«Η Ερις με τα χίλια πρόσωπα πάντα μία ήταν και ήταν πάντα δική μας. Μα δεν ήταν η έριδα που χώριζε τους αρχαίους ημών; Δεν ήταν η Διχόνοια που έσπερνε κακά; Εκείνη φταίει κι όχι εμείς.
→Πώς μπορεί ο άνθρωπος να γνωρίσει το δημιούργημα της αποτυχίας του;
Της Μελίνας Ζαχαριά
Είναι ένα φάντασμα. Ο κόσμος δεν είχε ακόμα συνέλθει από τον οδυρμό της αλλαγής. Μια αλλαγή που αλλού φαινόταν κι αλλού όχι. Σκοτεινές και δυσοίωνες κατέβαιναν οι μέρες, ο αέρας πνιγόταν από μόνος του πάνω απ' τις στέγες και όλοι ησύχασαν για λίγο. Μόνο για κλάσματα του δευτερολέπτου ο κόσμος βρήκε τη μοναδική παρηγοριά της σιωπής και την άφησε να τον αγκαλιάσει. Μπορεί να έκλαψε και για λίγο, χυμένος και μόνος ανάμεσα στην παχιά αγκαλιά της, κανείς δεν μπορεί να ξέρει σίγουρα και κανείς δεν θέλει να ξέρει. Είναι ένα φάντασμα.
Αυτή ήταν η ελπίδα του κόσμου όταν Την πρωτοείδε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που εμφανιζόταν, πάντα υπήρχε, από παλιά, απ τα αρχαία χρόνια, απλά κρυβόταν κατά καιρούς και έπαιρνε διάφορες μορφές κάνοντας της αναγνώρισή της δύσκολη.
Δύσκολη γιατί ο κόσμος δεν ήθελε να τη γνωρίζει. Και εκείνη ξεγλιστρούσε, περνούσε απαρατήρητη σαν γυναίκα μακιγιαρισμένη με χίλια πρόσωπα και ποτέ δεν την είδαμε πραγματικά. Είναι ένα φάντασμα. Μόνο αυτό μπορούσε διαλυμένος να ψελλίσει ο κόσμος όταν πήρε μια φευγαλέα ματιά απ' τη θωριά της.
Μα τα φαντάσματα αίμα δεν χύνουν, ούτε δικό τους ούτε κανενός, μα πώς, αφού τρύπια σεντόνια είναι, άδεια, κενά. Και ο κόσμος συνέχισε να φωνάζει, η σιωπή σαν να χάθηκε σε μια στιγμή ξένη, μακρινή. Σαν να μην έγινε τίποτα και να 'ναι όλα ίδια, σαν να μην Την είδε. Οι φωνές συνέχισαν και Εκείνη συνέχισε να περνά ανάμεσά μας, μας κοίταζε στα μάτια, μας χαστούκιζε δυνατά μα εμείς δεν την κοιτούσαμε πίσω.
Πώς να αναγνωρίσει ο άνθρωπος το δημιούργημα της αποτυχίας του, γιατί κι Εκείνη δικό του δημιούργημα είναι, κι ας της δώσαμε στο παρελθόν μορφή δική της πέτσινη θεϊκή, κι ας την κάναμε μύθο λαϊκό και παροιμία. Η Ερις με τα χίλια πρόσωπα πάντα μία ήταν και ήταν πάντα δική μας. Μα δεν ήταν η έριδα που χώριζε τους αρχαίους ημών; Δεν ήταν η Διχόνοια που έσπερνε κακά; Εκείνη φταίει κι όχι εμείς.
Ομως η έριδα πετσί δεν έχει, αίμα δεν κυλά μέσα στις φτιαχτές τις φλέβες, είναι μια μορφή άυλη μα και υποστατή. Την υπόσταση της τη δώσαμε εμείς όταν για πρώτη φορά την επικαλεστήκαμε για να δικαιολογήσουμε το μίσος μας, όταν για πρώτη φορά πριν από αιώνες χύσαμε αίμα στο όνομά της.
Ας είναι αυτή μια ωδή σε εκείνον που πρώτος έπεσε στον βωμό της γέννησής της. Αδύνατο να ξέρουμε το πότε και το πού, μονάχα ένα ξέρουμε κι αυτό είναι ότι τότε γεννήθηκε Εκείνη. Ακόμα να τη δεις; Μονάχα φάντασμα δεν είναι κι αν είναι μάθε ότι το σεντόνι της είναι βαμμένο κόκκινο, όχι λευκό.
Μήπως τώρα την είδες; Μεθά με το άρωμά της τη σκέψη σου σαν δίπλα σου περάσει, μα εσύ ούτε τότε τη βλέπεις. Βρίσκεται στο χέρι σου όταν το σηκώνεις βίαια στον άλλο, όχι, δεν τη νοιάζει αν το χρώμα του σε εξοργίζει, απλά βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται στη ματιά σου όταν κοιτάς με τα δίοπτρα του μίσους τους άλλους γύρω σου. Την είδες τώρα; Οχι, είναι ένα φάντασμα.
