Η ζέση που επιδεικνύει η ελληνική κυβέρνηση να βάλει ιδιώτη «στρατηγικό επενδυτή» στο δίκτυο μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας δημιουργεί συνειρμούς με τις περιπτώσεις της Πορτογαλίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, τρεις χώρες που κηδεμονεύονται από τους δανειστές και ουσιαστικά υποχρεώθηκαν τα τελευταία χρόνια να ιδιωτικοποιήσουν εν μέρει ή εν όλω τη μεταφορά ρεύματος. Το ίδιο συνέβη και στην Ιρλανδία, η κυβέρνηση της οποίας ωστόσο ακύρωσε την ιδιωτικοποίηση. Ιδιωτικά είναι σήμερα επίσης τα δίκτυα μεταφοράς στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ιδιώτες έχουν φτιάξει και μικρότερες εταιρείες για να μεταφέρουν το ρεύμα από υπεράκτια αιολικά πάρκα, καθώς και στη Γερμανία, όπου επίσης υπάρχουν περισσότερα του ενός δίκτυα μεταφοράς, κάποια εκ των οποίων είναι ιδιωτικά.

Σε συνολικά 22 χώρες, ωστόσο, για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία, οι 17 έχουν υπό δημόσιο έλεγχο τα δίκτυα μεταφοράς θεωρώντας πως είναι στρατηγικής σημασίας και ταυτίζονται με την εθνική κυριαρχία. Ετσι στην Ολλανδία και τις σκανδιναβικές χώρες (Δανία, Σουηδία, Νορβηγία και Φινλανδία) τα δίκτυα υπάγονται σε 100% κρατικές επιχειρήσεις, των οποίων οι μετοχές ανήκουν στο υπουργείο Οικονομικών και Βιομηχανίας, είτε στα δημόσια ασφαλιστικά ταμεία.

Στις περισσότερες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Τσεχία, Ρουμανία, Σλοβενία, Σλοβακία, Ουγγαρία) τα δίκτυα τελούν υπό κρατικό έλεγχο. Στην κεντρική Ευρώπη (Γαλλία, Αυστρία, Ελβετία, Βέλγιο, κ.α.) τα δίκτυα ανήκουν επίσης στο κράτος.