικολόγος