Η ιστορία των 6 Ελλήνων και… ελληνοθρεμμένων ποδοσφαιριστών που βρήκαν στέγη στην ισπανική ομάδα
Της Β. Παπαντωνοπούλου
Η ιστορία της Λεβάντε την τελευταία δεκαετία είναι μια αλληλοδιαδοχή ανόδων και υποβιβασμών από την Πριμέρα στη Σεγούντα Ντιβισιόν, συνοδευόμενη από αρκετά οικονομικά προβλήματα.
Το 2004, παίρνοντας την πρώτη θέση στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία, βρέθηκε μεταξύ των μεγάλων αλλά επέζησε μόλις για μία σεζόν.
Το καλοκαίρι του 2005 τη βρήκε πάλι στη Σεγούντα, απ’ όπου επέστρεψε για δύο σερί χρονιές. Τα ταμεία της όμως ήταν άδεια και την άνοιξη του 2008 τα ρεπορτάζ μιλούσαν για εκνευρισμένους παίκτες που είχαν εισπράξει μόλις το ένα πέμπτο των ποσών που δικαιούνταν βάσει συμβολαίου.
Συνολικά, το χρέος του συλλόγου στους ποδοσφαιριστές άγγιζε τα 18 εκατομμύρια ευρώ.
Η ομάδα κατρακύλησε στην κατάταξη και ο υποβιβασμός της σφραγίστηκε πολλές εβδομάδες πριν από το τέλος του πρωταθλήματος. Οι παίκτες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους: στον αγώνα με τη Λα Κορούνια έμειναν ακίνητοι για τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα μετά το εναρκτήριο σφύριγμα του διαιτητή, ενώ απείλησαν ότι δεν θα κατέβαιναν καν για το τελευταίο ματς της σεζόν, αυτό με τη Ρεάλ Μαδρίτης…
Η κατάσταση λύθηκε με μια φιλική αναμέτρηση που οργάνωσε η Λίγκα, με τα έσοδα να πηγαίνουν στους παίκτες των «βατράχων».
Η Λεβάντε επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία το 2010. Τότε αποφασίστηκε από τη διοίκηση ότι τα αστεία έπρεπε να σταματήσουν και να εφαρμοστεί αυστηρή οικονομική πολιτική. Εκφραστής της, ο πρόεδρος Κίκο Καταλάν.
Το χρέος των 93 εκατομμυρίων ευρώ του 2010 μειώθηκε στα 67, καθώς πολλοί από τους πιστωτές αποδέχθηκαν μείωση του χρέους κατά 50% αρκεί να αποπληρωθούν μέσα σε πέντε χρόνια. Από τα 67 αυτά εκατομμύρια, η Λεβάντε έχει αποπληρώσει μέσα σε τρία χρόνια και τρεις μήνες το 35% (ήτοι 23 εκατομμύρια), χάρη στη… μνημονιακή διαχείριση των ταμείων της και την πώληση παικτών της όποτε αυτό κρίνεται εφικτό και κερδοφόρο.
Οι συγκεκριμένες συνθήκες υπαγόρευσαν και τους νέους κανόνες που έπρεπε να ισχύουν στη μεταγραφική της ενίσχυση. Η πολιτική του Καταλάν είναι να επενδύει το περίσσευμα και όχι το υστέρημα του συλλόγου.
Για παράδειγμα, πέρσι πήρε τα χρήματα από το Γιουρόπα Λιγκ: δηλαδή τα 200.000 ευρώ για κάθε νίκη, τα 100.000 ευρώ για κάθε ισοπαλία και το 1,3 εκατομμύριο ευρώ για την πρόκριση στους ομίλους, καθώς και επιπλέον ποσά για την πρόκριση στους «32» και τους «16» της διοργάνωσης. Τα έκανε μεταγραφές και μισθούς παικτών. Ετσι απέκτησε τον Κέιλορ Νάβας από την Αλμπαθέτε και τον Πάπε Ντιόπ από τη Σανταντέρ – έναντι 200.000 ευρώ έκαστος.
Στόχος έγινε να εντάσσονται στο δυναμικό της ελεύθεροι παίκτες, όπως ο Καράμπελας, ο Ντούντκα, ο Μίτσελ, ο Ανχελ, ο Πέδρο Ρίος, ο Βύντρα, ο Ελ Ζαρ ή ο Ιβανσιτς…
Η μεγαλύτερη επένδυση που έκανε η Λεβάντε τα τελευταία χρόνια ήταν το 1 εκατομμύριο που έδωσε για τον Φελίπε Καϊσέδο από τον Ισημερινό, από τον οποίο όμως έβγαλε κέρδος καθώς τον πούλησε πέρσι έναντι 7,5 εκατομμυρίων ευρώ στη Λοκομοτίβ Μόσχας!
