→Ολη αυτή η ιστορία με έριξε στα ναρκωτικά. Επαιρνα πολύ καιρό μετά τα βασανιστήρια. Τώρα προσπαθώ να αποτοξινωθώ και να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή

Ημουν 22 χρόνων. Εξω από την πύλη του πανεπιστημίου όπου φοιτούσα, στην Τεχεράνη, ένας άνθρωπος είχε σωριαστεί κατάχαμα. Φαινόταν αναίσθητος, στη χειρότερη νεκρός. Δυο μέρες ήταν εκεί. Κανένας δεν ενδιαφερόταν. Εκείνη την εποχή γινόταν ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Μας κάλεσαν όλους στο αμφιθέατρο να μας ζητήσουν να ενισχύσουμε οικονομικά ή όπως αλλιώς μπορούμε τους μουσουλμάνους του Κοσόβου. Μίλησαν μουλάδες και φοιτητές. Πήρα κι εγώ το θάρρος να αναφέρω το περιστατικό με τον άνθρωπο που βρισκόταν σωριασμένος έξω. «Πρέπει να κάνουμε κάτι και γι’ αυτόν», είπα.

Την επομένη με πλησίασαν από την ασφάλεια του πανεπιστημίου και με οδήγησαν στο γραφείο. Με ανέκριναν. Ηθελαν να δουν αν ήμουν κατά της κυβέρνησης. Μέχρι τότε δεν είχα ασχοληθεί με την πολιτική, δεν μπορούσα καν να καταλάβω τι μου έλεγαν. Βέβαια, υπήρχαν φοιτητές που ανήκαν σε διάφορες πολιτικές παρατάξεις. Πολλοί ήταν αντικυβερνητικοί. Αλλά αυτά γίνονταν κρυφά. Από εκείνη την ώρα ξεκίνησαν να με πλησιάζουν και φοιτητές. Μάλλον αυτό που είπα το είδαν όλοι σαν μια κόντρα απέναντι στην κυβέρνηση.

Βρέθηκα έτσι να συνομιλώ με μια κοπέλα. Ανήκε σε μια αντικυβερνητική οργάνωση, παραστρατιωτική, με πολύ ενεργό δράση στο Ιράν. Την οργάνωση την ήξεραν όλοι. Η έδρα της βρισκόταν στα σύνορα, είχαν στρατόπεδα εκπαίδευσης, ιεραρχία, κανείς δεν ήξερε τα μέλη της. Το μόνο τους μέλημα ήταν να ρίξουν το καθεστώς. Αυτή την κοπέλα την θαύμασα. Είχε τρομερή ευχέρεια λόγου. Μου εξήγησε γιατί πρέπει να αγωνιστώ και να επαναστατήσω κατά της κυβέρνησης. Την ερωτεύτηκα. Ο,τι μου έλεγε το έκανα.

Ενα βράδυ, πήγαμε έξω από την πόρτα του πανεπιστημίου και γράψαμε με σπρέι συνθήματα κατά του καθεστώτος. Την επομένη το πρωί, η ασφάλεια έπιασε πολλούς φοιτητές ως υπόπτους. Ανάμεσά τους και την κοπέλα. Δεν την ξαναείδα από τότε.

Πήρα το πτυχίο μου αλλά συνέχισα τη δράση μου. Δεν υπήρχε γυρισμός για μένα. Με πιάσανε πολλές φορές, πέρασα βασανιστήρια πολλά. Ημουν όμως τυχερός γιατί προέρχομαι από οικογένεια μουλάδων. Οι περισσότεροι συγγενείς μου ήταν στην κυβέρνηση και έτσι δεν με σκότωσαν. Ηθελαν να αλλάξω ιδέες. Την τελευταία φορά, έμεινα έξι μήνες στο ψυχιατρείο, μου έδιναν φάρμακα. Μπόρεσα να φύγω από το Ιράν και πήγα στα σύνορα με το Ιράκ. Εμεινα στο στρατόπεδο προσφύγων.

Είχαν μπει όμως στο Ιράκ οι Αμερικανοί και μας συνέλαβαν ως τρομοκράτες. Ηρθε μια αντιπροσωπεία από τον ΟΗΕ και έκανε γνωμάτευση για το αν είμαστε ή όχι τρομοκράτες. Οι Αμερικανοί επέμεναν, αλλά οι Ευρωπαίοι μάς έδωσαν άσυλο. Σκορπιστήκαμε σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Εγώ ήρθα στην Ελλάδα. Ολη αυτή η ιστορία με έριξε στα ναρκωτικά. Επαιρνα πολύ καιρό μετά τα βασανιστήρια. Τώρα προσπαθώ να αποτοξινωθώ και να ξεκινήσω μια καινούργια ζωή.

Αλι (Ιράν)