Με τον θάνατο του Κλαούντιο Αμπάντο έκλεισε για την κλασική ένα τεράστιο κεφάλαιο. Ο τελευταίος σπουδαίος μαέστρος της γενιάς του άφησε, ωστόσο, μια αχανή δισκογραφία, μέσα στην οποία υπάρχουν μερικά διαμάντια. Είναι πράγματι δύσκολο να καταλήξει κανείς στα κορυφαία άλμπουμ ενός τόσο μεγάλου καλλιτέχνη. Ωστόσο, κάποιοι δίσκοι του θα είναι πάντοτε εδώ για να θυμίζουν το μαγικό του άγγιγμα. Ιδού ποιους δίσκους σταχυολογήσαμε από τις διεθνείς ανταποκρίσεις:
Mahler: Symphony No 3
Larsson/ London Symphony Chorus/Berliner Philharmoniker (Deutsche Grammophon 1999)
Ζωντανή ηχογράφηση από το Royal Festival Hall in London δεν είναι μόνο από τις κορυφαίες στιγμές του Αμπάντο αλλά και ένας από τους σπουδαιότερους δίσκους στην ιστορία της κλασικής. Εχει όλα εκείνα τα σπάνια χαρακτηριστικά που ανέδειξαν τον Ιταλό μαέστρο ως τον ιδανικότερο ερμηνευτή των έργων του Μάλερ (τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη γενιά του). Αλάνθαστη διεύθυνση, βαθιά εκφραστική ένταση και μια ορχήστρα που προφανώς υπερβαίνει τις δυνατότητές της.
Schubert: The Symphonies
(Ορχήστρα Δωματίου της Ευρώπης, Deutsche Grammophon 1986-87)
Ο Aμπάντο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση της Ορχήστρας Δωματίου της Ευρώπης, το 1981, και εργάστηκε εντατικά μαζί της τα πρώτα χρόνια. Ανάμεσα στις ηχογραφήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι συμφωνίες του Σούμπερτ ξεχωρίζουν. Μετά τον Μάλερ, ο Σούμπερτ ήταν ο συνθέτης με τον οποίο ο Αμπάντο ανακάλυψε μια στενή συγγένεια.
Ravel: Piano Concerto, Prokofiev:
Piano Concerto No 3 (Μάρτα Αργκεριχ- Φιλαρμονική του Βερολίνου, 1967)
Η συνεργασία τους ήταν πάντοτε σπάνιας χημείας. Γι΄ αυτό και οι συναντήσεις τους έμειναν στην Ιστορία. Από τους σολίστες που συνεργάστηκε ο Αμπάντο, η Αργκεριχ -όπως και ο Μαουρίτσιο Πολίνι- είναι μακράν οι σημαντικότεροι.
Simon Boccanegra
Freni/Cappucilli/Careras/Ghiaurov/van Dam/Teatro della Scala (Deutsche Grammophon 1977)
Είναι πραγματικά δύσκολο να επιλέξεις ποια από τις ηχογραφήσεις που έκανε με έργα του Βέρντι είναι η καλύτερη (τις περισσότερες πραγματοποίησε τη δεκαετία του 1970 και του 1980 όταν διεύθυνε τη Σκάλα). Η συγκεκριμένη παράσταση, της όπερας Simon Boccanegra έχει όμως μείνει στην Ιστορία γιατί εκτός από τη σπάνια ένταση και επιμονή στις λεπτομέρειες έχει και την υπογραφή του Τζόρτζιο Στρέλερ.
Berg: Wozzeck
Grundheber/Behrens/Raffeiner/Zednik/Haugland (Vienna State Opera, Deutsche Grammophon 1987)
Με τη Φιλαρμονική της Βιέννης αυτή η ηχογράφηση του δυνατού έργου του Αλμπαν Μπεργκ «Βότσεκ» που σχεδόν τριάντα χρόνια μετά παραμένει η κορυφαία καταγεγραμμένη εκδοχή της όπερας.
Stockhausen:
Gruppen, Kurtëg: Stele, Grabstein für Stephan (Φιλαρμονική του Βερολίνου, Deutsche Grammophon 1994)
Στη δισκογραφία του Αμπάντο υπάρχει ένα ευρύ φάσμα σύγχρονης μουσικής. Εκτός από τον στενό του φίλο, τον συνθέτη Λουίτζι Νόνο, ο Αμπάντο ερμήνευσε για πρώτη φορά έργα πολλών εν ζωή συνθετών. Μεταξύ αυτών και το έργο «Stele» το οποίο ο Κούρταγκ συνέθεσε ειδικά για τον Ιταλό μαέστρο και τη Φιλαρμονική του Βερολίνου.
Και, τέλος, ένας δίσκος που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα.
Κλαούντιο Αμπάντο – Μάρτα Αργκεριχ:
«Mozart Piano Concertos K 503 & K 466, Orchestra Mozart».
Επρόκειτο να βγει τον Μάρτιο, από την Deutsche Grammophon, αλλά ο χαμός του μαέστρου επισπεύδει λίγο την άφιξή του. Ετσι, τον επόμενο μήνα θα ακούσουμε τελικά την ηχογράφηση που έκανε με το άλλο μεγαθήριο της κλασικής και πολύ καλή του φίλη, πιανίστα Μάρτα Αργκεριχ. Μια ολόκληρη δεκαετία είχαν να συνυπάρξουν σε δίσκο. Και έμελλε το φινάλε να το γράψουν με δύο έξοχα έργα του Μότσαρτ. Αναμένουμε.
Μ.Κ.
