Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δικάζονται σήμερα είκοσι τρεις διαδηλωτές που είχαν καταλάβει συμβολικά το δημαρχείο Αθηνών στις 12 Φλεβάρη 2012, ημέρα που εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδήλωσαν εναντίον της ψήφισης του Μνημονίου 2 και βέβαια «γεύτηκαν» στον ύβο τους τον ξερό ήχο των κλομπ που όπλιζαν τα χέρια των ΜΑΤατζήδων.
Οι «καταληψίες» εισήλθαν ειρηνικά στο δημαρχείο, χωρίς αστυνομικά ρόπαλα ή μολότοφ ή καδρόνια· άοπλοι. Αφησαν μάλιστα ανοικτάς τας θύρας του δημαρχείου, όποιος ήθελε μπαινόβγαινε, χωρίς την παραμικρή φθορά. Φαίνεται, όμως, ότι εθίγη ο άτεγκτος, ευπρεπής, ευπατρίδης και λοιπά δήμαρχος και μήνυσε τους καταληψίες, εκ των οποίων είκοσι τρεις συνελήφθησαν.
Να θυμηθούμε ότι η εποχή «έβραζε». Ο κόσμος είχε νιώσει στο δέρμα του, στο είναι του τις επιπτώσεις από το Μνημόνιο, έθετε θέμα μαζικής αντίδρασης, άμεσης δημοκρατίας, είχε εκδιπλωθεί το κίνημα των πλατειών. Σε όλον αυτόν τον κοινωνικό αναβρασμό η κοινωνία ήταν στους δρόμους, παρά τη βίαιη καταστολή και τον χημικό πόλεμο που είχαν εξαπολύσει τα αστυνομικά όργανα. «Απών» βροντοφώναξε ο Δήμος Αθηναίων.
Γράφει χαρακτηριστικά η Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας εξ αφορμής της σημερινής δίκης: «Ο Δήμος Αθηναίων επιδεικνύει υπερβολική κοινωνική αναλγησία, όχι μόνο στα προβλήματα της ορθολογικής διαχείρισης σκουπιδιών, της περίθαλψης των αστέγων, της σίτισης, αλλά και σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία ευρύτερα. Βρισκόμαστε στο ζενίθ της κρίσης, κοινωνικής και οικονομικής, και με την εσκεμμένη απάθειά του αποκόπτει τη συμμετοχή των Αθηναίων πολιτών από τη δημόσια σφαίρα. Ενώ παράλληλα πρωτοστατεί στην καταστολή και στο κλείσιμο ελεύθερων χώρων, όπως η Βίλα Αμαλίας. Επιπλέον, προτείνει την απαγόρευση των διαδηλώσεων και υιοθετεί ακροδεξιές θέσεις για το μεταναστευτικό, ενώ τον Φεβρουάριο του ’13 η υπό την ευθύνη του δημοτική αστυνομία θα γίνει η αφορμή για τον τραγικό θάνατο ενός μετανάστη στο Θησείο».
Ο «ευγενής» Καμίνης φαίνεται να ασπάζεται τη «φιλοσοφία» εκείνης της δράκας νεοδιανοουμένων που θέλει πρώτα τους πολίτες από τον λαό, μάλλον μας θέλει όλους πολίτες· αυτό δεν θα ήταν κακό εάν δεν αποστρεφόταν τον λαό, την πλέμπα, που είναι άξεστος, ανάγωγος, απολίτιστος και λοιπά. Πώς, λοιπόν, να ανεχτεί κάποιοι να καταλάβουν τον «ιερά» θεσμικό του θώκο; Πώς να βρουν λύση οι «αιθεροβάμονες» αμεσοδημοκράτες όταν δεν έχουν βρει αυτός και οι όμοιοί του; Αλλά, παρακαλώ, μακριά από τον λαό και μέσα στους τοίχους του δημαρχείου ούτε ο ίδιος ούτε οι «ευγενείς» που τον περιτριγυρίζουν είναι δυνατό να βρει ποτέ λύση.
Εάν ήθελε να δείξει οιονεί φιλολαϊκότητα, όφειλε να αποσύρει τη μήνυση και να ανοίξει τελείως τις δημαρχιακές πόρτες, να σκύψει με ενδιαφέρον στα λαϊκά μηνύματα, στις νέες μορφές αυτοδιοίκησης, στα αυτόνομα κινήματα που κινούνται στα σπλάγχνα του δήμου. Αυτό είναι μορφή δημοκρατίας και επαφής με το κοινωνικό σώμα. Οπως τονίζει η Αντιεξουσιαστική Κίνηση, «Το δημαρχείο ανήκει στην κοινωνία και αυτή θα αποφασίσει το πώς θα το διαχειριστεί».