Τον περασμένο Αύγουστο, τα μεταγραφικά της έξοδα για την άφιξη εννέα νέων παικτών στο «Θιουτάτ ντε Βαλένθια» ήταν 250.000. Οσα στοίχισε δηλαδή ο Αλόις Νονγκ…
Η Λεβάντε έγινε το «λιμάνι» σχετικά άγνωστων παικτών που αναζητούσαν μια ευκαιρία για να αναζωογονήσουν την καριέρα τους.
Απλά μπήκε ο απαράβατος κανόνας ότι δεν θα γίνονται μεταγραφές από βίντεο ή στα «τυφλά», χωρίς να έχουν παρακολουθήσει οι άνθρωποι του συλλόγου διά ζώσης τους υποψήφιους στόχους.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της πολιτικής, οι άνθρωποι της Λεβάντε αναζήτησαν –και συνεχίζουν να αναζητούν– «λαβράκια» σε όλη την Ευρώπη. Και, ως γνωστόν, τέτοιες ευκαιρίες «γεννιούνται» στην κρίση – και δη την ελληνική.
Με δεδομένη την ύπαρξη αρκετών Ιβήρων τεχνικών στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια (Βαλβέρδε στον Ολυμπιακό, Χιμένεθ στην ΑΕΚ, Φερέιρα στον Παναθηναϊκό) υπήρχε άφθονη πληροφόρηση. Ο πρώην παίκτης και νυν τεχνικός διευθυντής της Λεβάντε Μανόλο Σαλβαδόρ λοιπόν κατάλαβε προ τριετίας ότι τα προβλήματα των ελληνικών συλλόγων μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Ετσι έστελνε διαρκώς στη χώρα μας ανθρώπους της εμπιστοσύνης του για να παρακολουθούν αγώνες και ποδοσφαιριστές.
………………………………………..
ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΜΠΕΛΑΣ
Η περίπτωση του Νίκου Καράμπελα είναι χαρακτηριστική. Λόγω της γνωστής σε όλους κρίσης στην ΑΕΚ το συμβόλαιο του αριστερού μπακ θεωρήθηκε δυσβάσταχτο για τους «κιτρινόμαυρους» που τον έβαλαν στον πάγο έως ότου δουν τι θα κάνουν με την περίπτωσή του. Ο Σαλβαδόρ πήρε πληροφορίες από τους ανθρώπους του, αλλά και από τον Χιμένεθ και τον –τότε παίκτη του Παναθηναϊκού– Τοτσέ και ήρθε σε επαφή με τον Καράμπελα. Ο παίκτης δεν είχε πληρωθεί από την ΑΕΚ για μήνες. Αφού ήρθε σε κατ’ αρχήν συμφωνία με τη Λεβάντε, πίεσε για να μείνει ελεύθερος από την Ενωση το καλοκαίρι του 2012 και με σχετικά φτηνό συμβόλαιο να μεταγραφεί στη Λεβάντε.
………………………………………..
ΝΑΜΠΙΛ ΕΛ ΖΑΡ
Εναν χρόνο νωρίτερα, από τα ταξίδια των «βατράχων» στην Ελλάδα είχε προκύψει και η μεταγραφή του Ναμπίλ Ελ Ζαρ. Ο Γαλλομαροκινός εξτρέμ ήταν δανεικός στον ΠΑΟΚ από τη Λίβερπουλ και είχε αγωνιστεί σε 19 αγώνες σε Ευρώπη και Ελλάδα, πετυχαίνοντας ένα γκολ.
Οι ανάγκες της Λεβάντε στη συγκεκριμένη θέση ήταν δεδομένες, όπως και η απόφαση της αγγλικής ομάδας να τον αποδεσμεύσει. Αλλη μία ευκαιρία που δεν έμεινε ανεκμετάλλευτη από τον ισπανικό σύλλογο.
…………………………………………
ΑΝΤΡΕΑΣ ΙΒΑΝΣΙΤΣ
Εδώ δεν μέτρησαν οι ημέρες του στον Παναθηναϊκό, όσο δύο σημαντικά προσόντα του 30χρονου Αυστριακού επιθετικού μέσου: το βελούδινο αριστερό πόδι του με την έφεση στις στημένες φάσεις. Κυρίως όμως το ότι έμεινε ελεύθερος από τη Μάιντς.
