Του Πέτρου Μανταίου

Δεν ξέρω πόσο «βελούδινο» ήταν το «διαζύγιο» μεταξύ Πέτρου Τατσόπουλου και ΣΥΡΙΖΑ, όπως το τιτλοφόρησε η «Εφ. Συν.» (11-1-2014). Ομως το ζήτημα δεν είναι, νομίζω, στην «υφή» ενός πολιτικού «διαζυγίου», είναι στο… ύφος ενός πολιτικού κόμματος: κατά πόσο υφίσταται σ’ αυτό το κόμμα ταύτιση διακηρύξεων, προθέσεων και έργων ή, παρά τις όποιες διακηρύξεις, πιθανότατα και επειδή οι σημερινές συνθήκες το επιβάλλουν, αυτό το κόμμα, στις δυσκολίες, εκεί που θα έπρεπε να δείξει τη διαφορά, επιλέγει παλαιά στερεότυπα, στη σιγουριά να έχει, όπως λέμε, «το κεφάλι του ήσυχο».

Δεν είναι, επομένως, το πρόσωπο, εν προκειμένω ο Πέτρος Τατσόπουλος –ήδη εκτός Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και ανεξάρτητος, με δήλωσή του, βουλευτής– που καθορίζει ένα γεγονός και επιτρέπει κάποια συμπεράσματα∙ όποια γνώμη και να έχει κανείς για το συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο τρόπος που αντιμετωπίζει προσωπικές πολιτικές συμπεριφορές, που καθορίζει ένα γεγονός και επιτρέπει σε κάποιον παρατηρητή να βγάλει θετικά, αρνητικά ή αδιάφορα συμπεράσματα γι’ αυτό το κόμμα.

Βλέπω, στη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε το προεδρείο του ΣΥΡΙΖΑ, να επικρίνεται η «“επί παντός του επιστητού” έκφραση προσωπικών θέσεων αντίθετων προς αυτές που συλλογικά επεξεργαζόμαστε». Δεν γνωρίζω –ούτε και ενδιαφέρει άλλωστε– ποια γνώμη έχουν για «συλλογικές επεξεργασίες» στη λειτουργία αριστερών –ιδίως κομμουνιστικών– κομμάτων, όσοι πέρασαν κάποια στιγμή της ζωής τους από αυτά τα κόμματα. Θεωρώ όμως τη διατύπωση «επί παντός του επιστητού» –που εδώ χρησιμοποιείται επικριτικά για συγκεκριμένο πρόσωπο– έμβλημα και σταθερή αναφορά όλων των αριστερών και κομμουνιστικών κομμάτων στην Ιστορία: ηγεσίες και εντεταλμένοι καθοδηγητές να αποφαίνονται –αξιωματικά και αλίμονο σε όσους είχαν αντίρρηση!– επί παντός του επιστητού, ακόμα και επί θεμάτων για τα οποία είχαν… άγρια μεσάνυχτα. Φρόνιμο είναι επομένως, ανάλογες διατυπώσεις, τώρα πια –και μάλιστα συνειδητά, με πεποίθηση!– να αποφεύγονται. Υπάρχει μνήμη…