Αν ανήκετε στους γονείς μικρών παιδιών που κάθε Σαββατοκύριακο, μαζί με όσα δεν προλαβαίνετε να τους δώσετε τις υπόλοιπες μέρες, ψάχνετε να τους προσφέρετε και κάτι από την υπερπληθώρα -τόσο καλοδεχούμενη κι ας κρύβει και παγίδες- θεαμάτων, εργαστηρίων και εκδηλώσεων, αξίζει μια βόλτα στον κυψελιώτικο πολυχώρο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, στον «Ανθρωπο που φύτευε δέντρα», σε διασκευή-σκηνοθεσία Μιχάλη Κοιλάκου. Εκεί, σε μια ωριαία παράσταση-θεατρικό παιχνίδι, θα μάθετε από δύο ηθοποιούς, τον Παναγιώτη Κλίνη και τον Μιχάλη Χατζηνικολιδάκη, την ιστορία του Ελζεάρ Μπουφιέ.

Ενός αμόρφωτου βοσκού που έταξε σκοπό της ζωής του να μεταμορφώσει μόνος του κάποια ερημωμένα κι ανεμοδαρμένα βουνά της Προβηγκίας, σπέρνοντας καθημερινά και για χρόνια χιλιάδες σπόρους. Σαν μικρός θεός, μεθοδικά κι αθόρυβα ώστε να μην τον εμποδίσει κανείς, κατάφερε να δημιουργήσει ένα μαγευτικό και ζωογόνο δάσος, μέσα σε επίμονες και επίπονες δεκαετίες, που έφεραν τεχνοκράτες και πολιτικούς και δυο παγκόσμιους πολέμους να σκύψουν, με υστερόβουλο ενδιαφέρον όπως πάντα, πάνω απ’ το δημιούργημά του. Ο Μπουφιέ και τα δέντρα του, όμως, όλο έδιναν και μόνο τις βροχές και τα χιόνια πήρανε απ’ τα χρόνια που κυλάνε νεράκι. Μόνο αυτό χρειάζονταν για να θεριέψουν και να σταθούν στο ύψος εκείνο που οι καταστροφείς δεν φτάνουν -κι αυτούς ακόμα τους σταματά ο θαυμασμός.

Είναι αληθινή αυτή η ιστορία; ρωτούν οι μικροί θεατές και οι μεγάλοι ψάχνουν την απάντηση. Ναι, μας λέει ο συγγραφέας Ζαν Ζιονό απ’ την αρχή ώς το τέλος του έργου. Oχι, μας εξηγεί πάλι ο συγγραφέας, έσπειρε τον ήρωά του στο σύμπαν της γραφής ως πρότυπο ανιδιοτέλειας και προσφοράς στη φύση. Γι’ αυτό και ποτέ δεν ζήτησε αμοιβή ή δικαιώματα για τον Ελζεάρ Μπουφιέ.

Αληθινή ή όχι, η ιστορία του είναι σημαντική: Σ’ αυτόν τον κόσμο άλλοι φυτεύουν νεκρούς, άλλοι φυτεύουν δέντρα. Διάλεξε με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις. Οι παραστάσεις είναι για δύο Σάββατα και δύο Κυριακές ακόμα. Τα ερωτήματα, πάντα απλά και πάντα σύνθετα.

Ιωάννα Μαργιώκη