Του Γιώργου Σταματόπουλου
Από τη διαμάχη Απόστολου Κακλαμάνη – Μιχάλη Χρυσοχοΐδη κατασταλάζει η δήλωση-προειδοποίηση του πρώτου ότι «έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που ο οποιοσδήποτε υπουργός αγνοούσε, αιφνιδίαζε ή εξεβίαζε τη Βουλή για προσωπικές ή αδιαφανείς επιλογές του». Τα χρυσά μας… Τόσα χρόνια στα μπαλκόνια και στα τηλεπαράθυρα και κραύγαζαν για διαφάνεια, σοσιαλισμό, για προστασία των δημοκρατικών θεσμών. Κι εμείς εκεί. Χάσκακες. Ας πούμε ότι τότε δεν γνωρίζαμε. Τώρα; Πόθεν πηγάζει η τέτοια απάθεια από ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος, που εξακολουθεί να τους εμπιστεύεται; Η φιλονικία των στελεχών στα έδρανα της Βουλής, στην ΤV ή στον Τύπο αποκαλύπτει το βαθύτερο ποιον και τη γενικότερη κοσμοεικόνα τους (ποια;) καθώς και το πού έγραφαν τους συναδέλφους τους, υπουργούς και βουλευτές, αφού ο υπουργός ξάφνιαζε, αγνοούσε, εξεβίαζε τη Βουλή για προσωπική του υπόθεση (στήριξη επιχειρηματιών, φίλων, ημετέρων γενικά). Αυτοί οι άνθρωποι, οι ίδιοι, κομπορρημονούν ασύστολα ότι θα βγάλουν τη χώρα από τη χρεοκοπία, ότι θα βελτιώσουν τη γραφειοκρατική μηχανή, ότι θα φέρουν την οικονομική ανάπτυξη και λοιπά ιλαρά, τραγικά καλύτερα. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι πως πιστεύουν τις πομφόλυγες που εξαπολύουν, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους σε ό,τι αφορά την ανεξαρτησία του χαρακτήρα τους και τη δημοκρατικότητά τους. Ατακτα, αδιόρθωτα παιδιά. Τα παιδιά μας. Της Ελλάδας παιδιά, τυφλωμένα από την εξουσία, εξουσιομανή, εξουσιόπληκτα. Ε, μια ζωή σε θέσεις εξουσίας πήραν τα μυαλά τους αέρα, ειδικά εκείνου του Χρυσοχοΐδη (που στις αρχές ήταν κάπως συμπαθητικός). Αλλά εάν παίρνουν τα μυαλά σου αέρα δεν πατάς στη γη, δεν έχεις επαφή με την κοινωνία, χάνεις το γούστο (εάν είχες) και το μέτρον. Δεν είναι, όμως, ώρα να ασχολούμαστε με τη σημασία ή την ερμηνεία της εξουσίας, ώρα είναι να εκδιωχτούν με τη θέλησή τους αυτοί οι άνθρωποι και να πάνε σπίτια τους. Μόνο καλό θα κάνουν στην πολιτική ζωή. Είναι αρρώστια η πολιτική, το γνωρίζουμε, έχουμε πειστεί γι’ αυτό. Καιρός λοιπόν οι ασθενείς να ιαθούν, να μπουν σε μια θεραπευτική αγωγή, μακριά από τη Βουλή, έξω από την κρατική μηχανή, ακόμη κι έξω από το τηλεοπτικό θέατρο.
Μπας και συρρικνωθεί η βουλιμία των εργολάβων, μήπως ανακοπεί η απληστία τους. Ενδεχομένως να φανούν (θα φανούν) νέα φιντάνια, ίδια με τα προηγούμενα, αλλ’ αυτό έχει να κάνει με τη μουλαρίσια στάση μας να υπερασπιζόμαστε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και να αδιαφορούμε για το ότι η κοινωνία δεν συμμετέχει στην πολιτική, δεν συναποφασίζει. Ας αποφασίσουν μόνα τους τα παιδιά να αποχωρήσουν. Οσο παραμένουν βυθίζονται στον βούρκο της κοινωνικής περιφρόνησης.
