Προπέτις η Αννα-Μιχάλης Ασημακοπούλου θα έσπευδε να τον χαρακτηρίσει ενεργό μέλος της τρομοκρατικής συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ και θα εγκαλούσε τον Αλέξη Τσίπρα επειδή δεν τον έχει εισέτι διαγράψει. Αλλά τα 'παμε. Η ανεκδιήγητη αναδεξιμιά του Κοκού, απίθανο εύρημα της συστημικής πολιτικής σκηνής, γιαλαντζί Γιαννιώτισσα απ' το Αμέρικα, απότοκο της στενής σχέσης του Αντώνη Σαμαρά με την οικογένεια Αβέρωφ και αστείρευτη τροφοδότις της σάτιρας, αποπροσανατολίζεται στις τρεις διαστάσεις. Σπανίως του ύψους, κατά κανόνα του βάθους, σε άλλο μήκος, εκτός τόπου και χρόνου τσαμπουνάει ό,τι της κατέβει κι όποιον πάρει η μπάλα.
Ας ξετυλίξουμε, όμως, το νήμα απ' την αρχή ταξιδεύοντας στην Πάτρα του προ-προηγούμενου αιώνα όπου την Κυριακή 3 Νοεμβρίου 1896, ακριβώς το μεσημέρι, ο 45χρονος τσαγκάρης Δημήτριος Μάτσαλης διασχίζει την πλατεία Γεωργίου, κατευθυνόμενος προς το μέρος δύο ζάπλουτων αστών, που συζητούν αμέριμνοι μπροστά στην Παλαιά Λέσχη. Τραβάει μαχαίρι τραυματίζοντας θανάσιμα τον σταφιδέμπορο Διονύσιο Φραγκόπουλο, που πέφτει αμέσως νεκρός, και στο αριστερό μέρος του λαιμού τον τραπεζίτη Ανδρέα Κόλλα, όστις καταφεύγει τρομοκρατημένος στο κοντινό πιλοποιείο του Γκίκα.
Τον δράστη συλλαμβάνουν αστυνομικοί, παρότι απειλεί με περίστροφο τους ίδιους αλλά και το πλήθος που συρρέει εν τω μεταξύ. Καταθέτει ατάραχος πως: «Λυπούμαι διότι εφόνευσα μόνο τον έναν. Είμαι αναρχικός, αναρχικώτατος, εμπνευσθείς από διάφορα συγγράμματα. Τους σοσιαλιστάς αγαπώ αλλ' αι ιδέαι μου είναι άλλαι. Εκτύπησα το κεφάλαιον, όχι τα άτομα». Οδηγείται στις φυλακές Ακροπόλεως. Οι κρατούμενοι του ζητούν να περιγράψει με λεπτομέρειες την πράξη του. Τους μιλά επί πολλές ώρες διηγούμενος, μάλιστα, τους Αθλίους του Βίκτωρος Ουγκώ και κατορθώνει να προσηλυτίσει πολλούς απ' αυτούς.
Ρεπορτάζ της εποχής αναφέρουν ότι αυτοκτόνησε στις 7 Νοεμβρίου 1896 στην απομόνωση, βάζοντας δυναμίτιδα στο στόμα και πυροδοτώντας τη θρυαλλίδα με φώσφορο. Εξιστορούνται όλα αυτά με συστηματικό τρόπο στη μονογραφία του Κώστα Γαλανόπουλου «Δημήτριος Μάτσαλης: Μια περίπτωση ατομικού τερορισμού στην Πάτρα του ύστερου 19ου αιώνα» που μας έστειλαν οι Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος. Ο συγγραφέας τοποθετεί την ενέργεια που σοκάρισε το πανελλήνιο στην ελληνική αλλά και τη διεθνή πραγματικότητα του καιρού της και με επιστημονική νηφαλιότητα παραθέτει ντοκουμέντα για το πρώτο περιστατικό «προπαγάνδας με την πράξη» στον ελλαδικό χώρο.
Αντιγράφω τους στίχους του Γεωργίου Σουρή στον Ρωμιό 9.11.96 από το παράρτημα του βιβλίου: Τι παράξενος ντουνιάς!/ Αλλο πάλι ξαφνικό…/ ένας παπουτσής φονιάς/ κάνει τον αναρχικό./ Νάτος χύνεται στ' ασκέρι/ και χτυπά με το μαχαίρι/ δυο πλουσίους Πατρινούς/ και τρομάζει κάθε νους./ Ω πατρίς και πάλι χαίρε!/ Ηλθαν ευτυχείς ημέραι/ κι αξιώθηκα να δω/ έναν Ραβασσόλ κι εδώ./ Πήραν δρόμο τα μυαλά μας/ κύττα φόνους τραγικούς/ μέσα στ' άλλα τα καλά μας/ έχομε κι αναρχικούς. Είμαστε άτυχοι που ο Μιχαλάκης δεν είναι σύγχρονη του Σουρή. Να λέει τον Μάτσαλη βρομοσυριζαίο και να της απαντά εμμέτρως. Οι οχτάρηδες αέρηδες, η πτώση της θερμοκρασίας και τα καρεκλοπόδαρα του Σαββατοκύριακου μένουν ασχολίαστα.
Μετέωρος [email protected]
