Οταν την έλεγαν ΕΡΤ, είχε παιχτεί σε κανονική ώρα, στις 10.30 το βράδυ. Τώρα, που αλλαξοπίστησε και άλλαξε το όνομά της σε ΔΤ, παίχτηκε στις 3 τα ξημερώματα. Και επειδή οι νευρωτικοί του κόσμου τούτου μόνο ανθρώπινο ωράριο δεν έχουμε, ξύπνησα πράγματι στις 3 και έως τις 5 το ξαναείδα. Ετσι, γιατί ήθελα. Ετσι, γιατί έπρεπε να το ξαναδώ. Ετσι, γιατί μπάφιασα με τα πρωινάδικα που το πορνό εναλλάσσεται με τη ματαιοδοξία των παρουσιαστών και τα «τούρκικα» βράδια ακολουθούν τις επαναλήψεις του μεσημεριού.
«Ζήτω οι αντίποδες!», κραύγασε το ξυπνητήρι μου και ο Ρώσος σκηνοθέτης, Βίκτορ Κοσακόφσκι, με ταξίδεψε για ακόμη μια φορά με το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ του, που έφτασε μέχρι και τις οσκαρικές υποψηφιότητες, εξερευνώντας τις διαμετρικά αντίθετες θέσεις στην επιφάνεια της Γης, ανάμεσα στο Εντρε Ρίος της Αργεντινής και την κινεζική μητρόπολη της Σανγκάης, δύο πόλεις-αντίποδες.
Σε μια ώρα αιχμής για τα όνειρα, απέδρασα σε εικόνες που ανατρέπουν την αντίληψη που έχουμε για τη Γη. Θα μου πεις, εδώ έχουν ανατραπεί άλλα κι άλλα, τίποτε δεν μας προξενεί έκπληξη πλέον. Αν, όμως, η αισθητική αρκεί για να γίνει μια καλή αρχή ανατροπής των ανατροπών, τότε αξίζει να ξυπνήσεις ξημερώματα, χωρίς ωστόσο να πάψεις να ονειρεύεσαι.
Το εξαιρετικό αυτό φιλμ του Κοσακόφσκι το είδαμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2012, στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κινούμενο στη νοητή ευθεία που περνάει από το κέντρο της Γης και συνδέει δύο αντιδιαμετρικά αντίθετες πόλεις της Αργεντινής και της Κίνας, έκανε κύκλους μέσα στη νύχτα και μέσα στο κεφάλι μου, καθώς ένα γαλήνιο ηλιοβασίλεμα της Λατινικής Αμερικής αντιπαραβαλλόταν με ένα ηφαίστειο της Ανατολής, δίπλα στο οποίο σκάβουν άνθρωποι, ενώ εικόνες χάους μιας αστικής μεγαλούπολης ακολουθούσαν πλάνα μοναχικών ατόμων των στεπών.
Αυτοί οι αντίποδες μοιάζουν συνδεδεμένοι μυθικά, ενωμένοι, κατά κάποιο τρόπο, μέσα από την αντίθεσή τους. Το «Ζήτω οι αντίποδες!» ήταν μια απόλαυση για τις αισθήσεις, ειδικά αυτές τις… μεγάλες ώρες, τις νυχτερινές, που κάπως κατορθώνουμε να ξεχνάμε τις μέρες μας.
Νόρα Ράλλη