Κάθε ελεύθερος παίκτης είναι μια ευκαιρία που δεν μένει ποτέ ανεκμετάλλευτη για τη Λεβάντε, η οποία απέκτησε τον Ιβανσιτς το περασμένο καλοκαίρι και τον «έδεσε» στο Οριόλς με τριετές συμβόλαιο…
………………………………………..
ΧΟΥΑΝΦΡΑΝ
Ο νυν υπαρχηγός της ομάδας ήταν ο πρώτος παίκτης για τον οποίο η Λεβάντε συνεργάστηκε με ελληνικό σύλλογο. Τον Ιανουάριο του 2010, οι «γκρανότες» τον απέκτησαν δανεικό από την ΑΕΚ για έξι μήνες. Στο τέλος του διαστήματος εκείνου, ο ίδιος εξαγόρασε το συμβόλαιό του από την «Ενωση» (η οποία αναστέναξε ανακουφισμένη, καθώς γλίτωσε το 1 εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο που έπρεπε να του καταβάλλει) και συμφώνησε με την ισπανική ομάδα, με την οποία είχε ξεκινήσει την καριέρα του το 1994.
……………………………………….
ΛΟΥΚΑΣ ΒΥΝΤΡΑ
Πέρσι τέτοιον καιρό, το όνομα του Λουκά Βύντρα βρισκόταν στα πρωτοσέλιδα λόγω της παραλίγο μεταγραφής του στον Ολυμπιακό. Ο διεθνής δεξιός μπακ, τον οποίο εμπιστεύονταν όλοι οι προπονητές του στον Παναθηναϊκό επί εννέα χρόνια, αλλά δεν μπήκε ποτέ στην καρδιά των οπαδών, είδε τους «πράσινους» να προσπαθούν να τον ξεφορτωθούν επειδή το συμβόλαιό του θεωρούνταν δυσβάσταχτο από τη διοίκηση Αλαφούζου. Ο ίδιος δεν είχε μάνατζερ για να του βρει νέο προορισμό, έως ότου ήρθε η βοήθεια του «κολλητού» του, Δημήτρη Σαλπιγγίδη, που του συνέστησε τον ατζέντη του. Ο τελευταίος τού μίλησε για το ενδιαφέρον της Λεβάντε, η οποία –όπως προείπαμε– ήθελε παίκτες ελεύθερους. Η συμφωνία έκλεισε μέσα σε ελάχιστα 24ωρα. Μάλιστα στην αρχή της φετινής σεζόν το συμβόλαιό του ανανεώθηκε έως τον Ιούνιο του 2015.
……………………………………….
ΣΙΜΑΟ ΜΑΤΕ ΖΟΥΝΙΟΡ
Ο Σιμάο είχε ελκύσει το ενδιαφέρον πολλών συλλόγων στη διάρκεια της θητείας του στον Παναθηναϊκό κι όλα έδειχναν ότι από αυτόν τον παίκτη τουλάχιστον οι «πράσινοι» θα έβαζαν χρήματα στο ταμείο τους. Ομως για άλλη μία φορά ο κανόνας επιβεβαιώθηκε και ο Μοζαμβικανός αμυντικός μέσος έμεινε ελεύθερος δεκαέξι μέρες πριν από τη λύση του συμβολαίου του, στις 14 Ιουνίου 2012. Το όνομά του βρισκόταν στο μπλοκάκι των ανθρώπων της Λεβάντε, αλλά τους πρόλαβε ο Χενκ τεν Κάτε, που τον πήρε μαζί του στην κινεζική Σαντόνγκ Λουνένγκ Ταϊσάν. Τρεις μήνες αργότερα όμως ο Ολλανδός απολύθηκε και ο διάδοχός του, Ράντομιρ Αντιτς, δεν είχε τον Σιμάο στα πλάνα του. Οπότε οι τίτλοι τέλους στην ασιατική περιπέτεια έπεσαν στις αρχές του 2013. Με δεδομένο ότι ο Σιμάο είχε τον ίδιο ατζέντη με τον Καράμπελα και οι γέφυρες με τη Λεβάντε ήταν υπαρκτές, ο «αρραβώνας» έγινε σε χρόνο μηδέν και ο Αφρικανός παίκτης έκανε το ντεμπούτο του με τους «βατράχους» στις 20 Απριλίου, στο πλευρό του Ντιόπ στο κέντρο.
